بریده‌هایی از کتاب زندگی‌نامه من

مبارزه با سختی ها و شکست‌ها بخشی از وجود ما ست. اگر با بی میلی با هر باخت مواجه شوید مطمئن باشید شکست‌های بیشتری منتظر شما هستند.

کریستیانو رونالدو با استعدادترین بازیکنی بود که داشته‌ام و از همه بازیکنان خوب دیگری که مربی آن‌ها بوده‌ام، پیشی گرفته بود. تنها بازیکنانی که می‌توانند به او نزدیک باشند، دو بازیکن آکادمی ما، رایان گیگز و پل اسکولز هستند؛ آن‌ها نزدیک به دو دهه در منچستریونایتد بازی کردند. استمرار، ثبات و الگوی رفتاری‌شان فوق العاده بود.

در سال‌های ابتدایی در آبردین و منچستر اولین تصمیمی که گرفتم بوجود آوردن حس اعتماد و وفاداری در بازیکنان بود و این من بودم که باید این حس را به آن‌ها منتقل می‌کردم. این نقطه شروع برای انجام هر گونه کار مدیریتی است

مبارزه با سختی ها و شکست‌ها بخشی از وجود ما ست. اگر با بی میلی با هر باخت مواجه شوید مطمئن باشید شکست‌های بیشتری منتظر شما هستند

به طرفداران می‌گفتم: اگر ۰-۱ عقب هستیم و ۲۰ دقیقه تا پایان بازی مانده یا ورزشگاه را ترک کنید یا بمانید تا کارتان از هیجان به بیمارستان بکشد. امیدوارم شما هم با من موافق باشید که: هیچ کس دست خالی اولدترافورد را ترک نکرد.

شب قبل از کریسمس ۲۰۰۱، در حال تماشای تلویزیون روی کاناپه خوابم برده بود. در آشپزخانه یک توطئه در حال پی ریزی بود. اتاق جنگ مرسوم خانواده‌ی ما، درگیر مذاکره‌ای شده بود که زندگی تک تک ما را تغییر می‌داد. وزیر جنگ وارد اتاق پذیرایی شد و به پای من ضربه زد تا بیدارم کند. در چهارچوب در سه هیبت را می‌دیدم: پسرانم، که کنار هم صف کشیده بودند. کتی گفت: «همین الان یک جلسه داشتیم. تصیممون رو گرفتیم. تو بازنشسته نخواهی شد.» با سبک- سنگین کردن شیوه‌ی اعلام این دستور، فهمیدم مقاومت در برابر آن بی فایده است: «اول اینکه اوضاع سلامتت خوبه. دوم اینکه مجبور نیستم صبح تا شب توی خونه تحملت کنم. و سوم اینکه در هرصورت هنوز خیلی پیر نشدی.»

می‌دانید در سال ۱۹۶۹ چگونه سیا فهمید که روس‌ها در کوبا حضور دارند و کار می‌کنند؟ زمین های فوتبال. عکس‌های ماهواره‌ای از زمین‌های فوتبالی که کارگران روس در آن بازی می کردند این مسئله را لو داد. کوبایی ها فوتبال بازی نمی‌کردند.

«ما بازی را نباختیم، تنها وقت بازی به پایان رسید.»

سیاست و کتاب به کنار، آمریکا منبع اصلی علایق ذهنی من بوده است. جان اف کندی، جنگ‌های داخلی شمال و جنوب، وینس لومباردی و بازی های توپی مختص آمریکا: این‌ها روزنه‌های فرار من از فشار فوتبال بوده‌اند.

اولین باری که متوجه شدم مورینیو می‌تواند به عنوان یک تهدید شناخته شود، مصاحبه‌ی او درکنفرانس خبری معارفه به عنوان سرمربی چلسی در سال ۲۰۰۴ بود. مورینیو گفت: «من آقای خاص هستم.»

در یکی از سال‌های آخرم به عنوان مربی‌یونایتد، در اتاق هیئت مدیره ناهار می‌خوردم و با خودم گفتم: «به این می‌گن کلاس، کلاس واقعی.» در هایبوری نوشته زیر مجسمه نیم تنه هربرت چپمن را می‌خواندم و حس می‌کردم تردید و نوستالژی کمتر از حس استحکام و جسارت برای رسیدن به هدف مهم است. موفقیت همواره آن‌جا بود، از هربرت چپمن و دوران ۱۹۳۰ تا به امروز.

گاهی شکست بازده بهتری برای شما به همراه دارد. حتی در بدترین روزهایتان شما می‌توانید قدرت‌تان را نشان دهید

این که از کجا آمده‌اید و چه والدینی دارید نباید سدی در برابر رسیدن به موفقیت باشد. شروعی محقرانه در زندگی می‌تواند بیشتر کمکی برای شما باشد تا یک مانع. اگر افراد موفق را زیر نظر دارید نگاهی به پدر و مادر آن‌ها بیاندازید و بعد به نتایجی در پی بردن به منابع انرژی و انگیزه‌ی بی‌نهایت آن‌ها می‌رسید. پس زمینه از طبقه کارگر بودن برای بسیاری از بازیکنان بزرگِ من هیچ گاه مانعی نبود، برعکس، برای اغلب آن‌ها دلیل محکمی بود برای تلاش بیشتر.

هیچ گاه عاشق بازیکنانت نشو، چرا که آن‌ها به تو خیانت خواهند کرد

در مواجهه با جوانان باید حس مسئولیت پذیری را در آن‌ها ایجاد کنید. اگر آن‌ها بتوانند هوشیاری بیشتری را به انرژی و استعدادشان اضافه کنند پاداش‌های بزرگی در انتظارشان است

خودت باید از خودت دفاع کنی. هیچ راه دیگری وجود ندارد!

زمانی که به هدف زندگی خود دست پیدا می‌کنید، از خودتان می‌پرسید؛ آیا می‌توانید دوباره این قله را فتح کنید؟

مهم نیست که چه پیشینه و رزومه‌ی خوبی دارید، همیشه زمان‌هایی هستند که حس می‌کنید آسیب پذیر و بی‌پناهید

در ژانویه ۲۰۱۰ مردی برای من نوشت: «می‌شود ۴۱ پوندی که برای بلیت بازی یکشنبه پرداخت کردم را به من برگردانید؟ شما قول داده بودید از بازی لذت ببریم. ولی من یکشنبه اصلا سرگرم نشدم. می‌شود ۴۱ پوندم را پس بگیرم؟» او یک طرفدار یونایتد بود. فکر کردم که برایش در جواب بنویسم: می شود لطفا این بدهی را از سود ۲۴ ساله من در یونایتد کم کنید؟

نامه‌ای دارم که در آن مردی گفته بود که در سال ۱۹۶۰-۱۹۵۸ در استخر تعمیر کشتی در لنگرگاه گوان کار می‌کرد و عادت داشت که به میخانه مشخصی برود. آن مرد، جوان شروری را به یاد می‌آورد که در حالی که قوطی حلبی‌ای برای جمع آوری هزینه‌های کارآموزان در خلالِ مدت اعتصاب در دست داشت، وارد تاسیسات شد و سخنرانی تندی را انجام داد. تنها چیزی که در مورد آن پسرک می‌دانست این بود که برای سنت جانستون بازی می‌کرد. نامه او با این سوال پایان یافت: «آن پسرک تو بودی؟»

گاهی اوقات با سری شکافته و چشمانی کبود به خانه می‌آمدم. زندگی در کافه‌های اسکاتلند همین بود. وقتی جروبحث بالا می‌گرفت یا زد و خورد می‌شد لازم بود برای آرام کردن اوضاع مداخله کنی. تلاش می‌کردم طرفینِ دعوا را جدا کنم اما آن وسط مشتی هم به صورتم می‌خورد یا چیزی توی سرم می‌شکست. با این حال وقتی به گذشته برمی‌گردم می‌بینم که چه زندگی محشری بود، آن شخصیت ها... یک کمدی تمام عیار بود.

خودت باید از خودت دفاع کنی. هیچ راه دیگری وجود ندارد!

بعد از شکست در دربی رختکن تیم مزخرف ترین جای دنیاست.

فوریه ۲۰۰۳، در دور پنجم اف ای کاپ ۰-۲ در خانه مغلوب آرسنال شدیم. همان بازی‌ای که رایان گیگز توپ را از جلوی دروازه خالی با پای راستش به آسمان فرستاد. به او گفتم: «ببین گیگزی. تو بهترین گل تاریخ اف ای کاپ را زدی و حالا فکر کنم از دست دادن بهترین موقعیت تاریخ این جام را هم به آن اضافه کردی.» تا آخر دنیا وقت داشت که آن توپ را گل کند. حتی می‌توانست قدم زنان همراه توپ وارد دروازه شود. آن بازی مرا به شدت خشمگین کرده بود و اثری عمیق بر رابطه من با یکی دیگر از اعضای کلاس ۹۲ گذاشت. کفشی که در حالت عصبانیت شوت کردم بودم مستقیم سمت دیوید بکام رفت و ابروی او را شکافت.

لحظه‌ای که بازیکنان فکر کنند از سرمربی بزرگ‌تر هستند، باید باشگاه را ترک کنند. همیشه گفته‌ام: «زمانی‌که مربی اقتدار خود را از دست دهد دیگر تیمی نخواهید داشت و این بازیکنان هستند که آن را می‌گردانند. این زمانی است که دیگر کارتان تمام است.»

به پرتغال رفتیم. جان اوشی مدافع راست بود، رونالدو اولین پاس را دریافت کرد که صدای من بلند شد: «تو را به خدا، جان، بچسب بهش!» جان شانه بالا انداخت که چه کارمی‌توانم بکنم! بازیکنان روی نیمکت می‌گفتند: «یا خدا، رئیس، چه بازیکنی!» رو به آن‌ها، انگار که قرار داد ۱۰ سال پیش امضا شده گفتم: «نگران نباشید. اون بازیکن ماست.» به آلبرت، مسئول پیراهن‌های باشگاه گفتم: «بین دو نیمه به جایگاه مدیران ورزشگاه برو و کنیون را بیار پایین. تا زمانی که این پسر را به خدمت نگیریم، از اینجا نمی ریم.»

یک شب فیلم سپید دندان را تماشا می‌کردم که از روی کتاب جک لندن ساخته شده بود. داستان درباره‌ی رفتن به کلاندیک برای کشف طلا است. برای یک مربی استعداد یاب هم همین گونه است. صبح شنبه برای تماشای یک بازی رفته‌اید و ناگهان یک جورج بست یا یک رایان گیگز یا یک بابی چارلتون می‌بینید.

اولدترافورد خیلی سریع اسطوره‌های خود را می‌سازد. آن‌ها کسی را می‌دیدند که می‌توانست از روی صندلی‌ها بلندشان کند و آنچه می‌خواستند را به آن‌ها می‌داد. بعد از اریک کانتونا، رونالدو بیشترین تاثیر را روی هواداران منچستریونایتد داشت، او هیچگاه نمی‌توانست با اسطورگی کانتونا برابری کند چرا که اریک همه جذابیت‌های کاریزماتیک را داشت اما استعداد رونالدو خیلی سریع تاثیرش را گذاشته بود.

در تابستان ۲۰۱۲ در برنامه‌ای از شبکه BBC شرکت کرده بودم که پیتر اشمایکل و سم اَلردایس هم آنجا بودند. یکی پرسید: «کدام یک بازیکن بهتری است. رونالدو یا مسی؟» جواب دادم: «خب، رونالدو فیزیک بهتری نسبت به مسی دارد و در هوا هم بهتر کار می‌کند، با هر دو پا شوت می‌زند و سریع تر هم هست. مسی جادویی در خود دارد، توپ را که لمس می‌کند جادو نمایان می‌شود، مثل این است که روی تختی از پر حرکت می‌کند، جاذبه زمین روی مسی اثری ندارد.»

تنها چیزی که هرگز اجازه ندادم رخ دهد، از دست دادن کنترل بود، زیرا در اختیار داشتن کنترل، تنها راه نجات یک مربی در فوتبال است. همانند ماجرای دیوید بکام، می‌دانستم لحظه‌ای که یک فوتبالیست برای باشگاه تصمیم بگیرد، لحظه‌ی مرگ مربی آن باشگاه است. بازیکنان واقعی این مسئله را دوست دارند، آن‌ها مربی سخت گیر را دوست دارند، یا مربی‌ای که به وقتش بتواند سخت گیر باشد. آن‌ها دوست دارند که مربی‌شان مرد باشد. بازیکن در مقابل مربی‌اش به سه سوال فکر می‌کند: ۱: آیا می‌تواند ما را برنده کند؟ ۲: آیا می‌تواند از من بازیکن بهتری بسازد؟ ۳: آیا او به ما وفادار است؟ اگر جواب هر سه سوال بله باشد؛ به خاطر شما حتی مرتکب قتل هم خواهند شد.