بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

سوختم من، سوخته خواهد کسی؟

کوه را کی در رباید تند باد؟

چون که اسرارت نهان در دل شود آن مرادت زودتر حاصل شود

هر که او بیدارتر، پُر دردتر هر که او آگاه تر، رخ زردتر

* تو کجائی تا مرا خندان کنی؟

از علی آموز اخلاص عمل شیر حق را دان منزه از دغل

در نگنجد عشق در گفت و شنید عشق دریائیست، قعرش ناپدید

ای برادر تو همان اندیشه ای ما بقی تو استخوان و ریشه ای ۹.۳۷ گر گل است اندیشۀ تو گلشنی ور بود خاری تو هیمۀ گلخنی

بی عنایات خدا هیچیم هیچ

مادر بتها، بت نفس شماست