بریده‌هایی از کتاب موسی و یکتاپرستی

تاسیس و استقرار دین محمد (ص) در نظر او تکرار خلاصه مذهب یهود است که سرمشق آن قرار گرفته. ظاهرا پیامبر در اوایل کار در نظر داشت مذهب یهود را مطابق معمول آن روز، برای خود و ملتش بپذیرد. اعراب با تصاحب پدربزرگ و منحصر بفرد اولیه [حضرت آدم]، معرفت و آگاهی زیادی نسبت به خود پیدا کردند که موفقیت‌های مادی سرشاری به همراه داشت؛ ولی دینامیسم آن‌ها در آن تضعیف شد. الله، خود را خیلی بیش از یهوه نسبت به ملت برگزیده‌اش حق‌شناس نشان داد. معذلک، توسعه داخل آیین جدید از پیشرفت بازایستاد؛ شاید به این علت که فاقد عمقی بود که دین یهود با کشتن بنیانگذار خود پیدا کرد. مذاهب به ظاهر عقلانی شرق، اساسا آیین پرستش نیاکانند و در مرحله زودرس تجدید بنای گذشته متوقف می‌شوند.

هر پیشرفت معنویت، افزایش اعتماد به نفس را بار می‌آورد و آن‌ها را به نحوی مغرور می‌سازد که سرانجام خود را از دیگران که هنوز یوغ تمایلات شهوی را به گردن دارند، برتر می‌پندارند.

وقتی بررسی‌ها ما را به این نتیجه می‌رساند که آیین‌های اعتقادی اختلال روانی بشریت است و نشان می‌دهد که قدرت موحش آن، همانند عارضه اختلال روانی بیماران است، یقین داریم که شدیدترین کینه مراجع قدرت این کشور را متوجه خود ساخته‌ایم.

ما مردان سست عقیده، با چه غبطه‌یی به کسانی می‌نگریم که به وجود خدا متقاعد شده‌اند.

همه پدیده‌های مربوط به تشکیل نشانه‌های بیماری را می‌توان به منزله «بازگشت سرکوب شده» تلقی کرد. صفت مشخص و بارز آن‌ها تغییرشکلی است که عناصر عصیان کننده نسبت به شکل اصلی خود پیدا کرده‌اند.

مؤمن شریک عظمت خدای خویشتن است و هرچه این خدا نیرومندتر باشد، حمایتی را که می‌تواند تأمین کند، موثرتر است.

احتمال، هر اندازه فریبنده باشد مانع از خطا نیست؛ حتی اگر همه معلومات مسأله مانند اجزای یک تصویر، درست در جای خود قرار بگیرد. باید در نظر داشت که احتمال همیشه حقیقت نیست و حقیقت هم همیشه محتمل نخواهد بود

باشد که روزی به کسی که به همین نتایج رسیده، بگویند: "در تاریک‌ترین روزها مردی می‌زیست که مثل امروز شما فکر می‌کرد."

در واقع جنبه مادری مربوط به حواس است، در حالی‌که جنبه پدری، یک رابطه مبتنی بر استنتاجات و استدلال‌هاست. بدین ترتیب، رجحان دادن جریان فکری بر ادراکات شهوانی، نتایج عظیمی به بار آورد.

منشأ حماسه‌های ملی چنین توضیح داده می‌شود: دوره‌یی از تاریخ قدیم هست که پس از پایانش، مهم، باشکوه و پر از کارهای برجسته و قهرمانی جلوه می‌کند. معذلک، این دوره آن‌قدر در زمان‌های دور و گذشته قرار می‌گیرد که تنها روایت مبهم و ناقصی، آثار آن را برای آیندگان حفظ می‌کند.

اگر در زبان، تعمق کنیم می‌بینیم انتقال و حرکت هوا تصویری از معنویت را فراهم آورده و روح نیز نام خود را از وزش هوا گرفته است (spiritus animus و در عبری رواخ ـ دود). بدین ترتیب انگاره روح، یعنی رکن معنوی فرد پدید آمد. این وزش هوا، از ملاحظه تنفس انسان که در هنگام مرگ قطع می‌شود به دست آمد. امروز هم ما به کسی مرده می‌گوییم که نفس آخر را کشیده باشد.

هرگز کسی نتوانسته اثبات کند فکر انسان قابلیت بخصوصی برای تشخیص و تمییز حقیقت داشته؛ یا روح انسان استعداد خاصی برای قبول حقیقت دارد. برعکس می‌دانیم ذهن و فکر انسان به سهولت در بی‌خبری گمگشته و سرگردان می‌شود و ما بی‌آن‌که نگران حقیقت باشیم، به آن‌چه نوازشگر خواست‌ها و تصورات ماست، عقیده می‌آوریم.

در سال ۱۹۵۹، رانک که در آن وقت هنوز تحت تاثیر من بود، بهتوصیه من کتابی به نام «افسانه تولد قهرمان» منتشر کرد.

در یکی از سرودهایش چنین آمده: "تو ای خدایی که یگانه‌ای و در خدایی شریکی نداری"

وقتی بررسی‌ها ما را به این نتیجه می‌رساند که آیین‌های اعتقادی اختلال روانی بشریت است و نشان می‌دهد که قدرت موحش آن، همانند عارضه اختلال روانی بیماران است، یقین داریم که شدیدترین کینه مراجع قدرت این کشور را متوجه خود ساخته‌ایم. باید گفت که ما بر آن‌چه یک ربع قرن پیش گفته‌ایم، ولی فراموش شده، چیزی نمی‌افزاییم ولی یادآوری و روشن کردن آن به کمک مثال نمونه‌یی از نحوه تاسیس آیین‌های اعتقادی، بی‌فایده نیست.

می‌دانیم از میان همه ملل باستانی که در حوزه مدیترانه به سر می‌برند، ملت یهود احتمالاً تنها ملتی است که نام و شاید سرشت خود را حفظ کرده است. با سرسختی بی‌مانندی در برابر همه مصایب و بدرفتاری‌ها مقاومت کرده و با ابراز پاره‌یی خصال خاص، بغض و عداوت قلبی همه ملل دیگر را به خود جلب کرده است. این مقاومت یهودیان را باید از چه دانست و چه روابطی ممکن است میان خصلت و سرنوشت آنان وجود داشته باشد؟

آن‌ها درباره خودشان نظر مساعدی دارند و معتقدند برتر و شریف‌تر از دیگرانند به حدی که بعضی از عادات‌شان هنوز هم آن‌ها را از دیگران جدا می‌کند. در عین حال آن‌ها نوعی اعتماد به زندگی و خوش‌بینی دارند؛ شبیه اعتمادی که از داشتن موهبتی پنهانی و باارزش به انسان دست می‌دهد. اشخاص مقدس و پارسا آن را توکل به خداوند می‌نامند. علت این رفتار و کردار را می‌دانیم و این گنج پنهان را می‌شناسیم. یهودیان حقیقتا خود را ملت برگزیده خدا می‌پندارند و فکر می‌کنند کاملاً مقرب اویند و این آن چیزی است که به آنان غرور و اعتماد می‌بخشد.

پسری که از طرف پدری باابهت، فرزند محبوب و مقرب معرفی شده، نباید تعجب کند از این‌که حسادت برادران و خواهرانش برانگیخته شود. اسطوره یهودی یوسف که برادرانش او را فروختند، نتایج ممکن یک چنین حسادتی را نشان دهد.

"تقریبا همه جماعات متمدن... از همان ادوار اولیه، در اشعار و افسانه‌ها، قهرمانانی از قبیل شاهان و امرای افسانه‌ای، بنیانگذاران مذاهب و سلسله‌های سلطنتی و مؤسسین امپراتوری‌ها یا شهرها و به طورکلی قهرمانان ملی خود را ستوده‌اند؛ به خصوص دوست می‌داشته‌اند داستان ولادت و دوره جوانی این قهرمانان را با وقایع دل‌انگیز بیارایند. شباهت بهت‌آور و گاه یکسان بودن این افسانه‌ها در میان اقوام مختلف که اغلب از هم فاصله زیادی دارند، از دیرباز آشکار بوده

یکتاپرستی در مصر، فقط نتیجه فرعی امپریالیسم بود.