بریده‌هایی از کتاب هزارتوی سعودی (روایتی از جامعه و حکومت عربستان سعودی)

خانه لؤلؤ از هر چیز مدرن دنیوی خالی بود. اهل خانه یک تلویزیون داشتند که فقط شبکهٔ المجد را از آن تماشا می‌کردند؛ شبکه‌ای دینی که هرگونه حضور زنان را در برنامه‌سازی‌اش قدغن کرده است. از تنها کامپیوتر خانه هم فقط با نظارت لؤلؤ استفاده می‌کردند؛ آن‌هم برای دسترسی به سایت‌های دینی یا انجام تکالیف مدرسه که بیشترش مطالعه روی قرآن بود.

مردان باید از الله اطاعت کنند و زنان از مردان. درنتیجه، تعداد بسیار اندکی از سعودی‌ها نیرو، جرئت، کنجکاوی یا اعتمادبه‌نفس لازم را، دست‌کم برای تلاش برای خروج از این دهلیز تودرتو، دارند.

تکان‌دهنده‌ترین اتفاقْ سرنوشت حسنی مبارک، رهبر مصر، بود که عمدتا به دست جوانان خشمگین مصری سرنگون شد. انقلاب مصر برای آل‌سعود یک فاجعهٔ دوگانه بود. نه‌تنها رژیم عربستان یک دوست و هم‌پیمان قدیمی را از دست داد بلکه از آن بدتر، ایالات متحده که محافظ بی‌چون‌وچرای عربستان بود، توطئه‌ای ترتیب داد تا رئیس‌جمهور مصر پس از سی سال همکاریِ صادقانه با واشنگتن، مجبور به استعفا شود. چیز عجیبی نبود که سعودی‌های درون و بیرون خاندان سلطنتی از خود بپرسند که آمریکا در شرایط مشابه چقدر به آن‌ها وفادار خواهد ماند.

در عربستان سعودی به لحاظ دسترسی و ارتباط، عملاً زنان غربی را به‌مثابهٔ «جنس ثالث» می‌انگارند.

نظام منجمد می‌تواند وانمود کند ثبات زیادی دارد. اتحاد جماهیر شوروی در دههٔ آخر عمرش، با وجود همهٔ نقص‌هایش، خیلی هم باثبات به نظر می‌رسید. تصور رایج این بود که رؤسای این نظام همه‌چیز را تحت کنترل دقیق دارند. سرانجام این نظام شکننده از آب درآمد. رؤسای سال‌خوردهٔ شوروی که کمونیسم را تحت فرمان خود داشتند، با همهٔ قدرتی که مدعی‌اش بودند،

مطالعهٔ این کتاب برای هر آن‌کس که می‌خواهد دربارهٔ عربستان سعودی بداند، مفید و لذت‌بخش باشد.

تعجبی ندارد که کارمندانِ سعودیِ چنین شرکت کسل‌کننده‌ای عبوس، عصبانی و بی‌انگیزه باشند. بیشتر آن‌ها اصلا به کشورشان افتخار نمی‌کنند، بلکه تمرکزشان روی این است که برای تلافیِ بارِ سنگینِ کار، چطور از کار بزنند و با تأخیر سر کار پیدایشان شود؛ یعنی چطور تا جایی که می‌توانند بالادستی‌هایشان را سرکیسه کنند. با توجه به بدبینیِ شایع سعودی‌ها به پیوند شوم میان شاهزادگان بی‌شرم و رهبران دینی سازش‌کار، جای تعجب نیست که خیلی از سعودی‌ها پادشاهی عربستان را «شرکت بی‌اسلام» می‌دانند تا «شرکت اسلام».