بریده‌هایی از کتاب ایستگاه آبشار

«چلاق بُشه اون دستت. واسه‌چی بچه‌رو می‌زنی؟ بیا دورت بگردم. بیا پیش خودم...»

به بچه آدم چند هزار دفعه باید بگن؟ آبرو برام نموند تو در و همسایه. خدایا، دردهامو به کی بگم؟ تیکه تیکه‌تو برام بیارن. خدا شناختت که شکل بزمجه‌ات کرد!»

در خانه که صدای چرخ خیاطی می‌آمد آدم یک‌جور دلگرمی‌ای داشت که مادر سرحال است. پشتش، کمرش، پایش درد نمی‌کند. نفس‌تنگی اذیتش نمی‌کند. نفخ نکرده. چربی و فشار خونش بالا نرفته

عجبا، قلبی که از مقابله با خطرناک‌ترین دشمنان بیم نداشت با مشاهده یک دختر جوان باید این‌گونه مرتعش شود!