بریده‌هایی از کتاب علی اوّل

«زَینُوا مَجَالِسَکمْ بِذِکرِ عَلِی؛ مجالس خود را با یاد علی و نام علی [علیه السّلام] مزیّن کنید.»

امیرمؤمنان، علی (ع) فرمودند: «أَنَا أَوَّلُ مَنْ آمَنَ بِالْوَعِیدِ مِنْ ذُکورِ هَذِهِ الْأُمَّةِ، وَ هَاجَرَ وَ جَاهَد؛ در میان مردان این امّت، من نخستین کسی هستم که به وعد و وعید ایمان آورده، هجرت و جهاد نمودم.»

فرزندان علی (ع) همواره مقتول، اسیر، فراری و مختفی بودند. کار به جایی رسیده بود که فقیه و محدّث و متکلّم ناگزیر بودند چیزی از فضائل آن حضرت را نقل نکنند؛ وگرنه با شدیدترین مجازات کیفر داده می‌شدند و اگر محدّثی می‌خواست روایتی از امیرمؤمنان (ع) نقل کند، می‌گفت: مردی از قریش چنین گفت. و لذا آنچه در فضائل امیرمؤمنان (ع) نوشته شده، به دست غاصبان فدک و پیروان به دور از فضیلتشان، در کشاکش تاریخ طعمهٔ حریق شده و از میان رفته است؛ وگرنه ابوحفص عمر بن شاهین (م ۳۸۵ ه.ق.) می‌گوید: من فضائل مخصوص امیرمؤمنان (ع) را در یک هزار جلد گرد آوردم.

نخستین کس از اهل آسمان‌ها که علیّ بن ابی طالب (ع) را به برادری اختیار کرد، اسرافیل، آنگاه میکائیل، سپس جبرائیل بود و نخستین کس از اهل آسمان‌ها که او را دوست داشت، حاملان عرش، آنگاه رضوان خازن بهشت، سپس ملک الموت بود. ملک الموت به دوستداران علیّ بن ابی طالب (ع) طلب آمرزش می‌کند، آنچنان که برای پیامبران طلب آمرزش می‌کند.»

طبری با اسناد خود از محمّد بن سعد نقل می‌کند که: از پدرم پرسیدم: آیا ابوبکر نخستین کسی بود که اسلام آورد؟ پدرم گفت: نه، بلکه بیش از پنجاه نفر پیش از او اسلام آورده بودند.

رسول گرامی اسلام (ص) در صدها حدیث یادآور شده‌اند که امیرمؤمنان (ع) نخستین ایمان آورنده هستند، از جمله یک بار او را خشمگین دیدند و مطّلع شدند که برخی از اصحاب او را آزرده‌اند، فرمودند: «یا أَیهَا النَّاس مَنْ آذَی عَلِیاً فَقَدْ آذَانِی، إِنَّ عَلِیاً أَوَّلُکمْ إِیمَانا وَ أَوْفَاکمْ بِعَهْدِ الله. یا أَیهَا النَّاس مَنْ آذَی عَلِیاً بُعِثَ یوْم الْقِیامَة یهُودِیاً أَوْ نَصْرَانِیا؛ های ای مردم! هر کس علی (ع) را بیازارد، مرا آزرده است. هان ای مردم! هر کس علی را بیازارد در روز قیامت یهودی یا نصرانی محشور می‌شود.»

هر کس بمیرد؛ در حالی که در دلش کینهٔ علیّ بن ابی طالب (ع) باشد، یهودی یا نصرانی از دنیا می‌رود.»

رسول اکرم (ص) نیز در این رابطه فرمودند: «یا عَلِی أَنْت أَوَّلُ هذِهِ الْأُمَّةِ إِیمَاناً بِاللهِ وَ رَسُولِه‌ِ، وَ اَوَّلُهُم هِجرَةً اِلَی اللهِ وَ رَسُولِهِ، وَ آخِرُهُم عَهداً بِرَسُولِهِ، لا یُحبُّکَ ـ وَ الَّذی نَفسی بِیَدِهِ ـ اِلّا مُؤمِنٌ قَدِ امْتَحَنَ اللهُ قَلْبَهُ لِلْإِیمَان، وَ لا یُبغِضُک اِلّا مُنافِقٌ اَو کافِرٌ؛ ای علی! تو در میان امّت نخستین کسی هستی که به خدا و رسول خدا ایمان آوردی و نخستین فردی هستی که به سوی خدا و رسول خدا هجرت نمودی و آخرین کسی هستی که از رسول خدا جدا می‌شوی. به جان خودم سوگند، تو را دوست نمی‌دارد جز کسی که خداوند قلبش را به ایمان آزموده و تو را دشمن نمی‌دارد، جز منافق یا کافر.»

و در حدیث دیگری فرمودند: «إِنَّ فِی کتَابِ اللهِ لآَیةً ما عَمِلَ بِها اَحَدٌ قَبلی وَ لا یَعمَلُ بِها اَحَدٌ هَدی؛ در قرآن آیه‌ای هست که احدی پیش از من به آن عمل نکرده و احدی بعد از من به آن عمل نخواهد کرد.»