بریده‌هایی از کتاب پیام های ادبی، اجتماعی و تربیتی مولوی

این جهان دام است و دانه‌ش آرزو

هیچ کافر را به خواری منگرید که مسلمان مردنش باشد امید چه خبر داری ز ختم عمر او که بگردانی از او یکباره رو

ای برادر تو همه اندیشه‌ای مابقی را استخوان و ریشه‌ای

نردبان این جهان ما و منی‌ست عاقبت این نردبان افتادنی‌ست ابله آن‌کس رفت بالاتر نشست استخوانش خردتر خواهد شکست

هر که با ناراستان همسنگ شد در کمی افتاد و عقلش دنگ شد

پند گفتن با جهول خوابناک تخم افکندن بود در شوره خاک پاک حُمق و جهل نپذیرد ز فو تخم حکمت کم دهش ای پندگو

این جهان دام است و دانه‌ش آرزو در گریز از دام‌ها روی ار زو چون چنین رفتی بدیدی صد گشاد چون شدی در ضد آن دیدی قباد

نیچه می‌گوید: آن‌که از قلم به‌عنوان چماق استفاده می‌کند ممکن است همان چماق روزی بر گُرده خودش فرود آید.

هیچ کافر را به خواری منگرید که مسلمان مردنش باشد امید چه خبر داری ز ختم عمر او که بگردانی از او یکباره رو

آدمی مخفی‌ست در زیر زبان این زبان پرده‌ست بر درگاه جان چون‌که بادی پرده را درهم کشید سرّ صحن خانه شد بر ما پدید

آن یکی خر داشت پالانش نبود چون‌که پالان یافت گرگ خر را درربود کوزه بودش آب نمی‌آمد به‌دست چون‌که آبی یافت، خود کوزه شکست

مشورت با نفس خود گر می‌کنی هرچه گوید کن خلاف آن دنی

نردبان این جهان ما و منی‌ست عاقبت این نردبان افتادنی‌ست ابله آن‌کس رفت بالاتر نشست استخوانش خردتر خواهد شکست

هر کسی را بحر کاری ساختند میل آن‌را در دلش انداختند

نیچه می‌گوید: آن‌که از قلم به‌عنوان چماق استفاده می‌کند ممکن است همان چماق روزی بر گُرده خودش فرود آید.

هر کسی از ظن خود شد یار من از درون من نجست اسرار من

چون قلم در دست غدّاری بود بی‌گمان متصور برداری بود چون سفیهان راست این کار و کیا لازم آمد یقتُلون‌الانبیا

آدمی مخفی‌ست در زیر زبان این زبان پرده‌ست بر درگاه جان چون‌که بادی پرده را درهم کشید سرّ صحن خانه شد بر ما پدید

عقل راه ناامیدی کی رود عشق باشد کان طریق بر سر رود لاابالی عشق باشد نی خرد عقل آن جوید کز آن سودی برد

گرچه دیوار افکند سایه دراز بازگردد سوی او آن سایه باز این جهان کوه است و فعل ماندا سوی ما آید نداها را صدا

مشورت با نفس خویش اندر فعال هرچه گوید عکس آن باشد فعال

نردبان این جهان ما و منی‌ست عاقبت این نردبان افتادنی‌ست ابله آن‌کس رفت بالاتر نشست استخوانش خردتر خواهد شکست

این‌که فردا این کنم یا آن کنم این دلیل اختیارست ای صنم

هیچ برگی درنیفتد از درخت بی‌قضا و حکم آن سلطان بخت از دهان لقمه نشد سوی گلو تا نگوید لقمه را حق که اُدخَلوا

گرچه دیوار افکند سایه دراز بازگردد سوی او آن سایه باز این جهان کوه است و فعل ماندا سوی ما آید نداها را صدا

نیچه می‌گوید: آن‌که از قلم به‌عنوان چماق استفاده می‌کند ممکن است همان چماق روزی بر گُرده خودش فرود آید.

هیچ کافر را به خواری منگرید که مسلمان مردنش باشد امید

چون دهد قاضی به دل رشوت قرار کی شناسد ظالم از مظلوم زار

نیچه می‌گوید: آن‌که از قلم به‌عنوان چماق استفاده می‌کند ممکن است همان چماق روزی بر گُرده خودش فرود آید.

آینه دل صاف باید تا در او واشناسی صورت زشت از نکو