بریده‌هایی از کتاب بوی مهربانی

هر چه از عمر زمین گذشته قیمت آدم‌ها هم کمتر شده، اطراف زمین مملو از مردان و زنانی است که همۀ خدا، همۀ بهشت، همۀ پاکی، همۀ عزّت و همۀ بزرگی را فدای یک صندلی، یک مدرک دانشگاهی و حتّی نزدیکی به مقامات سیاسی و اجتماعی می‌کنند. آن وقت است که وقتی آدمی نگاه به پشت سر می‌کند، در میانۀ همۀ تاریخ و همۀ ادوار مردی مثل حسین‌علیه‌السلام را می‌بیند که همۀ مال، همۀ خانه و خانواده، همۀ زندگی و همه و همۀ آنچه را که بشود تصور کرد فدای حقیقت و خدا می‌کند؛ در می‌یابد که او برای خودش قیمتی و در دل آرزویی دارد که اگر تمامی دنیا و ثروت‌ها و تمامی آخرت و بهشت‌هایش را هم بدهی نمی‌توانی او را بخری حسین قیمتی به بزرگی همۀ حقیقت دارد.

آدم‌های کوچولو همیشه این جمله را از حفظ‌اند «کاچی بهتر از هیچی است»؛ امّا آدم‌های بزرگ می‌گویند: «یا همه، یا هیچ» من برای تو عشق بزرگ را می‌خواهم و درد بزرگ را.

هیچ فکر کرده‌ای چه دردی طاقت‌فرساتر از همه دردهاست؟ آنچه که بیش از هر چیز می‌تواند در جان آدمی چنگ اندازد و امان او را ببرد، انتظار است. گوییا دیدار و شنیدن صدای آن کس که دوستش داری، مرز میان مرگ و زندگی است. از سویی به «بودن» فرا می‌خواند و از دیگر سو، می‌رود تا «منتظر» را قالب تهی کند. وه! که این درد چه شیرین است!

عهد جوانی گذشت در غم بود و نبود نوبت پیری رسید صد غم دیگر فزود

ماهی کوچکی که تنها وقتی که از آب بیرون می‌افتد معنی آب را می‌فهمد.

اگر شیعیان ـ‌که خداوند توفیق طاعتشان دهد ـ به عهدی که به ما داشتند وفا می‌کردند فیض دیدار ما از آنان سلب نمی‌شد.

ظلم، یعنی خود را دیندار و مسلمان و مؤمن نشان دادن برای گرفتن پست و مقام و جاه و جلال؛

خداوند دو عالم در آیه‌ای بسیار زیبا جملگی پدران ما، ما و آیندگان پس از ما را مورد عتاب و انذار قرار داده که: اگر پدران و فرزندان و برادران و همسران و طایفۀ شما و اموالی را که به دست آورده‌اید و تجارتی که از کساد شدنش می‌ترسید و خانه‌هایی که به آن علاقه دارید در نظرتان از خداوند و پیامبرش و جهاد در راهش محبوب‌تر است؛ در انتظار این باشید که خداوند عذابش را بر شما نازل کند... . عذاب که شاخ و دم ندارد، این همه دوری از مردی که مسمای اسم رحمت است و حضورش عین عدل و گفت‌وگویش رحمت و هزاران درد بی‌درمان دیگر که به جانمان افتاده و از علاجشان درمانده‌ایم عذاب نیست پس چیست؟

راستی من و تو چقدر می‌ارزیم؟ بهتر است که به آرزوهامان نگاه کنیم تا همه چیز معلوم شود...

ما را سر باغ و بوستان نیست هر جا که تویی تفرج آنجاست

«فصل آموختن» درست وقتی که روزهای جوانی را به شب می‌رسانیم می‌گذرد. همان وقت که بسیاری از شب‌ها و روزهایمان در میان سایت‌ها می‌گذرد، همان ماه‌هایی که در هوای قبول شدن در کنکور سپری می‌شود به سادگی و آرام از کنار ما می‌گذرد

کاش می‌دانستیم که همه چیز را به قیمت باید خرید تا احساس خسران امانمان را نبرد! کاش قیمت حیات، قیمت عزت، قیمت بهشت و حتی قیمت خدا را می‌دانستیم! آن وقت می‌فهمیدیم این همه زیبایی و خیر و سرمایه را از اوّل روز تا پایان شب به چه بهای اندکی و حقیری از دست می‌دهیم.

کاش در اوّل مهرماه، به همان صورت که کلاس درس فیزیک و ریاضی تشکیل می‌شد، کلاس درس «چگونه بودن در عرصۀ حیات» هم شکل می‌گرفت آن وقت بود که همۀ‌شاگردهای این کلاس در می‌یافتند تنه معلمان شایسته این درس، مردان و زنانی هستند که شجاعت و جوانمردیشان ملّتی را از فراز و نشیب‌های حیات عبور می‌دهد؛ آنان که با تعلیمات مستقیم و غیرمستقیم دختران و پسران را برای رویارو شدن با حقیقت هستی مهیا می‌سازند و معنی زندگی را به آنها می‌آموزند.

ظلم، یعنی پارتی‌بازی، دوست‌بازی و رفیق‌بازی همه مدیرها و رئیس‌ها و صاحبان زور و زر؛ ظلم، یعنی خود را دیندار و مسلمان و مؤمن نشان دادن برای گرفتن پست و مقام و جاه و جلال؛ ظلم، یعنی صف‌های طولانی و مردی که با سری افراخته بی‌آنکه در صف بماند همه کارهایش انجام می‌شود؛ ظلم، یعنی چیپس، شکلات، نوشابه، دست‌های تپل و لباس‌های گران‌قیمت و چشم‌های گرسنه کودکی پشت ویترین در شهر؛ ظلم، یعنی ویلا، کاخ، دلار، سفرهای خارجی و استعداد هزاران هزار جوانی که در میان رنج و درد و خستگی از بین می‌رود؛ ظلم، یعنی سرعت، جنون، شتاب و عجله‌ای که نمی‌گذارد کسی روز و شب، جوانی و پیری و عبادت و بندگی را بفهمد و بعد پیر شود؛

ظلم، یعنی معلمی که معلمی نمی‌داند، کارشناسی که کار بلد نیست

قدیم‌ها اوّلین جمله‌ای که علم‌آموزان فرا می‌گرفتند و در خاطر حفظ می‌کردند این بود (اول العلم معرفة‌الجبار و آخره تفویض امر الی‌الله) ابتدا و آغاز علم معرفت خداوند جبّار است و آخر آن واگذاری همۀ امور به اوست.

انگار همین دیروز بود. در چشم به هم زدنی نیمه شعبان رسید؛ امّا افسوس که انتظار ما سر نرسید. انتظاری سخت برای بسته شدن دفتر ظلم و بیداد و نامردمی در عرصۀ زمین. انتظار دیدار بزرگ‌ترین، شریف‌ترین و صمیمی‌ترین مرد منتظر تاریخ؛ امّا اگر چشم دل باز کنی خواهی دید که همۀ عالم گواه و شاهد گذر سریع زمان و نوید دهندۀ فرا رسیدن بهاری خجسته است. چه او خود بهار همۀ آفریده‌های خداوند است. او در انتظار حکم خداوند است و شاید در انتظار مردان مردی که در رکابش گوش به فرمان می‌باشند.

این حق اجتماع و سرزمین ماست که از ما بخواهد عدالت پیشه کنیم، از به هدر دادن سرمایه‌ها دوری کنیم، کم آزار و نافع باشیم، مددرسان و منصف باشیم و بیش از آنکه مدام ناله سر دهیم که: «دیگران برای ما چه کرده‌اند؟» از خود بپرسیم: «برای دیگران چه کرده‌ایم؟» راستی ما برای دیگران چه کرده‌ایم؟ و دیگران برای ما ...

کاش قیمت حیات، قیمت عزت، قیمت بهشت و حتی قیمت خدا را می‌دانستیم!

آیا هیچ به «معنی زندگی» فکر کرده‌ای؟

به قول سعدی: ببری مال مسلمان و چو مالت ببرند بانگ و فریاد برآری که مسلمانی نیست

ما را نه سر دوزخ و نه حرص بهشت است بردار ز زخ پرده که مشتاق نگاهیم

مسلمان خیلی ظریف و بی‌صدا امام خودشان را وادار به غیبت کرده باشند و بعد بانگ و فریاد برآورند که چه نشسته‌اید که امام در پردۀ غیبت رفت و برای خالی نبودن عریضه هر سال برای میلاد مبارکش جشن بگیرند. شیرینی و نقل و نبات بخورند و دوباره به سر و کار و بار خودشان بروندتا سال بعد و آب هم از آب تکان نخورد.

«کسی را که تو را در مالش شریک نمی‌کند در جانت شریک نساز»

از در خویش خدایا به بهشتم نفرست که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس و یا ما را نه سر دوزخ و نه حرص بهشت است بردار ز زخ پرده که مشتاق نگاهیم

مرگ برای فرزند آدمی از گردنبندی زیبا و آویخته برگردن دخترکان، زیباتر است.

انگار همین دیروز بود. در چشم به هم زدنی نیمه شعبان رسید؛ امّا افسوس که انتظار ما سر نرسید. انتظاری سخت برای بسته شدن دفتر ظلم و بیداد و نامردمی در عرصۀ زمین. انتظار دیدار بزرگ‌ترین، شریف‌ترین و صمیمی‌ترین مرد منتظر تاریخ؛ امّا اگر چشم دل باز کنی خواهی دید که همۀ عالم گواه و شاهد گذر سریع زمان و نوید دهندۀ فرا رسیدن بهاری خجسته است. چه او خود بهار همۀ آفریده‌های خداوند است. او در انتظار حکم خداوند است و شاید در انتظار مردان مردی که در رکابش گوش به فرمان می‌باشند.

در بین ما خیلی‌ها ظاهراً طالب بهشتند امّا گاهی با خرمایی هم خریده می‌شوند.

هر موقع نیازمند شدند به سراغ امام رفتند و ایشان را با صندوق قرض‌الحسنه، داروخانه و امثال اینها اشتباه گرفتند

ظلم، یعنی میلیون‌ها میلیون جنگل سوخته و کاغذهایی که با رنگ و لعاب تو را رنگ می‌کنند تا ندانی کیستی و به کجایی؛