بریده‌هایی از کتاب مثل های کلیله و دمنه

هرکجا فریاد خیزد مقصد فریاد باش سایه بر مظلوم گستر آفتاب داد باش

کلبه ای کاندرو نخواهی ماند سال عمرت چه ده چه صد چه هزار

ای دوستی نموده و پیوسته دشمنی در شرط تو نبود که با من تواین کنی

از سیرت خردمندان دور است گور کن در بحر و کشتی در بیابان داشتن.

باد بیرون کن زسر تا جمع گردی, بهرآنک خاک را جز باد نتواند پریشان داشتنن

کاندر سر روزگار بس بازیهاست

سخن نگویی توانیش گفت و مرگفته را باز نتوان نهفت

تا نباشی حریف بی خردان که نکو کار بد شود زبدان باد کز لطف اوست جان برکار زهر گردد همی زصحبت مار

هر عصایی نه اژدها باشد هرگیاهی نه کیمیا باشد

اگر مملکت را زبان باشدی ثناگوی شاه جهان باشدی

کسی که عزت عزلت نیافت هیچ نیافت کسی که روی قناعت ندید هیچ ندید

خواهی که چو من باشی و نباشی خواهی که چو من دانی و ندانی

روز مبارک، شد و مراد برآمد باز چو اقبال روزگار درآمد

بهاری کز دو رخسارش همی شمس و قمر خیزد نگاری کز دو یاقوتش همه شهد و شکر ریزد از زندگانی چه برخورداری یابم؟

نیک خواهان دهند پند ولیک نیک بختان بوند پند پذیر

سحاب گویی یاقوت ریخت برمینا نسیم گویی شنگرف بیخت برزنگار بخار چشم هوا و بخور روی زمین ز چشم دایه باغ است و روی بچه خار

بهرسو یکی آب دان چون گلاب شناور شده ماغ بر روی آب چو زنگی که بستر زجوشن کند چو هندو که آیینه روشن کند