بریده‌هایی از کتاب سال‌ها

اگر حقیقت را در مورد خود نگویید، نمی‌توانید آن را درمورد دیگران بیان کنید

این دنیای جدید کی میاد؟ کی آزاد می‌شیم؟ کی شجاعانه و یکپارچه زندگی می‌کنیم؟

اگر حقیقت را در مورد خود نگویید، نمی‌توانید آن را درمورد دیگران بیان کنید.

به خودش گفت اونم می‌ترسه. ماها هممون از همدیگه می‌ترسیم، از چی می‌ترسیم؟ از اینکه انتقاد بشیم؟ از اینکه بهمون بخندن، از اینکه مردم یه جور دیگه فکر کنن

با خودش فکر کرد آدم دلش می‌خواد با یکی دیگه بخنده، انگار وقتی خوشی هاتو با دیگران قسمت می‌کنی زیاد می‌شه. او به فکر فرو رفت و از خودش پرسید یعنی این کار در مورد درد و رنج هم صدق می‌کند؟ یعنی به خاطر همینه که ما اینقدر از مریضی و ناخوشی حرف می‌زنیم- چون وقتی چیزی رو با یکی شریک می‌شی، کم میشه؟ غم و شادی رو از بدنت خارج کن وبریز بیرون تاکم شه.

تو تمام رابطه‌های اجتماعی، میزان رنج احتمالا باید دو برابر شادی باشد.

وولف در طی جنگ‌های جهانی اول و دوم، دوستان زیادی را از دست داد و به سبب آن دچار افسردگی شدیدی شد و سرانجام در ۲۸ مارس ۱۹۴۱ پس از به پایان رساندن آخرین رمان خود که «بین دو پرده نمایش» نام داشت، غمگین و خسته از حوادث و رویدادهای جنگ جهانی دوم، تحت تأثیر احساسات خود قرار گرفت و جیبهایش را پر از سنگ کرده، به رودخانه‌ی ‌«اوز» واقع در «رادمال» رفت و خود را غرق کرد.

«اگر حقیقت را در مورد خود نگویید، نمی‌توانید آن را درمورد دیگران بیان کنید.»

«اگر حقیقت را در مورد خود نگویید، نمی‌توانید آن را درمورد دیگران بیان کنید.»

‌«اگه، درختارو نمی‌دیدیم، بازم اوناوجود داشتن؟»

جنگ هیچ اهمیتی نداره. «ما بچه‌هایی هستیم که تو باغ پشتی آتیش‌بازی راه انداختیم.»

از نظر الینر یکی از بدترین قسمت‌های بزرگ شدن این بود که آنها نمی‌توانستند مانند گذشته با هم درد دل کنند و در غم و شادی هم شریک باشند. هنگامی که همدیگر را می‌دیدند، دیگر وقت آن را نداشتند که مانند گذشته راجع به موضوعات عادی و پیش پا افتاده با هم صحبت کنند. حالا دیگر صحبت‌های آنها بیشتر در مورد حقایق و واقعیت‌ها بود.