بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زیستن

از هر زاویه‌ای که نگاه کنید، حقیقت این است که آدم‌ها به دنبال منافع بیرونی‌اند به این دلیل که به آن‌ها منافع درونی هم می‌رساند. پرسشی که موضوع را برای ما خیلی ساده می‌کند این است: چرا راه دور را برویم؟ بهتر است از مسیر مستقیم به مقصد برسیم.

آن‌چه زندگی‌تان را غنی می‌کند، چیزهایی نیستند که به آن اضافه می‌کنید، بلکه چیزهایی هستند که از آن حذف می‌کنید.

دیوید بروکس در این خصوص می‌گوید: «شبکه‌های اجتماعی فرهنگی را به وجود آورده‌اند که در آن آدم‌ها به مدیران کوچکی برای برندهای شخصی خودشان تبدیل شده‌اند و با استفاده از فیس‌بوک، توییتر، پیام‌های متنی و اینستاگرام یک خودِ بیرونی از خود به نمایش می‌گذارند که به شکل دروغینی سرخوش و تا حدی اغراق‌آمیز است.»

هیچ‌چیز احمقانه‌تر از این نیست که برای شغلی جان بکَنید که پول زیادی نصیبتان می‌کند اما هیچ خوش و لذتی برایتان به ارمغان نمی‌آورد و این موضوع به‌ویژه زمانی بیش‌تر صدق می‌کند که پولتان را به‌جای تجربه‌ها، صرف خریدن وسائل و چیزهای گوناگون کنید.

داشتن یک زندگی خوب تا حد زیادی به تفسیری سازنده از رخدادها بستگی دارد.

طراح بسیار موفق آمریکایی دبی ویلیامز در این خصوص به یک قانون پایبند است؛ «انتظار داشته باشید که آموختن هر چیز ارزشمند زمان بسیار زیادی لازم داشته باشد.»

مشکلات مثل شراب‌های عالی فرانسوی نیستند، آن‌ها با گذر زمان بهتر نمی‌شوند.

گفتن این‌که «امروز حداقل باید سه صفحه بنویسم» خیلی بهتر از گفتن «فردا باید برندۀ نوبل ادبیات بشوم» است.

. زندگی ساده نیست. حتی در یک زندگی خوب، شما مجبورید که به سهم خودتان با شکست‌ها کنار بیایید و ایرادی ندارد اگر هرازچندگاهی، قدم اشتباهی بردارید.

ایمیل‌ها، به‌روزرسانی‌های فیس‌بوک، پیام‌ها، توییت‌ها، هشدارها، خبرهای سراسر دنیا، لینک‌های اینترنتی اسناد مختلف، ویدئو کلیپ‌های وب‌سایت‌ها و تصاویری که چشمان ما در همه‌جا می‌بیند، از فرودگاه و قطار گرفته تا مترو. تمام آن‌ها تلاش می‌کنند توجه ما را به خود معطوف کنند. ما همیشه درگیر ماجراهای مختلف هستیم. گاهی معمولی و گاهی هیجان‌انگیز. فریب می‌خوریم، محبت می‌بینیم یا نصیحت می‌شنویم. تا حدی شاید احساسی شبیه پادشاهان داشته باشیم، ولی در عمل همه برده‌هایی بی‌اختیار هستیم. تمام این پیشنهاداتی که به ما می‌شوند دزدی هستند نه هدیه، شکست هستند نه پیروزی، بدهی هستند نه اعتبار مالی. یک پست اینستاگرام هرقدر هم زیبا باشد باز هم ما را بدهکار خود می‌کند. به همین ترتیب یک خبر فوری یا یک ایمیل (در بیش‌تر موارد) هم بدهی هستند. همان لحظه که آن‌ها را می‌خوانیم چیزی را هزینه می‌کنیم (تمرکز، زمان یا حتی پول). تمرکز، زمان و پول مهم‌ترین دارایی‌های ما هستند. با دو مورد آخر آشنایی بیش‌تری داریم.

اگر فقط با خودتان مسابقه بدهید، امکان ندارد شکست بخورید

پیام اخلاقیِ محبوب «هر روز را طوری زندگی کن که انگار آخرین روز است» که حالا می‌توان آن را روی تقویم‌ها هم پیدا کرد یک نصیحت ابلهانه است که شما را به‌سرعت به بیمارستان، زندان و یا به سینۀ قبرستان می‌فرستد. بخشی از یک زندگی خوب پیش‌بینی برای آینده، شناسایی زودهنگام خطرها و رد شدن از کنار آن‌هاست.

تواضع این روزها از مد افتاده است

حقیقت این است که نقشه‌ها هرگز موبه‌مو درست از آب در نمی‌آیند و اگر هم زمانی چنین اتفاقی بیفتد و نقشه‌ای بی‌کم‌وکاست اجرا شود، صرفاً تصادفی است. همان‌طور که ژنرال آمریکایی -که بعدها رئیس‌جمهور هم شد- دوایت آیزنهاور می‌گوید: «برنامه چیز مهمی نیست، مهم‌ترین چیز برنامه‌ریزی است.»

شما آن‌چه را که هستید به ژن‌هایتان و نیز به محیطی که در آن طرح ژنتیکی شما در آن شکل گرفته است، مدیون هستید. حتی سطح هوش شما نیز تا حد زیادی به‌واسطۀ ژن‌هایتان تعیین می‌شود؛ بنابراین این‌که شما درون‌گرا هستید یا برون‌گرا، آسان‌گیر هستید یا مضطرب، قابل‌اعتماد هستید یا شلخته همه به ژن‌هایتان بستگی دارد.

«آیا ترجیح می‌دهید بهترین عاشق دنیا باشید درحالی‌که همه فکر می‌کنند بدترین هستید یا ترجیح می‌دهید بدترین عاشق دنیا باشید درحالی‌که همه فکر می‌کنند بهترین هستید؟»

«انتظار داشته باشید که آموختن هر چیز ارزشمند زمان بسیار زیادی لازم داشته باشد.»

جان کاسیدی در نیویورکر نوشت: «اگر بیش‌تر افراد مدرک دانشگاهی داشته باشند گرفتن یکی از شما تفاوتی نمی‌کند. برای به‌دست‌آوردن شغلی که می‌خواهید باید به کالجی گران بروید یا تحصیلات سطح بالا بگذرانید. آموزش‌وپرورش تبدیل به مسابقۀ تسلیحاتی شده است که در درجۀ اول برای تولیدکنندگان اسلحه و در این مورد برای کالج‌ها و دانشگاه‌ها منفعت دارد.»

دانیل کانِمن می‌گوید: «لحظه‌ای که به چیزی فکر می‌کنید، هیچ‌چیزی مهم‌تر از آن در زندگی‌تان وجود ندارد.»

مغز ما به‌طور خودکار با هر سه لایۀ زمان -گذشته، حال و آینده- مواجه می‌شود. مسئله این است که ما بر روی کدام بخش بیش‌تر تمرکز می‌کنیم. پیشنهاد من این است که از برنامه‌ریزی‌های بلندمدت دوری نکنید، اما به‌محض تدوین آن‌ها، تماماً به زمان حال توجه کنید. به‌جای نگرانی نسبت به خاطرات آینده‌تان، حداکثر بهره را از تجربه‌های اکنونتان ببرید. به‌جای عکاسی از غروب، خودتان طعم آن را بچشید. یک زندگیِ پر از لحظه‌های حیرت‌انگیز اما فراموش‌شده هنوز هم حیرت‌انگیز است، پس دیگر به افزودن تجربه‌هایتان به بانک خاطرهتان فکر نکنید. یک روز در بستر مرگ خواهید افتاد و حسابتان در این بانک برای همیشه بسته خواهد شد.

فرض کنید در یک کشور فقیر هستید و کیف پولتان گم شده است. چند دقیقه بعد کیفتان را پیدا می‌کنید که فقط پول‌های داخل آن گم شده‌اند. حال آیا پول گم‌شده را به چشم دزدی نگاه می‌کنید یا به‌عنوان مبلغی می‌بینید که به آدمی اهدا کرده‌اید که احتمالاً زندگی‌اش بسیار بسیار بدتر از شماست؟ هیچ‌کدام از این بازی‌های ذهنی نمی‌تواند این حقیقت را تغییر دهد که پول شما دزدیده‌شده، اما میزان اهمیت آن‌چه رخ‌داده و تفسیرِ این موقعیت چیزهایی هستند که شما می‌توانید آن‌ها را تغییر دهید. داشتن یک زندگی خوب تا حد زیادی به تفسیری سازنده از رخدادها بستگی دارد.

در هر روز ما بیست هزار لحظه خواهیم داشت و حدود نیم میلیارد لحظه در طول عمر متوسط یک انسان. برای تمام احساساتی که در هر ثانیه به مغز شما هجوم می‌آورند دقیقاً چه اتفاقی می‌افتد؟ اکثریت بسیار بزرگی از آن‌ها به‌طور برگشت‌ناپذیری مفقود می‌شوند.

تجربه بر خاطره پیروز است

«اگر تا زمانی که یک مسئله قابل حل‌شدن است به آن حمله نکنید و صبر کنید تا به موضوعی لاینحل تبدیل شود، می‌شود گفت که آن‌قدر احمق هستید که شایستۀ بروز چنین مسئله‌ای باشید.

آن‌چه زمانۀ ما را تهدید می‌کند انفجار اطلاعات نیست، انفجار نظرات است.

هیچ برنامۀ عادلانه‌ای برای جهان وجود ندارد. بخشی از خوب زیستن این است که آن را همان‌طور که هست بپذیریم. روی باغچۀ خودتان تمرکز کنید، متوجه زندگی خودتان باشید، می‌بینید به‌قدر کافی علف هرز وجود دارد که شما را مشغول کند.

می‌خواهم بزرگ‌ترین راز نویسندگی را برایتان فاش کنم؛ بهترین ایده‌ها زمانی به ذهنتان می‌رسند که مشغول نوشتن هستید نه موقع فکر کردن

ما دائماً در تلاش برای رسیدن به یک اصل واحد، یک باور واحد و یک قانون واحد هستیم. درحالی‌که چنین نوش‌دارویی برای خوب زیستن وجود خارجی ندارد.

اطمینان دارم که شما دست‌کم یک نفر را در زندگی خود می‌شناسید که او را به‌عنوان فردی خردمند و بالغ قبول دارید. در این مورد چه فکر می‌کنید؛ آیا آمادگی اولیۀ او؛ ژن‌های عالی، رشد و تربیت ایده‌آل یا تحصیلات درجه‌یک بوده که به او شخصیتی چنین خردمند بخشیده است؟ یا این‌که تلاش او در جهت تصحیح و کارکردن مداومش روی مشکلات و کمبودهایش

چرا فهرست از ثروتمندترین آدم‌ها وجود دارد اما از خشنودترین و راضی‌ترین‌ها نه؟ به این دلیل ساده که رشد اقتصادی جوامع را حفظ کرده و از فروپاشی آن‌ها جلوگیری می‌کند.