بریده‌هایی از کتاب مرد تکثیر شده

همه‌چیز مرا خسته و کسل می‌کند، این روزمرگی لعنتی، این تکرار و یکسانی روزها.

زندگی کاری است. خیلی بیش‌تر از یک رمان که بتوانی در اوقات فراغت بخوانی.

هرچه کم‌تر جرأت رویارویی با آن‌چه را که در جلوی ما قرار دارد داشته باشیم، بیش‌تراحتیاج داریم تا تقصیر را به گردن شخص دیگری بیندازیم.

چیزهایی هستند که هیچ‌وقت نمی‌توان با کلمات آن‌ها را توضیح داد.

برای روح‌های شکننده و کم‌انعطاف که تمایل به دلتنگی دارند، زندگی کردن، فقط نوعی تنبیه بسیار سخت است،

بعضی اوقات از خود می‌پرسیم که چرا خوشبختی این قدر دیر می‌آید؟ چرا زودتر نیامد؟ اما اگر مثل این مورد هنگامی که انتظارش را نداریم ناگهان ظاهر شود، به احتمال زیاد نخواهیم دانست با آن چه‌کار کنیم. موضوع انتخاب بین خنده و گریه نیست، بلکه اضطراب پنهانی از فکر کردن به این نکته است که شاید این قدر شایسته‌ی آن نباشیم.

برای روح‌های شکننده و کم‌انعطاف که تمایل به دلتنگی دارند، زندگی کردن، فقط نوعی تنبیه بسیار سخت است

زندگی به من نشان داده است که هیچ چیزی ساده نیست. بعضی مواقع ساده به نظر می‌رسد، ولی هرچه ساده‌تر باشد باید بیش‌تر به آن شک کرد.

خدا کند وقتی که تو بیدار می‌شوی، او هنوز باشد.

فراموش نکن که آنچه را که ما امروز واقعیت می‌دانیم، دیروز خیالات بود.

این را از شانس خوب خود می‌دانست که این وصلت شوم، فرزندانی را در برنداشت تا حالا به صورت مفت و مجانی، دنیا را از او در یک سینی نقره مطالبه کنند.

برای روح‌های شکننده و کم‌انعطاف که تمایل به دلتنگی دارند، زندگی کردن، فقط نوعی تنبیه بسیار سخت است

انسان‌های متعادل این جوری هستند. عادت کرده‌اند همه‌چیز را ساده تصور کنند و بعد تقریباً خیلی دیر، آن‌ها را می‌بینیم که با تعجب متوجه پیچیدگی زندگی می‌شوند.

فقط هنگامی که به آن‌ها اجازه داده شود، رشد می‌کنند.

ناگهان موجی از ترس بر ستون فقراتش گذشت و با خود فکر کرد که بعضی چیزها را بهتر است همان جوری که هستند، بگذاریم و برویم. چون در غیر این صورت، این ریسک وجود دارد که دیگران متوجه شوند. بدتر از همه این است که این انحراف مخفی و نهانی را که از روز تولد در ما آشکار شده و یا با بی‌صبری منتظر است روزی خود را آشکار سازد، از نگاه دیگران دریابیم.

بعضی موقع‌ها نمی‌دانم واقعاً کی هستم. می‌دانم کی هستم، ولی نمی‌دانم چطور آن را بنامم.

تنها چیزی که در تمام مدت زندگی طول می‌کشد همان زندگی است، بقیه‌اش همه متزلزل و ناپایدار است.

زندگی به گونه‌ای ساخته شده است که حتی درهایی که فکر می‌کنیم به طور سخت و محکمی بسته شده‌اند، به لطف فروتنی و نظم و ترتیب گشوده می‌شوند.

بار عظیم سنت، عادت و رسوم که بخش بزرگی از ذهن ما را در اشغال دارد، به نوعی تمایل دارد که همیشه از اول شروع کند.

- ظالم بودن اقسام متعددی دارد، بعضی از آن‌ها حتی به صورت ترحم یا بی‌تفاوتی جلوه‌گر می‌شوند.

هزاران بار گفته‌اند که گریه کردن، درست مانند شیر ریخته شده، فایده‌ای ندارد. بدی این مورد خاص این است که کوزه‌ای که شیر در آن قرار دارد، بر روی کف اتاق خرد شده است.

بگوییم آینده فقط یک خلاء بزرگ است. چیزی بیش‌تر از زمان تغذیه شده توسط حال جاودان نیست.

اگر من در این لحظه بمیرم، بخشی از آینده یا آینده‌های ممکن برای همیشه از بین خواهد رفت.

برای روح‌های شکننده و کم‌انعطاف که تمایل به دلتنگی دارند، زندگی کردن، فقط نوعی تنبیه بسیار سخت است،

هرچه کم‌تر جرأت رویارویی با آن‌چه را که در جلوی ما قرار دارد داشته باشیم، بیش‌تراحتیاج داریم تا تقصیر را به گردن شخص دیگری بیندازیم.

به هر حال زندگی به گونه‌ای ساخته شده است که حتی درهایی که فکر می‌کنیم به طور سخت و محکمی بسته شده‌اند، به لطف فروتنی و نظم و ترتیب گشوده می‌شوند.

همه‌ی ما کم و بیش چهره‌های عمومی هستیم، فقط اختلاف در تعداد تماشاگران است.

برخلاف آن‌چه معمولاً فکر می‌کنیم، گرفتن یک تصمیم، یکی از ساده‌ترین تصمیمات در این دنیاست. فقط به دو چیز یعنی درجه‌ی ظرفیت ما و دیگری درجه‌ی اراده‌ی ما بستگی دارد.

حتی در بزرگ‌ترین پیروزی‌ها هم باید به موقع عقب نشست.

درست است که با گذشت زمان، همه چیز می‌گذرد، اما مواردی هستند که در آن‌ها حرکت کند می‌شود تا به درد فرصت بیش‌تری بدهد. چنین مواردی بوده‌اند و خواهند بود، اما خوشبختانه خیلی کم هستند. مواردی که در آن‌ها نه درد می‌ماند و نه زمان می‌گذرد.