بریده‌هایی از کتاب تا این حد مهربان نباش (شخصیت مهربان از منظر روان‌شناسی)

خطای سوم:"خواسته هایم را بر زبان نمی آورم" گاه "شخصیت مهربان" قادر نیست درخواست های خود از دیگران را بر زبان آورد زیرا بیم دارد که او را "فرصت طلب" قلمداد کنند و به درخواست او پاسخ منفی دهند.

بجای انکه به ما بیاموزند چگونه خویشتن را بپذیریم، به ما یاد داده اند که چگونه مورد پذیرش دیگران قرار گیریم و هنگامی که در این کارزار توفیقی حاصل نمی کنیم، دچار عذاب درونی می شویم.

خصلت اعتماد را تبدیل به اعتماد متقابل کنید.

همواره بخاطر داشته باشید که ایجاد تحولات به منظور حل اختلافات بسیار کارساز تر از تلاش برای دفاع از منطق و دیدگاه شماست.

تلاش ما برای ایده ال گرائی نیز در واقع تلاشی است برای دستیابی به حس رضایت درونی از طریق جلب رضایت دیگران.

ما آموخته ایم که مهربان باشیم زیرا نیاز به پذیرفته شدن در محیط اجتماعی، هرگز ذهن خوداگاه ما را رها نمی کند.

ما دروغ میگوئیم زیرا گمان میکنیم که نمیتوانیم در آن واحد حقیقت را برزبان آوریم و درعین حال،"مهربان"باشیم. اما باید دانست که دروغ نوعی شمشیر دو لبه است پس احتمال دارد همزمان به نفع و ضرر ما تمام شود.

هنگامی که ما دیگران را به باد نصیحت میگیریم، انان را از مهارت در تصمیم گیری و احساس خوبی که بعد از اتخاذ تصمیم های صحیح نصیب شان می شود محروم میکنیم.

"واکنش موثر" مهمتر از "حل سریع" است

"شخصیت دائما مهربان" حتی در گیرودار تنگنا های احمقانه نیز از بیان حقائق اباء دارد زیرا او آموخته است که بیان حقائق باعث رنجش دیگران خواهد شد. طبعا در موقعیت های مهم و حساس، بیان حقیقت عاقلانه ترین راهکار است زیرا در برخی موقعیت ها، نتایج پنهان کردن حقیقت بسیار ناگوارتر از صراحت لهجه خواهد بود.

"شخصیت دائما مهربان" آرزو دارد که به کمک دیگران بشتابد و بذل و بخشش نصیحت یکی از اقدامات رایج در بین شخصت های دائما مهربان است. زمانی که از ما طلب پند و نصیحت میکنند و یا هنگامی که رفتار دیگران را نمی پسندیم فورا سلاح نصیحت گوئی را به دست میگیریم. به محض انکه احساس کنیم دیگران دچار مشکل هستند (با نیت خیرخواهانه) شروع به اندرز گوئی میکنیم تا نقش رهبریت را بردوش بگیریم. ما تلاش میکنیم انان را وادار به انجام رفتار های مورد پسند خود کنیم و مشکلاتشان را برطرف سازیم.

●از کسانی که انتظار دارند دائما برای جلب رضایت شان اقدام کنید، برحذر باشید.

"شخصیت دائما مهربان" آرزو دارد که به کمک دیگران بشتابد و بذل و بخشش نصیحت یکی از اقدامات رایج در بین شخصت های دائما مهربان است

اگر شما دائما سعی در جلب رضایت دیگران داشته باشید، خود را به اسارت در آورده اید اما اگر هدف شما آن باشد که منافع همگان از جمله خودتان را مد نظر قرار دهید، رفتاری آزاد منشانه اتخاذ کرده اید.

معمولا" شخصیت مهربان" همواره در تنگنا گرفتارست. اگر به دیگران " نه" بگوید، غالبا دچار عذاب وجدان شده و خود را بیرحمانه سرزنش میکند. در مقابل اگر بکوشد تا رضایت خاطر همگان را جلب کند، زیر بار مسئولیت های کمرشکن رفته و زندگی خود را تبدیل به مرداب خستگی و پریشانی میکند.

مهربانی مفرط و کمال گرائی افراطی باعث می شود تا شخص در دوران اعتماد کودکانه باقی مانده و از ارزش حقوق و اراده شخص کاسته شود

رفتار آزاد منشانه بدین معناست که شما صلاحیت و قابلیت آن را دارید که در آن واحد، شخصیتی اعتماد گرا و استقلال طلب از خود نشان دهید. یا به عبارت دیگر، خصلت اعتماد را تبدیل به اعتماد متقابل کنید. بدین منظور، باید به ارزش های وجودی خود به عنوان یک شخص بالغ که به خود متکی است و مسئولیت زندگی خویش را بر دوش گرفته ایمان داشته باشید. باید دائما درک کنید که دیگران تا چه حد میتوانند در اموری که به شما مربوط است، نقش داشته باشند. بعبارت دیگر، باید بیاموزید که چگونه فضای اعتماد متقابل بوجود آورید و کارکرد روانی خود را همانند یک فرد بالغ، رشد دهید.

زیرساخت اخلاقی منافع عمومی این زیرساخت اخلاقی بدان معناست که اگر شما دائما سعی در جلب رضایت دیگران داشته باشید، خود را به اسارت در آورده اید اما اگر هدف شما آن باشد که منافع همگان از جمله خودتان را مد نظر قرار دهید، رفتاری آزاد منشانه اتخاذ کرده اید.

رفتار آزاد منشانه بدین معناست که شما صلاحیت و قابلیت آن را دارید که در آن واحد، شخصیتی اعتماد گرا و استقلال طلب از خود نشان دهید. یا به عبارت دیگر، خصلت اعتماد را تبدیل به اعتماد متقابل کنید. بدین منظور، باید به ارزش های وجودی خود به عنوان یک شخص بالغ که به خود متکی است و مسئولیت زندگی خویش را بر دوش گرفته ایمان داشته باشید.

هنگامی که شخص به شکلی از اشکال فوق پذیرفته می شود، مورد ارزیابی و ارزش گزاری قرار می گیرد. در واقع دیگران با پذیرفتن شما میکوشند تا ارزش شما در چارچوب منافع خویش را ارزیابی کنند. معنای پذیرفته شدن در این پروسه آنست که: تا زمانی که به اصول و مبانی ما پایبند باشی، پذیرفته خواهی شد... تو را تحمل خواهم کرد تا زمانی که کاسه صبرم لبریز شود... تو را می پذیرم بشرط انکه رضایت خاطر مرا فراهم کنی. "پذیرش مشروط باعث می شود تا شما تمام توان خود را ابراز کنید اما در عین حال شما را از "پذیرش بی قید و شرط" که هر کسی آرزوی آن را در سر دارد، محروم خواهد کرد. به خاطر داشته باشید که پذیرش مشروط" نباید مسیر زندگی، شخصیت، احساسات، تعاملات شما با دیگران و هویت شما را به میل خود تغییر دهد.

●اجازه دهید تا دیگران نقائص و ضعف های شما را ببینند. اگر دائما خود را نیرومند و بدون نقص جلوه دهید کسانی که قصد دارید بر آنها تاثیر بگذارید از پیرامون شما خواهند گریخت.

ما دروغ میگوئیم زیرا گمان میکنیم که نمیتوانیم در آن واحد حقیقت را برزبان آوریم و درعین حال،"مهربان"باشیم. اما باید دانست که دروغ نوعی شمشیر دو لبه است پس احتمال دارد همزمان به نفع و ضرر ما تمام شود. ما بطور طبیعی در موقعیت های گوناگون اجتماعی قرار میگیریم که ناچاریم بین حقیقت گوئی و مهربانی، یکی را انتخاب کنیم. هر دوی این انتخاب ها به یک اندازه، نامطلوب است.

شخصیت دائما مهربان تلاش میکند تا نشان دهد مستحق رفتار غضبناک طرف مقابل نیست. ما از کسی که دچار حمله خشم است توقع داریم تا منطق ما را بپذیرد حال انکه او اساسا در وضعیتی نیست که به منطق پایبند باشد. ما بعنوان شخصیت دائما مهربان بجای انکه او را متوجه اشتباهش کنیم و منطق خشم او را به چالش بگیریم، میکوشیم تا رفتار او را، اندرزگوئی و نصیحت پراکنی قلمداد کنیم بدان امید که امور به مجرای منطقی بازگردد و بتوانیم روابط خود با طرف مقابل را از نو پی ریزی کنیم. آنچه که ما آن را "دفاع منطقی" در برابر حملات خشم دیگران می نامیم، خطائی بیش نیست اما با توجه به آرمان های کمال گرایانه و تخیلی مان، قادر به درک این خطاء نیستیم.

اما باید دانست که دروغ نوعی شمشیر دو لبه است پس احتمال دارد همزمان به نفع و ضرر ما تمام شود. ما بطور طبیعی در موقعیت های گوناگون اجتماعی قرار میگیریم که ناچاریم بین حقیقت گوئی و مهربانی، یکی را انتخاب کنیم.

"بحران صداقت"یعنی موقعیتی که شخص ناچارست بین حقیقت و محبوبیت یکی را اتنخاب کند

ما بعنوان شخصیت دائما مهربان بجای انکه او را متوجه اشتباهش کنیم و منطق خشم او را به چالش بگیریم، میکوشیم تا رفتار او را، اندرزگوئی و نصیحت پراکنی قلمداد کنیم بدان امید که امور به مجرای منطقی بازگردد و بتوانیم روابط خود با طرف مقابل را از نو پی ریزی کنیم.

-"مدیریت وقت" را خود به دست گیرید و نه آنکه بازیچه دست زمان و اوقات قرار گیرید. مطلوب آن است که شما وقت خود را صرف اهداف و اولویت های تان کنید. به یاد داشته باشید که حتی فعالیت های جذاب و دوست داشتنی نیز میتواند شما را خسته سازد. به این ترتیب از عهده انجام سایر اولویت ها برنخواهید آمد. -": وقت" شما محدود است و ما در برابر دیگران مسئولیم تا وقت خود را به یک میزان به اولویت ها و غیر اولویت ها اختصاص ندهیم.

هنگامی که به قصد پذیرفته شدن نزد دیگران در دام کمال گرائی مفرط می افتیم، میکوشیم تا اعجاب اور ترین تصویر از خود را به دیگران ارائه دهیم و در این کارزار، گاه مسئولیت هائی را بر دوش می گیریم که اساسا خارج از حد توان ماست. سخت کوشی لایتناهی (بیش فعالی)، هیچ توجیهی ندارد زیرا انسان ها طبیعتا و به دلیل هویت انسانی شان مورد پذیرش و مهرورزی قرار می گیرند و نه به دلیل قربانی کردن خود زیر بار مسئولیت ها.

ذات کودکانه باعث می شود تا خویشتن را بر اساس معیار های والدینمان، ارزشگزاری کنیم. بعبارتی، ما باور کرده ایم که به همان اندازه که والدین برای ما ارزش قائلند، ارزش داریم و نه بیشتر!

تلاش ما برای ایده ال گرائی نیز در واقع تلاشی است برای دستیابی به حس رضایت درونی از طریق جلب رضایت دیگران.