بریده‌هایی از کتاب یادش بخیر مادرم (مرگ‌اندیشی، سوگواره‌ها و مادرانه‌های شعر پارسی)

گاندی می‌گوید: «هیچ کس پیش از آنکه باید، نمی میرد. اساساً مرگ نابه‌هنگام بی معناست. حتی مرگ نوزادی یک روزه هم نابه‌هنگام نیست معنایش این است که هر چه به واسطه آن کالبد باید، انجام می‌شده، انجام شده است.»

چه‌قدر بغض فرو خورده در گلو داریم چه‌قدر گریه نکردیم و آرزو داریم

عطر دان خالی ای عطر ریخته عطر گریخته دل عطر دان خالی و پر انتظار توست غم یادگار توست سیاوش کسرایی

گاندی می‌گوید: «هیچ کس پیش از آنکه باید، نمی میرد. اساساً مرگ نابه‌هنگام بی معناست. حتی مرگ نوزادی یک روزه هم نابه‌هنگام نیست معنایش این است که هر چه به واسطه آن کالبد باید، انجام می‌شده، انجام شده است.»(نورمن فینکلشتاین، ۱۳۹۶، ۴۳)

«با مرگ من زمین یک مشت خاک را از دست خواهد داد.»

مرگ برگ‌ها در میان گونه گونه مرگ‌ها تلخ‌تر مرگی است، مرگ برگ‌ها زان که در هنگامهٔ اوج و هبوط تلخی مرگ ست با شرم سقوط وز دگر سو٬ خوش ترین مرگ جهان٬ -زانچه بینی٬ آشکارا و نهان- رو به بالا و ز پستی‌ها رها خوشترین مرگی ست، مرگ شعله‌ها ... محمد رضا شفیعی کدکنی

«مرگ مامان به من این اطمینان را می‌دهد که همهٔ انسان‌ها میرا هستند ـ چیزی که پیش از این ماهیتی کاملاً انتزاعی داشت ـ و در این مورد هیچ تبعیضی در کار نخواهد بود و این اطمینان که همه باید با همین منطق بمیرند مرا تسکین می‌داد.»(رولان بارت، ۱۳۹۵، ۲۱۶)