بریده‌هایی از کتاب راز شادی امام حسین علیه السلام در قتلگاه

هرگز از زيارت عاشورا غافل نشويد. زيارت عاشورا ادب عزاداري صحيح و تحليل درست از واقعه‌ي كربلا است. هر عزاداريِ معقولي كه مي‌توانيد، انجام دهيد، ولي روشي را كه معصوم به شما آموخته است فراموش نكنيد. زيارت عاشورا نمي‌گذارد كه تحليل شما از كربلا منحرف گردد، هم‌چنان‌كه نمي‌گذارد فرهنگِ حيات‌بخش كربلا فراموش شود، زيرا بي‌ارتباط با فرهنگ كربلا، ما ملّتي پوسيده خواهيم شد و بنابراین ارتباط صحيح با آن حادثه را در سخنان امامان معصوم بايد دنبال کرد.

زيارت عاشورا را يك انسان معصوم به ما ارائه داده و نه يك گروه تند سياسي و يا جناح راديكال و گروه اپوزوسيون تا بگوييم يك عكس‌العمل سياسي است، بلكه يك خط هدايت است تا با حادثه درست برخورد کنيم.

اگر خواستيد حوادث زندگي، شما را نبلعد و روز‌مرّه‌گي‌ها عمر شما را لگدمال نكند و خيالات و اغراضِ دنيايي افق حيات شما را تيره ‌و ‌تار نگرداند، بايد همواره كربلا را مدّ‌نظر داشته باشيد تا هرگز از بهترين انتخاب‌ها در سخت‌ترين صحنه‌ها نهراسيد.

از اهميت تأمّل در واقعه‌ي كربلا همين بس كه ائمه معصومين به ما دستور داده‌اند هر حادثه‌اي که برايتان پيش مي‌آيد به کربلا وصل کنيد تا واقعه‌ي کربلا يک لحظه از منظر ما پنهان نماند و از بصيرتي که در پي دارد محروم نگرديم. زيرا كه كربلا يک حادثه اتفاقي نيست، بلکه فرهنگي است که براي شكوفايي حيات بشر توسط امامي معصوم تدوين شده است. اگر خواستيد حوادث زندگي، شما را نبلعد و روز‌مرّه‌گي‌ها عمر شما را لگدمال نكند و خيالات و اغراضِ دنيايي افق حيات شما را تيره ‌و ‌تار نگرداند، بايد همواره كربلا را مدّ‌نظر داشته باشيد تا هرگز از بهترين انتخاب‌ها در سخت‌ترين صحنه‌ها نهراسيد.

امام سجاد فرمودند: چون کار بر حسین (ع) دشوار شد، حسین (ع) و برخي همراهانش رنگ چهره‌شان تابناک‌تر و اعضايشان آرام‌تر و دل‌هايشان استوارتر مي‌شد.

اصحاب به يك‌ديگر مي‌گفتند ببينيدش كه از مرگ باك ندارد، آن‌جناب به آن‌ها مي‌فرمود: صبر پيشه کنيد اى بزرگ‌زادگان كه مرگ جز پلى كه شما را از پريشانى و بدحالى به بهشت وسيع و عيش جاويد مي‌رساند، چيز ديگري نيست، پس كدام‌يك نگرانيد از اين‌که از زندان به قصر رويد؟

قرآن مي‌فرمايد: «يُنَزِّلُ الْمَلآئِكَةَ بِالْرُّوحِ مِنْ أَمْرِهِ»؛ خداوند ملائكه را به كمك روح كه از امر خداست، نازل كرد، يعني «امر» مقام غيبي عالَم است و قاعده‌اش هم «كُنْ فَيَكُوُنَ»؛ است چون مي‌فرمايد: «إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَيْئًا أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ»؛ امر خدا آن چنان است كه اگر خواست چیزی را خلق كند، مثل اين است كه بگويد بشو! بدون تأمّل مي‌شود، يعني مقام «امر» مقام ایجاد بي‌زمان و مجرّد است. آيه مي‌گويد: امامان را آورديم كه «يَهْدُونَ بِاَمْرِنَا» به امر ما هدايت كنند يعني از طريق ارتباط غيبي با جان شما، با يك اراده، شما را هدايت مي‌نمایند. از طريق قلبِ آماده مي‌توان به کمک امام به عالَمِ «امر» راه پيدا كرد و امام با هدايت «امريِِ» خود، همين امروز هم قلب‌ها را هدايت مي‌كند.

باز در تاريخ داريم؛ چون خبر كشتن مالك‌بن‌نويره به ابوبكر و عمر رسيد که خالدبن‌وليد، مالک‌بن‌نويره را کشت و همان شب با همسر او هم‌بستر شد. عمر به ابوبكر گفت: خالد با آن زن فحشاء نمود، تازيانه‌اش بزن. ابوبكر گفت: نه!

حسین (ع) حرکت کن، وقتش رسيده، خدا مي‌خواهد تو را شهيد ببيند.

دين را تا آن‌جا كه زندگى‌شان را بچرخانند مي‌خواهند و چون در بوته‌ي آزمايش گرفتار شوند دين‌داران اندك‌اند

درجاتي براي تو در ابديتت گذاشته‌اند كه به آن نخواهي رسيد مگر با شهادت

بايد به لبخندهاي حسین (ع) در قتلگاه نيز چشم دوخت

پيامبر در حال احتضار بودند، فرمودند: بياييد تا نوشته‌اي براي شما بنويسم كه هرگز پس از اين گمراه نشويد و كاغذ و قلم خواستند. تاريخ گواه است كه خلیفه دوم گفت: اين فرد ـ اشاره به پيامبر ـ هذيان مي‌گويد

ابوسفيان در فضاي رحلت رسول خدا و آنچه سقيفه پيش آورد سعي کرد با ايجاد دو دستگي بين مسلمانان آتش فتنه را دامن بزند لذا به خانه علي آمد و گفت: خلافت را به پست‌ترين خانواده‌ي قريش داده‌ايد، به خدا قسم! اگر بخواهي مدينه را پر از سواره و پياده عليه «ابوفضيل» ـ کنيه‌ي ابوبکر ـ مي‌کنم. امام که از نيت پليد او خبر داشتند در جواب او فرمودند: «تو همواره به اسلام و مسلمين خيانت کرده‌اي و مي‌کني، ولي هرگز نتوانسته‌اي به آنان ضرر برساني، هيچ نيازي به سواره و پياده تو نداريم.

وقتي نسبت به حق کوتاه آمديم عملاً باطل را پذيرفته‌ايم و مسلّم با باطل، هيچ‌کس به هيچ نتيجه‌اي نخواهد رسيد،

حضرت علي به خلفا کمک مي‌کردند تا در امور مسلمين به بهترين شکل عمل کنند، چون متوجه بودند با حضور خلفاء در حاکميت جهان اسلام، بستر ادامه‌ي اسلام هنوز به بن‌بست نرسيده است که نتوان به آينده اميدوار بود. ولي با حاکميت معاويه جرياني از نفاق به ميدان آمد که در عيني که صد در صد بي‌دين است ولي خود را صد در صد مسلمان معرفي مي‌کند

پس نَسَب و نژاد مرا بسنجيد و ببينيد من كيستم سپس به‌خود آئيد و خويش را سرزنش كنيد و بنگريد آيا كشتن من و دريدن پرده‌ي حرمتم براى شما سزاوار است؟ آيا من پسر دختر پيغمبر شما و فرزند وصى او نيستم، آن كس كه پسر عموى رسول خدا و اولين كسي بود كه رسول خدا را در آنچه از جانب پروردگارش آورده بود تصديق كرد؟ آيا حمزه‌ي سيد الشهداء عموى من نيست؟ آيا جعفربن ابى‌طالب كه با دو بال در بهشت پرواز مي‌كند عموى من نيست؟ آيا به شما نرسيده آنچه رسول خدا در باره‌ي من و برادرم فرمود: كه اين دو سرور جوانان اهل بهشت هستند؟ پس اگر تصديق سخن مرا بكنيد حق همانست،

وقتي مقصد اصلي قرآن فراموش شد هم سقيفه جاي غدير مي‌نشيند و هم يزيد جاي حسین (ع) و هم امام در کربلا شهيد مي‌شوند.

واي اگر الفاظ و شعارهايمان ديني باشد ولي در جهت دنيا و دنياداري به‌کار روند

نتيجه آن شد که پس از پنجاه سال يزيد بر سر کار آمد و حاکميت جهان اسلام را تصاحب کرد و فرزند رسول خدا یعنی امامي معصوم را به قتل رساند و فجيع‌ترين حادثه تاريخ را پديد آورد

در زيارت عاشورا يزيد را پنجمين متجاوز به حقوق اهل البیت قلمداد مي‌كنيد، زيرا متوجه‌ايد يزيد شروع كننده‌ي حادثه نيست. زيارت عاشورا که از امامي معصوم صادر شده، نظرها را به اصل آن تفكّري مي‌كشاند كه با انسان‌هاي مقدسِ تاريخ مقابله كردند و يزيد را به عنوان كارگزار آن فکر نام مي‌برد.

دولت ايده‌آل دولتي است که در عين سازندگي و اصلاحات، اصالت را به معنويات دهد و بستري فراهم نمايد که مردم هر چه بيشتر به کمالات معنوي خود دست يابند و پيشرفت در امور دنيايي را در حدّ خود ارزش بنهند.

متعه در زمان پيغمبر حلال بود من حرام كردم و عامل به آن دو را كيفر مي‌كنم. معني اين حرف اين است که پيامبر هرچه كرد، كرد و قرآن هرچه گفت، گفت، نظر ما اين است كه صلاح دنياي مردم همين است كه ما مي‌گوييم. اين طرز فکر چه بخواهيم چه نخواهيم جايگاه پيامبر را از آن مقام قدسي که او رسول خدا است و حکم خدا را آورده، تنزل مي‌دهد و او را در حدّ يک مصلح اجتماعي پائين مي‌آورد، به طوري که هرکسِ ديگر هم مي‌تواند در حدّ او باشد

در «چگونه‌ديدنِ کربلا»؛ مي‌توان فهميد چگونه در بازار عشق و شهادت مي‌شود «خود» را بدهيد و اسلامِ از دست‌رفته را بازستانيد و به معجزه‌ي عشق ايمان بياوريد که در مسير عشق، هرگز راه ادامه‌ي اسلام به بن‌بست نمي‌رسد، هرچند حزب پيچيده‌ي اموي مسير آن را سدّ کند و لذا شناختن حيله‌هاي عظيم امويان ما را متوجه نقش عظيم حسین (ع) مي‌نمايد که راه حسین (ع) چگونه راهي است، راهي که هرگز امويان آن را نمي‌بينند و از آن سر در نمي‌آورند.

از اهميت تأمّل در واقعه‌ي كربلا همين بس كه ائمه معصومين به ما دستور داده‌اند هر حادثه‌اي که برايتان پيش مي‌آيد به کربلا وصل کنيد تا واقعه‌ي کربلا يک لحظه از منظر ما پنهان نماند و از بصيرتي که در پي دارد محروم نگرديم. زيرا كه كربلا يک حادثه اتفاقي نيست، بلکه فرهنگي است که براي شكوفايي حيات بشر توسط امامي معصوم تدوين شده است. اگر خواستيد حوادث زندگي، شما را نبلعد و روز‌مرّه‌گي‌ها عمر شما را لگدمال نكند و خيالات و اغراضِ دنيايي افق حيات شما را تيره ‌و ‌تار نگرداند، بايد همواره كربلا را مدّ‌نظر داشته باشيد تا هرگز از بهترين انتخاب‌ها در سخت‌ترين صحنه‌ها نهراسيد.

اگر خواستيد حوادث زندگي، شما را نبلعد و روز‌مرّه‌گي‌ها عمر شما را لگدمال نكند و خيالات و اغراضِ دنيايي افق حيات شما را تيره ‌و ‌تار نگرداند، بايد همواره كربلا را مدّ‌نظر داشته باشيد تا هرگز از بهترين انتخاب‌ها در سخت‌ترين صحنه‌ها نهراسيد.

مرگ ‌بر فرزندان‌آدم‌ به ‌مثابه‌ي‌ گردن‌بند بر گردن ‌دختر جوان‌ كشيده‌ ‌شده ‌است‌.

حضرت در آخرين ساعات عمر به‌شدت خوشحال‌اند و در حالي‌که ديگر توان بلندشدن نداشتند سر مبارک را بر روي خاک مي‌گذارند و ندا سر مي‌د‌هند: «بسم‌اللّهِ و باللّهِ وَ عَلي ملةِ رسولِ اللّه»؛ بعد از آن نيايش عجيبي كه در قتلگاه مي‌كنند اين آخرين جمله‌شان است كه: به نام خدا و به مدد الهي و بر دين رسول خدا. و اين دنيا را ترک کردند و رسالت خود را به‌خوبي به انتها رساندند

پس‌كسي كه ‌در ميان ‌ماست‌ و حاضر است ‌جان‌ خود را ايثار كند و خون ‌دل‌ خود را فدا كند و براي ‌لقاي ‌خدا ‌خود را آماده ‌نموده ‌است‌؛ با ما كوچ‌كند كه ‌من ‌در صبحگاهان ‌عازم ‌‌هستم‌؛ إن‌شاءالله‌تعالي‌.

چون خبر كشتن مالك‌بن‌نويره به ابوبكر و عمر رسيد که خالدبن‌وليد، مالک‌بن‌نويره را کشت و همان شب با همسر او هم‌بستر شد. عمر به ابوبكر گفت: خالد با آن زن فحشاء نمود، تازيانه‌اش بزن. ابوبكر گفت: نه! او در امر دين گرفتار لغزش شده است. عمر گفت: او مسلماني را كشته او را بكش، ابوبكر گفت: نه! او در امر دين گرفتار لغزش شده و من شمشيري را كه در روي ايشان برهنه كرده در غلاف نمي‌كنم