بریده‌هایی از کتاب زنی با موهای قرمز

«گربۀ ماده هم سبیل دارد.»

در ترکیه زن موقرمز به معنای زنی بود که با مردهای زیادی رابطه داشته و اگر زنی عمداً موهایش را این رنگی کند یعنی خودش این راه را انتخاب کرده

«شاعر را ابتدا دار بزنید سپس در زیر درخت برایش گریه کنید.»

داستان با تولد اودیپ آغاز می‌شد. زمانی که اودیپ ندانسته پدرش را کشته بود و به‌جای او بر تخت پادشاهی نشسته بود ندانسته با مادرش ازدواج کرده و صاحب چهار فرزند شده بود.

بی‌ادب‌ترین، بی‌خیال‌ترین، پست‌ترین و کثیف‌ترین افراد هم با گریۀ یک زن آرام می‌شوند. چون منطق عالم بر گریۀ زن‌ها بنا شده.

ازدواج با دختری که در جوانی با هیجان با او کتاب بخوانی بزرگ‌ترین خوشبختی دنیا بود. یک بار که پدرم در مورد خوشبختی یک نفر دیگر حرف می‌زد این را گفته بود.

این حس پدرم را و جمله‌ای را که به‌وفور در مورد هنرمندان و نویسندگان و شاعران منتقد می‌شنیدیم به خاطرم آورد: «شاعر را ابتدا دار بزنید سپس در زیر درخت برایش گریه کنید.»

آن زمان‌ها وقتی کسی مرا نمی‌دیدید بیشتر از هر وقت دیگری خودم بودم. تازه داشتم این فکرم را کشف می‌کردم اگر کسی شما را زیر نظر نداشته باشد نفر دومی که در درون شما مخفی شده خود را نشان می‌دهد و کارهایی را که دلش می‌خواهد انجام می‌دهد. اگر پدرتان نزدیک شما باشد و شما را زیر نظر داشته باشد این شخص دوم در درونتان مخفی می‌شود.

«پدری برای تو چیست؟» «پدر کسی است که بعد از حامله‌کردن مادر تا آخر عمر از پسرش محافظت و مراقبت می‌کند. پدر فردی قوی، بامحبت و محافظ است. پدر ابتدا و مرکز دنیاست. اگر باور کنی پدری داری، حتی اگر او را نبینی باز هم احساس خوبی داری. می‌دانی که او آنجاست و برای محافظت از تو خواهد آمد. من چنین پدری نداشتم.»

به اعتقاد پدرم ازدواج با دختری که در جوانی با هیجان با او کتاب بخوانی بزرگ‌ترین خوشبختی دنیا بود. یک بار که پدرم در مورد خوشبختی یک نفر دیگر حرف می‌زد این را گفته بود.

از طرفی با تمام وجودم گریه می‌کردم و از طرفی فکر می‌کردم که گریه چه فایده‌ای دارد. دیگر فهمیده بودم که چرا بی‌ادب‌ترین، بی‌خیال‌ترین، پست‌ترین و کثیف‌ترین افراد هم با گریۀ یک زن آرام می‌شوند. چون منطق عالم بر گریۀ زن‌ها بنا شده.

«میان شما و پدرتان هم مشکلی وجود دارد؟» وقتی دید به این سؤال او پاسخ ندادم ادامه داد: «ما ترک‌ها شاهنامه را کناری گذاشته‌ایم و دیگر کسی داستان‌هایی را که قهرمان دارند نمی‌خواند. دنیا عوض شده؛ کسی از این داستان‌ها لذت نمی‌برد. کتاب فردوسی فراموش شده اما داستان‌هایی که در شاهنامه هست هنوز فراموش نشده. آن‌ها زنده‌اند. قهرمانان تک‌تک آن‌ها با عوض‌کردن لباس‌هایشان در میان ما زندگی می‌کنند.»

«چقدر استانبول تغییر کرده آقای جم، این‌طور نیست؟ اما آدم باز هم خیابان‌ها و میدان‌های قدیمی را می‌شناسد. داستان‌های برگرفته از شاهنامه هم همین‌طور است. به اعتقاد من این کتاب‌ها اگر هم فراموش شوند داستان‌ها دهان به دهان و نسل به نسل نقل می‌شوند و منتقل می‌شوند. این روزها که با تماشای تلویزیون و فیلم‌ها هم این داستان‌ها را به خاطر می‌آورم شاید کسانی مثل شما هم باشند که شاهنامه را بارها و بارها بخوانند و برای سینمای ایران و ترکیه سناریوهایی بنویسند. در پاکستان، هندوستان و خاورمیانه هم این داستان‌ها را خیلی دوست دارند و مثل سینمای ما آن‌ها هم مرتب از این داستان‌ها فیلم می‌سازند.»