بریده‌هایی از کتاب جنگجوی عشق

داشتنِ چیزی برای گفتن و نبودنِ کسی برای شنیدن، خیلی وحشتناک است. اوج بی‌کسی‌ست

ترجیح می‌دم به‌خاطر کسی‌که واقعاً هستم، ازم متنفر باشی تا این‌که به‌خاطر کسی‌که نیستم، دوسم داشته باشی."

با خودت مثل کسی رفتار کن که عاشقشی.

داشتنِ چیزی برای گفتن و نبودنِ کسی برای شنیدن، خیلی وحشتناک است. اوج بی‌کسی‌ست.

دوست‌داشته‌شدن به‌خاطر زیبایی، برای یک دختر وضعیت دردناکی‌ست. سال‌ها بعد، زمانی‌که من دیگر کم‌تر زیبا باشم، آن‌موقع که دیگر خبری از حلقه‌های باریک مو برای نوازش، یا پوستی عالی برای تحسین نباشد، وقتی‌که دیگر کوچک و ساده و باارزش نباشم، نمی‌دانم که چگونه شایستهٔ ارائه یا دریافت عشق خواهم بود.

خدا دوسِت داشته، دوسِت داره، و دوسِت خواهد داشت.

نیاز دارم استراحت کنم و مدتی یک نفر دیگر به جای من زندگی کند.

با خودم فکر می‌کنم آن کسی‌که این آسمان را یک‌جا نگه می‌دارد، می‌تواند قلب من را هم یک‌جا نگه دارد؟ فکر می‌کنم کسی‌که این آسمان را تا این حد زیبا می‌کند، ممکن است برای زیباکردنِ زندگیِ من هم کاری کند؟

با خودت مثل کسی رفتار کن که عاشقشی.

ما نیاز داریم حقیقت را بشنویم: «لازم نیست همیشه شاد باشید. زندگی سخته و آسیب‌زننده. نه به‌خاطر اشتباهات‌تون، بلکه این آسیب‌ها برای همه‌ست. از رنج‌ها فرار نکنید، اونا به دردتون می‌خورن. باهاشون سر کنید، بذارید بیان و برن. بذارید شما رو با سوختی ترک کنن که برای انجام کارهاتون تو این دنیا بسوزونیدش.»

دلم می‌خواد دوباره کوچیک شم!

موسیقی دعوتی‌ست برای حس‌کردن، و سکوت دعوتی برای فکرکردن.

اگر روزی از خودم بپرسم کسی روی زمین باقی‌مانده که هرگز به من خیانت نخواهد کرد، باید جواب سؤالم را بدانم. «آره. به آینه نگاه کن! اون هیچ‌وقت بهت خیانت نمی‌کنه.»

داشتنِ چیزی برای گفتن و نبودنِ کسی برای شنیدن، خیلی وحشتناک است.

شاید به جای بستنِ در به روی رنج، نیاز دارم در را کاملاً باز بگذارم و بگویم "بفرما داخل! بیا کنار من بشین، و تا وقتی بهم یاد ندادی چیا رو باید بدونم، از پیشم نرو."

داشتنِ چیزی برای گفتن و نبودنِ کسی برای شنیدن، خیلی وحشتناک است. اوج بی‌کسی‌ست.

نیاز دارم استراحت کنم و مدتی یک نفر دیگر به جای من زندگی کند.

خشم من به‌خاطر هر زنی‌ست که کلیسا به او گفته خدا به زندگیِ مشترکِ او بیش‌تر از روح او، بیش‌تر از امنیت او، و بیش‌تر از آزادیِ او ارزش می‌دهد. خشم من به‌خاطر هر زنی‌ست که پذیرفته خدا مرد است و مرد خداست

ناگهان احساس می‌کنم هیچ‌کدام از دردهایم بیهوده نبوده.

موسیقی دعوتی‌ست برای حس‌کردن، و سکوت دعوتی برای فکرکردن.

او می‌گوید: «مشکل شما اینه که همه‌چیز توی این خونه اشتباه سیم‌کشی شده. دیوارا خوب به نظر می‌رسن، ولی زیرشون این‌طور نیست. پیشنهاد می‌کنم دیوارا رو خراب کنین و کل خونه رو دوباره سیم‌کشی کنین، یا این‌که بفروشین‌اش و از این‌جا برین. همهٔ مشکلات رو یه بار برای همیشه حل کنین، یا رهاش کنین تا مشکل کس دیگه‌ای بشه.»

بزرگ‌ترین چالش‌ها برای قوی‌ترین انسان‌ها رخ می‌دهد!

شاید رنج تغییر نکند، ولی من چرا. به تلاشم ادامه می‌دهم.

می‌خواهم بگویم "از کجا می‌دونی عصبانی‌ام؟ چون لبخند نمی‌زنم؟ خب کریگ هم لبخند نمی‌زنه! چرا چهرهٔ بی‌لبخند برای یه زن، یعنی «عصبانی»، ولی چهرهٔ بی‌لبخند برای یه مرد یعنی «عادی»؟!"

همهٔ زندگی‌اش بدنش است. همهٔ زندگیِ من ذهنم است. برای همین سخت‌مان است که عاشق هم باشیم؟ او فکر می‌کند عشق پیوستنِ دو بدن است و من فکر می‌کنم عشق پیوستنِ دو ذهن است؟ هیچ‌کدامِ ما با همهٔ وجود کنار هم نیستیم. شاید از هم تبعید شده‌ایم؛ چون از بخشی از خودمان تبعید شده‌ایم.

آن‌ها ماتِ مادرم می‌شوند؛ چرا که او دوست‌داشتنی‌ست. آن‌ها ماتِ مادرم می‌شوند؛ چراکه او خودِ عشق است.

تصمیم می‌گیرم به خدایی که دختری مثل من را باور دارد، ایمان داشته باشم.

وحشتناک است وقتی بعد از رسیدن به لحظه‌ای که احساس می‌کنی قرار است در آن، بیش از هر لحظهٔ دیگری از زندگی‌ات در ارتباط باشی، باز هم احساس تنهایی کنی. این عمیق‌ترین تنهایی و ترسی‌ست که می‌توانید احساس کنید.

زیبایی مردم را گرم، و هوشمندی مردم را سرد می‌کند.

عشق، رنج، زندگی: نمی‌ترسم؛ به دنیا آمده‌ام که نترسم.