بریده‌هایی از کتاب شاهنامه فردوسی

بترس از خدا و میازار کس ره رستگاری همین است و بس

دریغ‌ست ایران که ویران شود کنام پلنگان و شیران شود

از آن پس نمیرم که من زنده‌ام که تخم سخن من پراگنده‌ام هر آنکس که دارد هش و رای و دین پس از مرگ بر من کند آفرین

چو یزدان بود یار و فریادرس نیازد به نفرین ما هیچ‌کس

به یزدان هر آنکس که شد ناسپاس به دلش اندر آید ز هر سو هراس

خرد رهنمای و خرد دلگشای خرد دست گیرد به هر دو سرای

هرانکس که پوزش کند بر گناه تو بپذیر و کین گذشته مخواه

کسی کو خرد را ندارد ز پیش دلش گردد از کردهٔ خویش ریش

جهان یادگارست و ما رفتنی به گیتی نماند بجز مردمی به نام نکو گر بمیرم رواست مرا نام باید که تن مرگ راست

بود زنده نام تو تا جاودان

زمین چون بهشتی شد آراسته ز داد و ز بخشش پر از خواسته چو جم و فریدون بیاراست گاه ز داد و ز بخشش نیاسود شاه جهان شد پر از خوبی و ایمنی ز بد بسته شد دست اهریمنی

جهان یادگارست و ما رفتنی به گیتی نماند بجز مردمی به نام نکو گر بمیرم رواست مرا نام باید که تن مرگ راست

اگر نرم گوید زبان کسی درشتی به گوشش نیاید بسی بدان کز زبانست گوشش به رنج چو رنجش نجویی سخن را بسنج

خرد بهتر از هر چه ایزد بداد ستایش خرد را به از راه داد خرد رهنمای و خرد دلگشای خرد دست گیرد به هر دو سرای ازو شادمانی وزویت غمیست وزویت فزونی وزویت کمیست

چنین است رسم جهان جهان که کردار خویش از تو دارد نهان

شاهنامه حماسهٔ ملی ایرانیان.

زبان را مگردان بگرد دروغ چوخواهی که تخت تو گیرد فروغ

همه شهر ایران جگر خسته‌اند

چو دین را بود پادشا پاسبان تو این هر دو را جز برادر مخوان

بیا تا همه دست نیکی بریم جهان جهان را به بد نسپرسم

ازان پس نمیرم که من زنده‌ام که تخم سخن من پراگنده‌ام

چو بینی به خوبی فراوان بگوی به چشم بزرگی نگه کن به روی

به نام خداوند جان و خرد کزین برتر اندیشه برنگذرد خداوند نام و خداوند جای خداوند روزی ده رهنمای خداوند کیوان و گردان سپهر فروزنده ماه و ناهید و مهر ز نام و نشان و گمان برترست نگارندهٔ بر شده پیکرست به بینندگان آفریننده را

ولیکن چنینست گردنده دهر گهی نوش یابند ازو گاه زهر

اگر چشم داری به دیگر سرای به نزد نبی و علی گیر جای

نهانی بسازیم بهتر بود خرد داشتن کار مهتر بود

به نام خداوند جان و خرد کزین برتر اندیشه برنگذرد

کسی کو خرد را ندارد ز پیش دلش گردد از کردهٔ خویش ریش

مکن شهریارا گنه تا توان بویژه کزو شرم دارد روان بی‌آزاری وسودمندی گزین که اینست فرهنگ آیین و دین

مران روز را روز نو خواندند