بریده‌هایی از کتاب گام های درمان در تحلیل رفتار متقابل (TA)

تمام انسانها ارزشمند، عزیز و محترم هستند. این جمله در واقع به «وجود» برمی‌گردد نه به «رفتار». گاهی وقتها ممکن است کار یک فرد را قبول نداشته باشیم یا ارزشمند ندانیم.

۱. تمامی رفتارها، نمایانگر راهکارهایی برای زنده‌ماندن و تأمین نیازها می‌باشند. ۲. اگر رفتار یک شخص پیامدهای دردناک یا مضری برای او بدنبال داشته باشد، امکان دارد به این دلیل باشد که: -در مورد تبعات و عواقب آن رفتار، به او اطلاعاتی داده نشده و یا اطلاعات غلط وگمراه‌کننده داده شده است و یا به این دلیل که: -بدون آگاهی، دارد راهکارهای کهنه دوران کودکی خود را دوباره بکار می‌گیرد. در کودکی برداشت او از این راهکارها این بود که بهترین گزینه برای زنده‌ماندن و تأمین نیازهای وی می‌باشند. اما در وضعیت فعلی بعنوان یک بزرگسال، دیگر مناسب نیستند.

یکی از مسائلی که نوزاد فورآ کشف می‌کند این است که وقتی بنظر می‌آید نوازش‌های مثبت رو به اتمام هستند، کارهای بسیار دیگری وجود دارند که می‌توان برای جایگزین کردن نوازش‌های مثبت با نوازش‌های منفی انجام داد. وقتی مادر بنظر می‌رسد که تمایلی به در آغوش گرفتن او ندارد، می‌تواند کج‌خلقی کند و جیغ و داد راه بیندازد. بعد مادر مجبور می‌شود مقداری توجه به او نشان دهد حتی اگر بصورت اخم و ترشرویی و سخنان ناملایم باشد. نوزاد نیاز ذاتی خود به محرک را ارضا می‌کند هرچند که وسیله انجام این کار برایش دردناک است. نوزاد بدون استدلال آگاهانه، از یک اصل ساده تبعیت می‌کند: «هر نوازشی بهتر از دریافت نکردن نوازش است»

برن واژه نوازش را طوری گسترش داد تا نه‌تنها به معنی تماس فیزیکی باشد، بلکه هرگونه به رسمیت شناختنی را که از جانب یک شخص برای شخص دیگر صورت می‌گیرد پوشش دهد.

پیش‌نویس زندگی ــ داستان زندگی که توسط شخص در زمان نوزادی برنامه‌ریزی و طراحی شده است

نقطه مقابل پیش‌نویس، عمل کردن از روی خود مختاری و خودپیروی می‌باشد. وقتی فردی از روی خودمختاری عمل می‌کند، به روشی با مشکلات این زمانی/ این مکانی برخورد می‌کند که از تمام منابع بزرگسالی او بهره می‌برد. شخص به جای اینکه راهبردهای خودمحدودکننده دوران گذشته را تکرار کند، به حال در زمان حال واکنش نشان می‌دهد.

هر فرد در دوران اولیه کودکی، روی طرح زندگی خودش تصمیم‌گیری می‌کند. این طرح به نام پیش‌نویس زندگی شناخته شده است (برن، ۱۹۷۲