بریده‌هایی از کتاب عوضی‌ها؛ نظریه‌ای درباره‌ی دونالد ترامپ

بی‌شعور مردی است (آن‌ها عمدتاً مردها هستند) که به‌طور سیستماتیک و از روی یک حس ثابت (و اشتباهِ) استحقاق، به خود اجازه‌ی استفاده از مزایای روابط اجتماعی را می‌دهد که او را در برابر شکایت افراد دیگر مصون می‌کند.

اگر به همین راحتی که بی‌شعورها را می‌بخشیم، همدیگر را هم بخشیده بودیم، این همه بی‌شعور در سیاست داشتیم؟

ترامپ درمیان سخنانش، نوعی «بی‌قیدی» را تجربه می‌کند.

درباره‌ی دختر خودش گفت: «آره، یه چیزی شده واسه‌ی خودش، و چقدرم خوشگله ... می‌دونید اگر توی یک ازدواج موفق نبودم و.. پدرش نبودم...»)

وقتی بیل اوریلی از او در مورد آمار و ارقام نادرست سیاه‌پوستان و قتل‌ها پرسید، پاسخ داد، «بیل، مگه من باید تمامی آمار رو چک کنم؟» و در دیدار با مطبوعات، علناً به چاک تاد گفت: «همه‌ی چیزی که من می‌دونم همون چیزاییه که تو اینترنت هست.»

می‌گویند که مردم سزاوار دولت خودشان هستند. اما شاید مردمی درست‌کار و اهل همکاری هم، مبتلا به یک سیستم سرمایه‌داری سیاسی بی‌شعور شوند

من در مورد فراوانی بی‌شعورها در جامعه و احتمال جدی این مسأله که ایالات متحده پیش از این و یا تقریباً اکنون به یک «سیستم سرمایه‌داری بی‌شعور» تبدیل شده باشد که ذاتاً مستعد سقوط است، نگران بودم.

اگر تنها بی‌شعورها در رقابت‌اند، چرا به‌جای کسی که کم‌تر بی‌شعور است یا روی مرز بی‌شعوری قرار دارد، سراغ بزرگ‌ترین بی‌شعور برویم؟

مردی که می‌گوید سیاست خارجی‌اش از «صحبت کردن با خودم» نشأت می‌گیرد، چون «مغز خیلی خوبی دارم،»

ترامپ به تازگی، چیزی نزدیک‌تر به یک لوده‌ی رسانه‌ای شده است- با این تفاوت که به‌نظر نمی‌رسد در حال شوخی کردن باشد.

در سیستمی که مقامات در آن معمولاً منافع عمومی را نادیده می‌گیرند و به منظور کسب قدرت و منفعت روی موقعیت خود سرمایه‌گذاری می‌کنند، تنها بی‌شعوری می‌تواند نظم و صلح را برای بهتر شدن وضعیت مردم بازگرداند، که در تربیت درست دیگر بی‌شعورها و وادار کردن آن‌ها به اطاعت، به شدت ماهر باشد.

موفق شدن در نقش یک بی‌شعور یا یک متخصص مخ‌زنی لزوماً به همان معنی در عرصه‌ی سیاسی نیست. سیاست نیاز به نوعِ خاصی از عملکرد دارد. سیاستمدار بی‌شعور ممکن است یک بازیگر بد باشد- برای مثال، فقط اشاره به عملکرد چاپلوسانه‌ی تد کروز کافی است. اما اجرای نقش، سبک هنریِ خودش را می‌طلبد.