بریده‌هایی از کتاب باشگاه کتابخوانی جین آستین

حسن کتاب در ثبات و استحکام واژه‌های مکتوب نهفته است. آدم ممکن است تغییر کند و به طبع آن خوانش و برداشتش هم تغییر کند اما کتاب همواره همان چیزی می‌ماند که از آغاز بوده است. کتاب خوب بار اول آدم را حسابی شگفت‌زده می‌کند و بار دوم کمتر. فیلم‌ها، همان‌طور که همه می‌دانند، هیچ ارزشی برای این اصل قائل نیستند.

فکر می‌کنم آدمی که از عشق فارغ می‌شه چندان عاقل‌تر از آدمی که عاشق می‌شه نیست.

اشکال مردهای محکم چه می‌تواند باشد؟ یک زندگی مشترک پر از غافلگیری می‌خواهی یا مردی که بتوانی به او اعتماد کنی؟ کسی که وقتی نگاهش می‌کنی بدانی در پنجاه سال بعد چطور خواهد بود.

چیزی خوشایند در این ایده وجود داشت. این‌که زندگی یکی از شخصیت‌ها زوایای پنهان و رازآلودی داشته باشد که خود نویسنده هم از آن بی‌خبر باشد. این‌که تا نویسنده رویش را آن طرف کند، شخصیت کتاب بلغزد و به شیوهٔ خودش عاشق بشود. و بعد، درست سر وقت، با قیافه‌ای معصوم حاضر شود و دیالوگ بعدی را بگوید.

کتاب هدیه دادن وقتی جملهٔ مداخله‌آمیز «خب، از کتاب‌ها خوشت اومد یا نه؟» به دنبالش می‌آمد تبدیل به تحمیل می‌شد.

این وجود خود آدم‌هاست که تعیین می‌کنه چقدر بهشون تعلق خاطر پیدا کنیم.

در زندگی لحظاتی هست که نیاز داری کسی بازویش را دور تو حلقه کند.

«همهٔ ما عادت و میل به رتبه‌بندی آدم‌ها داریم. ممکنه این کار دقیقاً بر اساس طبقهٔ اجتماعی نباشه، اما میل به عناوین داریم. مردم یار و شریکی رو انتخاب می‌کنن که در ظاهر، حتی‌الامکان، شبیه اونا باشه. خوشگل‌ها با هم ازدواج می‌کنن. زشت‌ها باهم.»

همهٔ پدر و مادرها زندگی‌های ناممکنی برای فرزندان‌شان آرزو می‌کنند. شروع خوش، وسط خوش، پایان خوش. بدون هیچ افت و خیزی. اگر پدر و مادرها موفق می‌شدند آرزوهایشان را پیش ببرند، بچه‌ها چه سرنوشت‌های یکنواخت و بی‌مزه‌ای پیدا می‌کردند.

زن بی‌شوهر اگر پول‌وپله داشته باشد همیشه مورد احترام است

نادر و حتی بعید است که بیان حقیقت عین خود حقیقت باشد.

اصل همین علاقه پیدا کردن است.

«دیگه توی آینه نگاه نمی‌کنم، کاش سال‌ها پیش به این فکر افتاده بودم...»