بریده‌هایی از کتاب شنیدن از دائو دِ‌جینگ (متن کهن چینی)

سخنانِ راست زیبا نیستند. سخنانِ زیبا صادق نیستند. خوبان جروبحث نمی‌کنند آن‌هایی که جروبحث می‌کنند خوب نیستند. آن‌هایی که می‌دانند دانا نیستند، دانایان نمی‌دانند.

درختی که خم نمی‌شود آسان می‌شکند.

آن‌که می‌داند که نمی‌داند او بالاتر از همه است

وقتی کشور با سختگیری اداره شود مردم حیله‌گر می‌شوند.

به آنچه ارج می‌گذاریم و از آنچه می‌ترسیم گویی در خودِ ما هستند.

آغازِ آسمان و زمین، نبودن است و مادرِ هرچه هست، بودن است. آن پنهان را می‌بینی اگر بی‌آرزو باشی همیشه.

هر وقت چیزها آزاد باشند که راه طبیعی خودشان را دنبال کنند، در کمال و هماهنگی حرکت می‌کنند؛

مرد صاحب فضیلت تعهدش را به‌جا می‌آورد، اما مرد بی‌فضیلت دیگران را مکلف به اجرای تعهدات‌شان می‌کند

آن‌که جلوه نمی‌فروشد، می‌درخشد. خودبین نیست، می‌بیند. به خود نمی‌بالد پایدار است.

وقتی کشور با سبک‌دستی گردانده شود مردم ساده‌اند. وقتی کشور با سختگیری اداره شود مردم حیله‌گر می‌شوند.

برای این قیام می‌کنند که فرمانرواهاشان در همه‌ی کارها دخالت می‌کنند.

هرکه نوک پنجه می‌ایستد نمی‌تواند محکم بایستد. هرکه قدم‌های بلند برمی‌دارد راه نمی‌رود. هرکه فقط از دید خودش نگاه می‌کند روشن نمی‌بیند. هرکه همیشه خود را مُحق می‌داند حقیقت را نمی‌بیند. هرکه به یافته‌های خودش می‌بالد چیزی نیافته است. بنا به دائو: «این‌ها باروبنه‌ی اضافی‌اند» خوشبختی نمی‌آورند، برای همین، پیروان دائو از آن‌ها دوری می‌کنند.

شناختن دیگران فرزانگی است و شناختنِ خود، روشن‌بینی.

شناختن دیگران فرزانگی است و شناختنِ خود، روشن‌بینی. آن‌که به دیگران غلبه می‌کند قدرتمند است اما آن‌که به خود غلبه می‌کند نیرومند است. آن‌که به هرچه دارد خرسند است او توانگر است. و آن‌که با قدرت عمل می‌کند اراده دارد. آن‌که جایگاهش را از دست نمی‌دهد دیری خواهد ماند. و آن‌که می‌میرد اما جایگاهش را از دست نمی‌دهد همیشه خواهد ماند.

پُرگفتنِ از آن به‌آخررسیدن است پس بهتر است که آن را در دل نگه داری.

من به هرچه ارزش می‌دهم تقریباً آن را از دست می‌دهم.

کدام‌یک به تو نزدیک‌تر است، نامت یا خودت؟ کدام‌یک بیشتر است، خودت یا مالَت؟ کدام‌یک ویرانگرتر است، سود یا زیان؟ هرکه دلبسته‌ی چیزها باشد رنج بسیار خواهد برد. هرکه می‌اندوزد از زیانِ سنگین رنج خواهد برد. هرکه قانع باشد هرگز ناامید نمی‌شود. هرکه می‌داند کِی دست از کاری بردارد به درد سر نمی‌افتد. او همیشه در امان است.

تیغه که تیزِ تیز باشد زود کُند می‌شود.

وقتی مردم از مراجع قدرت هول و هراسی در دل نداشته باشند، اقتدار بزرگ حاصل می‌شود.

اگر بی‌تنگچشمی زندگی کنند، بی‌خودپسندی عمل کنند، دلبسته‌ی کامیابی نباشند، آن‌وقت کامیابی هم، رهاشان نخواهد کرد.

اگر هرچه را که خواستنی است به تماشا نگذارند دل مردم هم از پریشانی دور می‌ماند.

چرا مردم گرسنگی می‌کشند؟ برای این گرسنگی می‌کشند که فرمانرواهاشان تمام درآمد مالیات را می‌خورند. چرا مردم قیام می‌کنند؟ برای این قیام می‌کنند که فرمانرواهاشان در همه‌ی کارها دخالت می‌کنند. چرا مردم مرگ را دست‌کم می‌گیرند؟ برای این مرگ را دست‌کم می‌گیرند که فرمانرواهاشان در طلب زندگی زیاده‌خواهی می‌کنند. آن‌ها که چیز زیادی ندارند بیشتر به زندگی ارزش می‌دهند

آن‌که به دیگران غلبه می‌کند قدرتمند است اما آن‌که به خود غلبه می‌کند نیرومند است.

آن‌که می‌داند چیزی نمی‌گوید. آن‌که می‌گوید چیزی نمی‌داند. دهانت را ببند مراقب حواست باش. تیزی‌ات را نرم کن درخشندگی‌ات را بپوشان. با غبار خاک یگانه باش این وحدت ازلی است.

کشور کوچک مردم کمتری دارد اگرچه ابزارهایی در آن هست که می‌توانند ده تا صد برابر تندتر از انسان کار کنند. آن‌ها به این ابزارها نیازی ندارند. مردم مرگ را جدّی می‌گیرند و به دورها سفر نمی‌کنند.

کارَت که تمام شد رهاش کن.

مثلی است قدیمی که می‌گوید: «شکسته باش تا کلّ شوی» آیا حرفِ بی‌جایی‌ست؟ به‌راستی کلّ که باشی، همه‌چیز به سوی تو می‌آید.

جامی ست که عقل آفرین می‌زندش صد بوسه ز مهر بر جبین می‌زندش این کوزه‌گر دهر چنین جام لطیف می‌سازد و باز بر زمین می‌زندش

. دائو، خاستگاه چیزهاست: «از دائو، "یک" زاییده می‌شود؛ از یک، دو زاییده می‌شود، از دو، سه زاییده می‌شود، از سه، ده‌هزار آفریده زاییده

توانگران خانه‌هاشان را از زر و گوهر پر می‌کنند اما نمی‌توانند آن‌ها را امن نگه دارند. هرکه به زر و به نام ببالد تخمِ فروافتادن را کاشته است. کارَت که تمام شد رهاش کن. راه آسمان این است.