بریده‌هایی از کتاب مایکل فلپس

دبستان که می‌رفتم، مبتلا به اختلال کم‌توجهی ــ بیش‌فعالی یا همان ADHD بودم. بر آن غلبه کردم. یکی از معلمان مدرسه گفت که من هیچ وقت موفق نمی‌شوم. چنین چیزهایی مثل خوره به جان آدم می‌افتد و تحریکش می‌کند. این خاطرات، روی سکو، از جلوی چشم من و خانواده‌ام گذشت. گریه کردم. مادرم شروع به گریه کرد. اشک خواهرهایم سرازیر شد

می‌گویند بُعد ذهنی در ورزش به اندازه‌ی بعد جسمی مهم است

«رؤیاهای کوچک نبین، چون قدرت به تپش انداختن قلب آدم‌ها را ندارد.»

«در تجارت، حرف، حرف است. توضیحات، توضیحات‌اند. وعده‌ها، وعده‌اند، ولی تنها اجرا واقعیت است.»

نود درصد کسانی که درباره‌ی کاری که می‌خواهند انجام دهند، حرف می‌زنند، آخر سر کم می‌آورند. همیشه، بهترین و عاقلانه‌ترین کار این است که آدم چیزی نگوید و فقط نتیجه‌ی مسابقه همه چیز را روشن کند. در همین مضمون شاعر می‌گوید: به عمل کار بر آید، به سخن‌دانی نیست. این حرف صد درصد درست است.

هرگز این ورزش را شروع نکردم که مارک اسپیتز دوم باشم. فقط می‌خواستم مایکل فلپس اول باشم. می‌خواستم کاری کنم که هیچ کس تا به حال نکرده است.

وقتی آدم در زندگی‌اش نظم و ترتیب داشته باشد، حس خیلی بهتری دارد: ایده‌ای دارد از اینکه چه کار می‌کند، نه اینکه هر لحظه هر کار که بخواهد، بکند، حداقل من اینجوری‌ام. اگر آدم یک برنامه‌ی زمان‌بندی‌شده یا روزمره داشته باشد، از لحاظ جسمی و ذهنی حس بهتری دارد.

باب جمله‌ی محبوب دیگری هم دارد که آن را از بیل پارسِلز، مربی فوتبال، یاد گرفته است: اعتماد به نفس را نمی‌شود جعل کرد. اعتماد به نفس از تواناییِ به اثبات رساندن ناشی می‌شود.

نمی‌توانم کارهای پاول بیدرمان و هر کس دیگری را کنترل کنم. تنها چیزی که می‌توانم کنترل کنم، خودم و آمادگی‌ام و تمریناتم است و می‌توانستم بهتر عمل کنم.

بزرگ‌تر که شدم، هر وقت تمرینی به من می‌داد که نزدیک بود از تعجب شاخ در آورم، فقط به او می‌گفتم: «نمی‌توانم.» و او می‌گفت: «بین ‘نمی‌توانم’ و ‘نمی‌خواهم’ خیلی فرق است. شاید نمی‌خواهی این تمرین را انجام دهی. ولی می‌توانی.» اگر بگویید «نمی‌توانم» در برابر آنچه می‌توانید یا می‌خواهید انجام دهید مقاومت می‌کنید. می‌توانید از قوه‌ی تجسم برای انجام آنچه می‌خواهید، استفاده کنید.

استراتژی ورزش شنا این است که سرعت در مسیر برگشت بیش‌تر از مسیر رفت باشد. به آن «شکاف منفی» می‌گویند و این استراتژی، یقیناً در مورد همه کارایی ندارد. عقل سلیم می‌گوید شنا کردن در مسیر برگشت سخت‌تر از شنا کردن در مسیر رفت است.

دون تالبوت، مربی سابق تیم شنای استرالیا، بود که حالا مشاور تیم شده بود. تالبوت گفته بود: «من ‘هیچ کاری در دنیا’ نکرده بودم و هنوز باید خودم را به دنیا ثابت می‌کردم.»

باب گذاشت به طریقی سخت، یاد بگیرم هیچ جایگزینی برای سخت‌کوشی وجود ندارد که کار را بهتر از قبل کند.

نگرش باب نسبتاً ساده است: ما کاری را انجام می‌دهیم که دیگران نمی‌توانند انجام دهند، یا انجام نمی‌دهند. توقعاتش هم ساده‌اند.

اعتماد به نفس را نمی‌شود جعل کرد. اعتماد به نفس از تواناییِ به اثبات رساندن ناشی می‌شود.

اهداف بزرگ را در نظر بگیر. هر روز با وجدان کار کن تا به اهدافت برسی.

قهرمان‌های بزرگ که هیچ کس هم‌سطحشان نیست، وقتی رقابت می‌کنند، با خودشان رقابت می‌کنند و فقط با خودشان.

وقتی آدم در زندگی‌اش نظم و ترتیب داشته باشد، حس خیلی بهتری دارد: ایده‌ای دارد از اینکه چه کار می‌کند، نه اینکه هر لحظه هر کار که بخواهد، بکند، حداقل من اینجوری‌ام. اگر آدم یک برنامه‌ی زمان‌بندی‌شده یا روزمره داشته باشد، از لحاظ جسمی و ذهنی حس بهتری دارد.

می‌گویند بُعد ذهنی در ورزش به اندازه‌ی بعد جسمی مهم است. اصلاً در این مورد شک نکنید که بسیار مهم است از لحاظ ذهنی قوی باشید. می‌دانید که در فینال المپیک، همه‌ی شرکت‌کنندگان از لحاظ جسمی آماده‌اند. پس چه کسی برنده می‌شود؟ کسی که از لحاظ ذهنی قوی‌ترین باشد. باب، به شدت، به این موضوع معتقد است، من هم همین طور. همچنین، باب عقیده دارد که مهارت‌های تجسمی‌ام، در تمرین و مسابقه به کمکم می‌آیند و همین مسئله من را از دیگران متمایز کرده است.

نود درصد کسانی که درباره‌ی کاری که می‌خواهند انجام دهند، حرف می‌زنند، آخر سر کم می‌آورند. همیشه، بهترین و عاقلانه‌ترین کار این است که آدم چیزی نگوید و فقط نتیجه‌ی مسابقه همه چیز را روشن کند. در همین مضمون شاعر می‌گوید: به عمل کار بر آید، به سخن‌دانی نیست. این حرف صد درصد درست است.

اگر از من می‌پرسیدند می‌توانی از اسپیتز جلو بزنی، پاسخ می‌دادم: «آدم هرگز نمی‌تواند چیزی را پیش‌بینی کند.» و سپس می‌گفتم: «تنها کسی که باید حواسم به‌ش باشد، خودم هستم. تنها چیزی که می‌توانم به خودم بگویم این است که آیا می‌توانم خودم را به بهترین وجه ممکن آمادهکنم. تنها می‌توانم بگویم که وقتی وارد استخر می‌شوم، آیا می‌توانم رکورد قبلی خودم را بشکنم. ولی نمی‌توانم به طور قطعی بله یا نه بگویم.»

اثر نایتینگل حقیقتی را آشکار می‌کند که در مورد همه‌ی انسان‌های موفق صادق است: آن‌ها عادت به انجام کارهایی دارند که افراد ناموفق دوست ندارند انجام دهند.

توضیح اینکه چرا ورزش کردن در ارتفاع عملکرد خوبی دارد، آسان است. یاخته‌های قرمز خون اکسیژن را حمل می‌کنند. سلول‌های ماهیچه‌ها به آن اکسیژن نیاز دارند. هرچه یاخته‌های قرمز خونی بیش‌تری داشته باشید، اکسیژن بیش‌تری به سلول‌های ماهیچه‌ها می‌رسد. ورزش کردن در ارتفاع، یاخته‌های قرمز خونی بیش‌تری تولید می‌کند. بنابراین، وقتی ورزشکار برای شرکت در مسابقه به سطح دریا بر می‌گردد، قادر است سخت‌تر، سریع‌تر، باقدرت‌تر و از هر لحاظ بهتر عمل کند.

«من شکست‌ناپذیر نیستم. هیچ کس شکست‌ناپذیر نیست. هر کسی می‌تواند شکست بخورد.»

حس خیلی بدی است که شنا کنید و ندانید استارت‌تان اشتباه بوده است.

سریع شنا کردن مستلزم حرکت افقی است. حرکات عمودی سرعت را کم می‌کنند. آدم باید تا جای ممکن صاف و افقی روی یک خط پیش برود.

نگرش باب نسبتاً ساده است: ما کاری را انجام می‌دهیم که دیگران نمی‌توانند انجام دهند، یا انجام نمی‌دهند. توقعاتش هم ساده‌اند. درست چند ماه قبل از مسابقات، روز تمرین، نقل قولی روی تخته نوشت. جمله را از کتابی بازرگانی برداشته بود، ولی در مورد ورزش هم صدق می‌کرد: «در تجارت، حرف، حرف است. توضیحات، توضیحات‌اند. وعده‌ها، وعده‌اند، ولی تنها اجرا واقعیت است.»

وقت فکر کردن به هیچ چیز نبود. ولی اصلاً چه چیزی بود که به آن فکر کنم؟ شخصیتم طوری بود که اصلاً و ابداً گیج نمی‌شدم.

می‌توانید صاحب تمام استعدادهای دنیا باشید، می‌توانید به بهترین نحو شکل گرفته باشید، ولی نمی‌توانید بدون تلاش و کوشش در چیزی خوب باشید یا یک مهارت خوب کسب کنید.