بریده‌هایی از کتاب دیوان توران

مهربانا مامِ مهر آمیزها سرزمینِ مهر و مهر انگیزها چار سویت سرو و کاج و یاس و گل چار فصلت طبلۀ گلبیزها شاعرانت بس که شکّر ریختند بسته شد بازارِ شکَرریزها بارها در هستی جاویدِ خویش دیده‌ای غوغای رستاخیزها گه زمستانت نکوتر از بهار گه بهارت گشت چون پاییزها

آیین سده نمادِ هستی است راهی به سوی خداپرستی است ایرانی پاک زاده، زنهار این آتش گرم را نگهدار چون شعلهِ عشق جاودانست یادآورِ آتشِ مُغانست

اکنون هزاره‌ها سپری شد از آن زمان آرش حماسه‌ایست به تاریخ جاودان ایران به جاست همچو مه و مهر و آسمان بادا هزاره‌های دگر باز در جهان

زنهار که هدیه‌ای خدائیست روشنگرِ قوم آریائیست

پرآوازه «بانو گُشسب» دلیر که بودست مردافکن و شیرگیر هم او دختر رستم زال بود نکونام و فرخنده احوال بود

گهی «آرتمیس» و «کاساندان» شدند گهی هم «پُروشات» و ماندان شدند «آتوسا» که مام خشایار بود گرامی زنی راد و بیدار بود

بنامِ نامی زرتشت مِی به ساغر کن بهار آمده یاد از پیام‌آور کن به فروردین مَه و خرداد روز زایش اوست تو زادروز ورا زیب لوح و دفتر کن دری گشود به روی بشر اَشو زرتشت به شوق و شادی برخیز و رو به آن در کن شناخت با خردش در زمانه مزدا را تو هم خدای جهان را به عقل باور کن خرد همیشه بهین رهنمای او بود است تو نیز دُرّ خرد را، به تارک افسر کن فروغ و پرتو دادار را به جان و دلت چو آفتاب جهان تاب نور گستر کن

ای وطن، ای عشقِ پاک و جاودان خاک راهت توتیای چشمِ جان نیست پیدا مبدأ تاریخِ تو آفرین بر این تناور بیخِ تو مادری دیرینه سالی و کهن سالِ عمرت کِی بگنجد در سخن؟

شادی و امید است فروغ دل انسان سرمایه بهروزی و پیروزی کشور

«پوروچیستا» دختر زردهِشت زنی بود دانا و نیکو سرشت ز «رُکسان» بیاد آر و از «پانْتِه آ» ز «موزا» و «آرتا» و از «اَرشیا» گهی «آرتمیس» و «کاساندان» شدند گهی هم «پُروشات» و ماندان شدند «آتوسا» که مام خشایار بود گرامی زنی راد و بیدار بود