بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

سوختم من، سوخته خواهد کسی؟

کوه را کی در رباید تند باد؟

چون که اسرارت نهان در دل شود آن مرادت زودتر حاصل شود

هر که او بیدارتر، پُر دردتر هر که او آگاه تر، رخ زردتر

* تو کجائی تا مرا خندان کنی؟

از علی آموز اخلاص عمل شیر حق را دان منزه از دغل

در نگنجد عشق در گفت و شنید عشق دریائیست، قعرش ناپدید

بی عنایات خدا هیچیم هیچ

ای برادر تو همان اندیشه ای ما بقی تو استخوان و ریشه ای ۹.۳۷ گر گل است اندیشۀ تو گلشنی ور بود خاری تو هیمۀ گلخنی

مادر بتها، بت نفس شماست

تو یکی تو نیستی ای خوش رفیق بلکه گردونی و دریای عمیق

آن یکی خر داشت، پالانش نبود یافت پالان، گرگ، خر را در ربود ۲.۱۰ کوزه بودش، آب می نامد به دست آب را چون یافت، خود کوزه شکست

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

مات اویم، مات اویم، مات او

چون تو با بد بد کنی پس فرق چیست

زر قلب و زر نیکو در عیار بی محک هرگز ندانی ز اعتبار

چون بسی ابلیس آدم روی هست پس به هر دستی نشاید داد دست

آب چون بیکار گردد، شد نجس

هر که او از همزبانی شد جدا بینوا شد، گر چه دارد صد نوا

کز نیستان تا مرا ببریده اند از نفیرم مرد و زن نالیده اند

سوختم من، سوخته خواهد کسی؟

یک دو روزه چه؟ که دنیا ساعتیست هر که ترکش کرد اندر راحتیست

در بلا هم میچشم لذات او مات اویم، مات اویم، مات او

ای خدای، ای راز دان، میدانی ام

ِسّر، پنهان است اندر زیر و بم فاش اگر گویم جهان بر هم زنم

گفت لیلی را خلیفه: کان توئی؟ کز تو مجنون شد پریشان و غوی؟ ۱۷.۲ از دگر خوبان تو افزون نیستی گفت: خامش، چون تو مجنون نیستی

هیچ آدابی و ترتیبی مجو هر چه میخواهد دل تنگت بگو

گر هزاران دام باشد هر قدم چون تو با مایی نباشد هیچ غم

چون پذیرفتی تو ما را زابتدا مرحمت کن همچنین تا انتها

غافلند این خلق از خود بی خبر لاجرم گویند عیب همدگر