بریده‌هایی از کتاب نیمه تاریک جویندگان نور

"ما نیستیم که در جهانیم، جهان است که در ماست."

اگر ما نخواهیم با گذشته آشتی کنیم به سادگی خشم و نومیدی را با خود به آینده می‌بریم.

این ما نیستیم که درون دنیاییم، بلکه دنیا درون ماست

"من ترجیح می‌دهم خوب باشم تا کامل!

در کتاب "مکالمه با خدا" نوشته دونالد والش جایی خدا می‌گوید: "حس عشق مطلق مانند حس رنگ سفید مطلق است. بسیاری گمان می‌کنند سفید یعنی بی‌رنگی در حالی که چنین نیست، سفید یعنی مجموع تمام رنگ‌ها، یعنی ترکیب همه‌ی رنگ‌های موجود. بنابراین آیا عشق نیز نبود احساساتی چون نفرت، خشم، شهوت، حسادت و پنهان کاری نبوده و مجموعی از تمام آن‌هاست؟ باید گفت بله مجموع کل آن‌هاست. مجموع همه چیز!" عشق فراگیر است: طیف کاملی از همه‌ی احساسات انسانی را در خود می‌گنجاند، احساساتی که پنهان می‌کنیم. احساساتی که از آن‌ها می‌ترسیم.

باید در چشمان هر انسانی که می‌بینم با عشق و همدردی نگاه کنم تا بتوانم خود را کامل ببینم.

همه ما نیاز داریم قهرمان خود باشیم و تنها راه قهرمان خویش بودن آن است که بخش‌هایی از خود را که رها کرده و فقط در دیگران می‌بینیم بازستانیم.

اگر گستاخی تو مرا رنج می‌دهد شاید به آن خاطر است که گستاخی خود را نپذیرفته‌ام، یا آن را سرکوب کرده‌ام و نمی‌بینم و یا شاید بازتاب گستاخی انکار شده‌ام را می‌بینم.

به کسی که به شما آسیب رسانده است فکر کنید، ببینید به چه ویژگی‌هایی در او متصل هستید.

فهمیدم با بروز دادن صحیح و معقول خشم خود می‌توان جلوی انفجارهای غیرقابل کنترل خود را گرفت.

اگر لنزهای خود را از "من در جهان هستم" به "من خود جهان هستم" تغییر دهید خواهید فهمید نه‌تنها اشکالی ندارد همه صفات را در خود داشته باشید بلکه ضروری است.

هیچ حرکتی در این جهان تصادفی نیست و هر انسانی انعکاسی از شماست پس هر چه می‌گویید به خودتان می‌گویید.

ما باید اتصالات خود را از دیگران قطع کنیم آن‌ها را پس بگیریم و به خود باز گردانیم.

وقتی ما تلاش می‌کنیم چیزی نباشیم انرژی درونی خود را تخلیه می‌کنیم.

هدف از آفرینش ما این است که کل جهان را درون خود داشته باشیم و بخشی از وظیفه بشر آن است که هر آن چه را در خود دارد عاشقانه دوست بدارد.

مردم آنچه را درون ماست به ما منعکس می‌کنند چرا که خودمان ناخودآگاه همان را از آن‌ها می‌خواهیم

سایه‌های ما آموزگار ما هستند، با ما هستند تا راه را نشان‌مان دهند و موهبت تجربه خود تمام عیارمان را به ما ارزانی دارند.

باید خود را برای اینکه انسان هستیم و هیچ انسانی بی‌عیب و نقص نیست ببخشیم. زیرا هنگامی‌که خود را قضاوت می‌کنیم ناخودآگاه دیگران را قضاوت کرده‌ایم و آن چه با دیگران می‌کنیم با خود نیز خواهیم کرد.

همه‌ی به اصطلاح اشتباهات تو، همه‌ی چیزهایی که درباره‌ی خودت دوست نداری بزرگترین سرمایه‌های تو هستند. فقط کمی در آن‌ها زیاده‌روی شده است و اغراق‌آمیز هستند. صدای آن‌ها کمی بلند است. کافی است اندکی صدای آن‌ها را کم کنی. به زودی هم خودت و هم دیگران ضعف‌هایت را نقطه قوت و نکات منفی‌ات را ویژگی مثبت خواهند دید. آن‌ها به ابزاری قوی برای رشد و پیشرفت کار تو تبدیل خواهند شد. تنها کاری که باید انجام دهی این است که یاد بگیری از این ویژگی‌های شخصیتی به مقدار مناسب و در جای مناسب استفاده کنی. باید تشخیص دهی چه مقدار از این ویژگی‌های فوق‌العاده را به کار ببری و زیاده‌روی نکنی."

"ما نیستیم که در جهانیم، جهان است که در ماست."

یونگ در جایی گفته است: "من ترجیح می‌دهم خوب باشم تا کامل! تا به حال چند نفر از ما خود را به قیمت کامل بودن، دوست داشته شدن، یا مورد قبول بودن فروخته‌اند؟"

تعریف اولیه او از سایه ساده بود: "سایه همان شخصی است که ترجیح می‌دهید نباشید."

قسمت مشکل ماجرا کارکردن روی ترس‌های‌مان است.

اکنون می‌دانم ما به نحوی هنرمندانه طراحی شده‌ایم تا خودمان را بشناسیم، التیام بخشیم و به تکامل برسیم.

هر نفرتی که در خود نگه داشته‌اید زنگ خطری است که به شما علامت می‌دهد هنوز فعالانه به منبعی نادرست متصل هستید.

عشق، ایمان و خداوند برای من یکی هستند. حتی اگر آن‌ها را نبینیم وجود دارند. منتظر ما هستند تا دعوت‌شان کنیم. راه ورود آن‌ها قلب ماست.

من به او توضیح دادم این قانون کائنات است که همیشه ما را به جهتی هدایت می‌کند که تمامیت خویش را در آغوش بگیریم. ما هر چیز و هر کسی را که آیینه جنبه‌های فراموش شده وجودمان است به خود جذب می‌کنیم.

پرده برداشتن اولین مرحله‌ی فرایند سایه است. پرده برداشتن مستلزم آن است که صداقت و تمایل کافی برای دیدن آن چه پیش از این قادر به دیدن آن نبوده‌اید، داشته باشید. پذیرفتن سایه خویش آغاز فرایند شفا و یکپارچگی است. به‌خاطر داشته باشید که هر یک از این صفات منفی بار مثبتی نیز برای شما دارند که ارزشمندتر از آن است که حتی بتوانید تصور کنید. فقط باید بتوانید این کار را انجام دهید و در مدتی کوتاه موهبت، شادی، تمامیت و آزادی نثارتان خواهد شد.

با مسئولیت پذیرفتن برای عمل‌ها و عکس‌العمل‌های خود داستان کهنه‌ی "چرا من؟" را کنار می‌گذارید و آن را به داستان "این اتفاق به این علت برای من افتاد که باید درسی را می‌آموختم یا قسمتی از سفر زندگی من بود." تبدیل می‌کنید.

آنطور که دیپاک چوپرا می‌گوید: "ما نیستیم که در جهانیم، جهان است که در ماست." هر یک از ما یکی از تمام صفات انسانی موجود را پردازش می‌کنیم. چیزی وجود ندارد که بتوانیم ببینیم و درک کنیم که خود آن نباشیم و هدف از سفر زندگی آن است که خود را در این تمامیت حل کنیم.