بریده‌هایی از کتاب روابط سالم

خداوند ما را با عطش عشق خلق کرده است، چراکه از آن نیرو می‌گیریم. خداوند دیگران را مایه آسایش ما قرار داده است. زمانی‌که به اندازه کافی، روابط سالمی که به طور منظم باعث تقویت ما بشوند، نداریم، از نظر معنوی و احساسی دچار مشکلات جدی می‌شویم. درحالی‌که شاید خودمان هم آگاهی نداشته باشیم که دلیل، نبودِ انسان‌های سالم است.

«با یکدیگر مهربان باشید و همدیگر را ببخشید؛ همان گونه که خداوند شما را می‌بخشد.»

برای کمک به دیگران نباید حتمآ روان‌شناس یا مشاور باشید. می‌توانید بخش شگفت‌انگیزی از سفر زندگی انسانی دیگر باشید؛ کسی که هیچ نمی‌داند برای حل مسائلش به انسانی سالم نیاز دارد. دریافت کنید و به دیگران اهدا کنید و این کار را بارها و بارها تکرار کنید.

برای تبدیل شدن به فردی سالم، باید این شش قدم را بارها و بارها تمرین کنید: کمک بخواهید، نیازداشتن را یاد بگیرید، در برابر مقاومت بایستید، حقیقت را درباره خودتان بپذیرید، بخشایش را در زندگی‌تان قرار دهید و در مقابل کاری انجام دهید

عشق بدون استقلال پژمرده شده و می‌میرد.

صمیمیت در یک رابطه برمبنای گفت‌وگو در مورد ضعف‌ها شکل می‌گیرد و دوستی به معنای در میان گذاشتن همین ضعف‌هاست.

در زندگی واقعی، آدم‌های بد به این سادگی قابل شناسایی نیستند؛ به‌خصوص شناسایی شخصیت‌هایی ناسالم کار سختی است. در اغلب موارد، این افراد بسیار جذاب و امیدوارکننده به نظر می‌رسند، درحالی‌که مشکلات شخصیتی‌شان مخفی است.

زمانی‌که نمی‌توانید به‌راحتی مخالفت خود را ابراز کنید، برقراری ارتباط به سادگی برایتان غیرممکن می‌شود. این عشق از روی اجبار بوده و فقط برای خشنودکردن دیگران است؛ عشق واقعی نیست.

خیلی از افراد خود را درگیر فعالیت‌های مختلف می‌کنند؛ زیرا از «رابطه داشتن» در هراسند. آسیب دیده، محتاط و با حفظ فاصله، میل دارند به دیگران نزدیک شوند، اما نه خیلی نزدیک. داشتن پروژه‌ای و گفت‌وگو درباره آن، صورت ظاهر رابطه را فراهم می‌آورد، بدون ریسک. این چیزی بود که لیندا هم در وجود خودش کشف کرد.

افراد سالم می‌خواهند از شرایط و نیازهای معنوی خود مطلع باشند. از این جمله ساده استفاده کنید: «تو برای من خیلی اهمیت داری، به من کمک کن تا نیازهایت را بفهمم و بدانم که با توجه به توانایی‌هایی که دارم، چه کمکی از دستم برمی‌آید.»

حقیقت سبب فزونی عشق می‌شود؛ زیرا انسان‌هایی که آزادانه صداقت را انتخاب می‌کنند، آزادانه یکدیگر را دوست می‌دارند.

خداوند ما را با عطش عشق خلق کرده است، چراکه از آن نیرو می‌گیریم

احترام و مهربانی‌ای که فردِ بدون حدومرز دریافت می‌کند، اغلب آن‌قدر در وجودش باقی نمی‌ماند که او را سیر و تقویت کند. نکته اول: فردِ بدون حدومرز، زمانی‌که فاصله‌ای در رابطه به‌وجود می‌آید، دچار احساس رهاشدگی می‌شود و چون اغلب از «رها شدن»، برای تنبیه این افراد استفاده شده است، پس توانایی دوری، تنهاماندن و محکم ایستادن در مناقشه‌ها را ندارد. بنابراین زمانی‌که در برابر فردی عصبانی قرار می‌گیرد که دیوانه‌وار فریاد می‌کشد، برای خلاص شدن از این شرایط، با ترس به تمام خواسته‌های آن فرد تن می‌دهد.

حقیقت این است که ماهیت گناهکار ما همان میل و رغبت زندگی کردن بدون خداوند است

زمانی‌که یکی از نزدیکانمان که فرد سالمی است، ما را می‌بخشد، اتفاقات زیر می‌افتد: ـ او نسبت به شکست‌های ما آگاهی دارد. ـ او اشتباه‌های ما را کوچک نشمرده و توجیه نمی‌کند. ـ عشق او به ما بسیار بزرگ‌تر از خطایی است که انجام داده‌ایم. ـ او این اتفاق را «تمام‌شده» می‌داند و دیگر در مورد آن فکر نمی‌کند. ـ او در کنار ما می‌ماند و ما را رها نمی‌کند. به همین دلیل، فرد بخشنده شخصیت سالمی دارد. او درحالی‌که ما را دوست دارد، اشتباه‌هایمان را نیز می‌بیند و عشق سبب التیام ما می‌شود و ما را تبدیل به انسانی می‌کند که خدا انتظار دارد.

تا زمانی‌که به اشتباه‌هایتان اعتراف نکنید، بخشش معنایی ندارد. تا زمانی‌که متوجه نشویم چه آسیب‌هایی به عزیزانمان زده‌ایم، آن‌ها نمی‌توانند گناهان ما را ببخشند

اگر در مورد نیازهایمان با افراد سالم صحبت کنیم و آن‌ها هم نیازهایشان را با ما در میان بگذارند، در رابطه عشق جاری می‌شود. افراد سالم بر مبنای همدلی عمل می‌کنند.

به نظر ما یک رابطه سالم باید سه ویژگی داشته باشد: ۱. ما را به خداوند نزدیک‌تر کند. ۲. ما را به دیگران نزدیک‌تر کند. ۳. به ما کمک کند تا به انسانی واقعی تبدیل شویم که خداوند از ما انتظار دارد. این سه ویژگی به رشد معنوی انسان اشاره دارند.

«آیا اکنون سعی در جلب موافقت انسان‌ها دارم یا خدا؟ آیا می‌کوشم انسان‌ها را راضی کنم؟ اگر هنوز در جهت رضایت آدم‌ها تلاش می‌کردم، خادم خدا نبودم.»

متأسفانه ما تمرین‌های زیادی در مورد شناخت شخصیت افراد نداریم و تمام اطلاعات ما از روی ظاهر آن‌ها به دست می‌آید نه از باطن آن‌ها. در نتیجه ما اطرافیانمان را بر اساس ظاهرشان انتخاب و سپس باطن آن‌ها را تجربه می‌کنیم.