بریده‌هایی از کتاب دایره‌ی اول (اصول همانندسازی در بازاریابی شبکه‌ای)

شما باید یک برنامهٔ منظم رشد شخصی بریزید. باید هر روز برای آن وقت بگذارید و فقط خودتان از آن مطلع باشید. صبح‌ها بهترین زمان برای بالا بردن روحیهٔ خود و حفظ آن در کل روز است، ولی این هم خوب است که شب‌ها قبل از رفتن به رختخواب یک مطلب مثبت بخوانید. بگذارید ضمیر ناخودآگاه‌تان در زمانی که خواب هستید مصالح خوبی برای پردازش داشته باشد. هیچ‌وقت قبل از خواب اخبار نبینید و هرگز روز خود را با خواندن روزنامه شروع نکنید. هر روز را با مطالب مثبت شروع و تمام کنید تا بتوانید امواج منفی‌ای را که مدام در معرض آنها هستید بی‌اثر کنید.

مبادا دست از رؤیاهای خود بردارید!

متضاد موفقیت شکست نیست؛ میان‌مایگی است. شکست در واقع بخشی از مسیر رسیدن به موفقیت است. برای رسیدن به موفقیت واقعی در حرفهٔ خود (یا هر حرفهٔ باارزش دیگری)، شما باید بهای آن را بدهید؛ بهای آموختن مهارت‌ها و پرورش شخصیت قوی. هیچ‌کدام از ما از جواب رد، از ریزش اعضای مجموعه، یا ده‌ها چالش دیگر در مسیر ساختن یک مجموعهٔ مستحکم خوش‌مان نمی‌آید، اما اگر شما هر روز روی رشد شخصی خود کار کنید، ماهیت واقعی این چالش‌ها را می‌شناسید و با عبور از آنها به موفقیت می‌رسید.

در کتاب آنگونه که آدمی می‌اندیشد بخشی دربارهٔ شکست وجود دارد. نویسنده، جِیمز اَلِن، می‌گوید، «حتا اگر فرد در جهت تحقق مقصودش بارها شکست بخورد (چنانکه باید شکست بخورد تا ضعفش برطرف شود)، آن شخصیت نیرومندی که در او شکل می‌گیرد معیار موفقیت واقعی اوست، و این شخصیت قوی نقطهٔ آغازی می‌شود برای قدرت و پیروزی‌های بیشتر در آینده.»

اصول همانندسازی در بازاریابی شبکه‌ای

روی رؤیای خودتان کار کنید، نه اینکه رؤیای دیگران را قرض بگیرید. رؤیای خود را حس کنید، تماشا کنید، بو کنید، مزه کنید. رؤیایی بسازید که با نیروی شدیدش شما را به سمت خودش بکشاند. سپس، با جملات تأکیدی و تابلوی رؤیاها آن را در ضمیر ناخودآگاه خود نگه دارید.

یادتان باشد که درآمد ما از حجم فروش محصولی است که مجموعهٔ ما به دست مشتری نهایی می‌رساند. همین و بس. این حجم فروش از دو راه ممکن است: - معرفی کردن کار به مشتری احتمالی و وارد کردن او به مجموعهٔ خود. - فروش محصول به مشتری احتمالی‌ای که نمی‌خواهد وارد مجموعه شود اما می‌خواهد مشتری گذری ما بشود. تنها از این دو راه است که شما به درآمد می‌رسید. بقیهٔ چیزها فقط حواس آدم را پرت می‌کنند. حواس که جمع نباشد، هزینه به آدم تحمیل می‌کند.

وقتی شما روی خودتان سرمایه‌گذاری نکنید، چرا باید یکی دیگر روی شما سرمایه‌گذاری کند؟ لابد به درد سرمایه‌گذاری نمی‌خورید!

انتظارات یکی از ابزارهای بسیار نیرومندِ موجود در جعبه‌ابزار رهبری است.

اگر هر روز صبح قبل از ترک منزل چند دقیقه‌ای برای تنظیم خودآگاهی خود وقت بگذارید، این کار تأثیر فوق‌العاده‌ای روی دستاوردهای شما در طول روز می‌گذارد.

وقتی ذهنیت منفی دارید، هر چالش کوچکی حواس شما را پرت می‌کند؛ حواس‌پرتی هم قاتل رشد است.

تنها راه برای اینکه ذهنیت خود را سالم نگه دارید این است که برای پرورش ذهن مثبت برنامهٔ روزانه داشته باشید. این برنامه شامل قالب‌های زیر می‌شود: -فایل‌های صوتی‌ای که می‌شنوید؛ -فیلم‌ها و فایل‌های ویدئویی‌ای که می‌بینید؛ -کتاب‌هایی که می‌خوانید؛ -مراسم و رویدادهایی که در آنها شرکت می‌کنید؛ -آدم‌هایی که با آنها معاشرت دارید.

وقتی احساس ترس می‌کنید باید به ایمان خود پناه ببرید، چون ایمان کر و لال و کور است. ایمان ”جواب نه“ را نمی‌شنود، در برابر شکست لال است، و احتمال شکست را نمی‌بیند. ایمان تجسم چیزهایی است که امیدواریم به آنها برسیم. ایمان نشانهٔ چیزهایی است که دیده نمی‌شوند. ایمان اعتمادی است به اینکه بالاخره به خواسته‌های‌مان می‌رسیم. ایمان تحقق نتایجی را که الان نمی‌بینیم برای ما تضمین می‌کند.

اول، دریافتم که نتورکرهای رده‌بالا برای خودشان برنامه دارند و تمام تمرکزشان را روی آن برنامه می‌گذارند. من هم همین کار را کردم. دوم، دریافتم که آنها به برنامه‌شان وفادار می‌مانند. آنها نه به چپ نگاه می‌کردند، نه به راست. خودشان را نگران نمی‌کردند که هرچه سریع‌تر مجموعهٔ بزرگی بسازند و به درآمد چندرقمی برسند. آنها فقط تمرکزشان روی این بود که سازمان و تیم‌شان را اصولی بسازند. من هم همین کار را کردم. سوم، همهٔ رهبران ارشدی که من ملاقات کردم، همگی برنامهٔ روزانهٔ رشد شخصی داشتند. آنها هر روز روی خودشان کار می‌کردند که فرد بهتر و رهبر بهتری شوند. من هم همین کار را کردم. سرانجام، این یکی همان لحظهٔ بزرگ «آها فهمیدم» بود. دریافتم که همهٔ رهبران ارشد بر اساس یک سیستم و چارچوب عمل می‌کنند.

در هر برخورد با مشتری، باید شیوهٔ پیگیری شما به نحوی باشد که، ضمن حفظ رابطه با وی، او را یک قدم به ثبت‌نام نزدیک‌تر کند.

آنها به‌اشتباه تقصیر نتایج نسبتاً خوب یا ضعیف خود را گردن بالاشاخه‌ای یا زیرشاخه‌های خود می‌اندازند. اما این رویکرد اصل مسئله را نادیده می‌گیرد: فرهنگ مجموعه یا سازمان را ما می‌سازیم و زیرشاخه از رفتار ما الگو می‌گیرد.

رهبری این نیست که به دیگران روش انجام کار را دستور دهیم، رهبری یعنی رفتاری را که می‌خواهیم پیروان انجام دهند خودمان در آن رفتار الگو و سرمشق باشیم. اولین کسی را که باید رهبری کرد خودمان هستیم.

زمانی که شما نمی‌توانید کسی را استخدام یا اخراج کنید، مجبور می‌شوید که روش‌های انگیزه دادن، رهبری کردن، و همراهی کردن برای رسیدن به یک هدف مشترک را یاد بگیرید.

مجموعه را شما بزرگ نمی‌کنید؛ شما افراد را بزرگ می‌کنید و آنها مجموعه را بزرگ می‌کنند. اما همهٔ اینها از شما شروع می‌شود، از اصول، رفتار، و فرهنگی که در رفتار و کردار شما بروز می‌کند.