بریده‌هایی از کتاب صلح کردند که جنگ بماند (جلد دوم)

تا زمانی که مذهب در مشرق زمین همه‌چیز محسوب می‌شد، ملی‌گرایی جایگاهی نداشت.

من بارها به شما گفته‌ام که یهودیان اجازه نخواهند داشت به این کشور بیایند مگر تا آن اندازه‌ای که بتوانند وسیله زندگی خود را مهیا سازند ... آنها نمی‌توانند زمین کسی را تصرف کنند ... آنها نمی‌توانند هیچ‌کس را از املاکش بیرون کنند ... اگر آنها مایل باشند زمین مردم را بخرند و مردم مایل باشند که زمین‌های خود را به آنها بفروشند، از حق ... انجام این کار برخوردارند.»

متن بیانیه - همان‌گونه که عادت سایکس بود - با عباراتی فاخر و حاکی از آزادی و آزادی‌خواهی، از شکوه گذشته و عظمت آینده سخن می‌گفت و ابراز امیدواری می‌کرد که مردم عرب بتوانند در شمال، جنوب، شرق و غرب به وحدت برسند

چرچیل همچنین تلاش می‌کرد با بی‌اساس نشان دادن نگرانی‌های اقتصادی آنها شک و تردیدهایشان را از بین ببرد. او همواره می‌گفت مهاجران یهود مشاغل اعراب یا سرزمین آنها را تصرف نخواهند کرد بلکه برعکس، مشاغل تازه و ثروت‌های جدیدی را ایجاد می‌کنند که نفع آن به همه جامعه خواهد رسید.

اگر بناست دولت یهود در زمان ما و در کرانه‌های رود اردن تحت حمایت پادشاهی بریتانیا با جمعیتی حدود سه یا چهار میلیون نفر تاسیس شود -که به احتمال زیاد چنین خواهد شد- رویدادی در تاریخ جهان اتفاق افتاده است که از هر نظر سودمند و به‌طور ویژه هماهنگ با بهترین منافع امپراتوری بریتانیا خواهد بود.

حکومتی بریتانیایی امنیت را در زمان تداوم جنگ تامین کند.

... یهودیان کار دشوارتری در مقایسه با شما دارند. شما فقط باید از املاک خود لذت ببرید ولی آنها باید تلاش کنند بیابان‌ها و زمین‌های بی‌حاصل را برای تامین معاش افرادی که با خود می‌آورند، آباد سازند.»

دمشق شهری آباد و شکوفا بود - حتی پیش از آنکه اعراب یا یهودیان، مسیحیان یا مسلمانان، بریتانیایی‌ها یا آلمانی‌ها وجود داشته باشند. تصرف دمشق نه تنها به شکل نمادین کامل‌کننده تسلط بریتانیا بر بخش عرب‌زبان امپراتوری عثمانی بود، بلکه جایگاه بریتانیا را در میان سلسله فاتحان جهان باستان که فتوحات خود را با دستیابی به شهرهای پررونق سوریه تکمیل کرده بودند، تثبیت می‌کرد.

لویدجرج می‌دانست که این آمار بسیار اغراق‌آمیز است (او بعدها نوشت: «ریاضیات در مشرق زمین به‌گونه‌ای مثال‌زدنی احساسی است.»).

پیروزی در جنگ جهانی اول، امپراتوری بریتانیا را به اوج وسعت خود رساند: این امپراتوری با ضمیمه ساختن سرزمین‌هایی که در خاورمیانه و نقاط دیگر اشغال کرده بود، بزرگ‌تر از هر زمان دیگر - یا هر امپراتوری دیگری - شد.

من بارها به شما گفته‌ام که یهودیان اجازه نخواهند داشت به این کشور بیایند مگر تا آن اندازه‌ای که بتوانند وسیله زندگی خود را مهیا سازند ... آنها نمی‌توانند زمین کسی را تصرف کنند ... آنها نمی‌توانند هیچ‌کس را از املاکش بیرون کنند ... اگر آنها مایل باشند زمین مردم را بخرند و مردم مایل باشند که زمین‌های خود را به آنها بفروشند، از حق ... انجام این کار برخوردارند.»

لرد کرزن از قرن نوزدهم به این سو راهبرد ایجاد «شبکه‌ای از کشورهای مسلمان» در خاورمیانه را به‌عنوان سپری در برابر توسعه‌طلبی‌های روسیه مطرح کرد.

رئیس‌جمهور خبط و خطاهای متعددی را مرتکب می‌شد که حتی حامیان بالقوه او را به مخالفانش تبدیل کرد.

من بارها به شما گفته‌ام که یهودیان اجازه نخواهند داشت به این کشور بیایند مگر تا آن اندازه‌ای که بتوانند وسیله زندگی خود را مهیا سازند ... آنها نمی‌توانند زمین کسی را تصرف کنند ... آنها نمی‌توانند هیچ‌کس را از املاکش بیرون کنند ... اگر آنها مایل باشند زمین مردم را بخرند و مردم مایل باشند که زمین‌های خود را به آنها بفروشند، از حق ... انجام این کار برخوردارند.»

چرچیل همچنین تلاش می‌کرد با بی‌اساس نشان دادن نگرانی‌های اقتصادی آنها شک و تردیدهایشان را از بین ببرد. او همواره می‌گفت مهاجران یهود مشاغل اعراب یا سرزمین آنها را تصرف نخواهند کرد بلکه برعکس، مشاغل تازه و ثروت‌های جدیدی را ایجاد می‌کنند که نفع آن به همه جامعه خواهد رسید.

تداوم بحران در خاورمیانه در زمان ما شاید تا آن اندازه به درازا نکشد، ولی مساله به همان شکل است: مردم بسیار متنوع‌تر از آن هستند که برای ایجاد هویت‌های سیاسی جدید بعد از فروپاشی نظام بسیار قدیمی امپراتوری -که به آن عادت کرده بودند - دوباره گروه‌بندی شوند.

شرکت استاندارد اویل نیویورک در سپتامبر ۱۹۱۹ دو نفر زمین‌شناس را برای کشف میدان‌های نفتی به عراق اعزام کرد. یکی از این افراد بی‌احتیاطی کرد و در نامه‌ای خطاب به همسرش نوشت: «من عازم بزرگ‌ترین باقی‌مانده‌های احتمالی نفت در جهان هستم» و «این سهم از کیک چنان بزرگ است» که باید نهایت تلاش را انجام داد تا «حقوقی را که به‌درستی متعلق به شهروندان آمریکاست برای ما به همراه آورد.»

«شما نمی‌توانید با توسل به نیروی نظامی، مانع ورود افکار و عقاید به کشوری شوید.»

ولی در حالی‌که تایمز معتقد بود خطر موجود علیه بریتانیا از سوی مقامات داخلی متوجه این کشور می‌شود، بیشتر مقامات بریتانیا همچنان بر تهدید شوروی علیه خاورمیانه و مسئله چگونگی برخورد با آن متمرکز شده بودند.

هرچند درست بود که شوروی‌ها ملی‌گرایی در ایران را تشویق و از ملی‌گرایی در ترکیه پشتیابی می‌کردند و در صدد کمک به شورش در عراق بودند، ولی روس‌ها الهام‌بخش - و رهبر - هیچ یک از این جنبش‌ها نبودند. این اعتقاد فزاینده بریتانیایی‌ها که روسیه بلشویک درگیر توطئه‌ای گسترده و بین‌المللی است که موجب شورش در سراسر خاورمیانه شده است، توهمی بیش نبود.