بریده‌هایی از کتاب میمون ذن و نیلوفر آبی

تغییر و رشد، اغلب با دشواری‌ها و رنج‌هایی همراه است

زندگی در لحظهٔ حال اتفاق می‌افتد و با آموختن روش زندگی در زمان حال، می‌توانیم به رضایت و آرامش عمیق‌تری در زندگی‌مان دست پیدا کنیم.

زیبایی هرچیزی فقط در ظاهرش نیست؛ بلکه در مفیدبودنش هم هست.

ارزش واقعی هرچیزی معمولاً در ظاهر آن قرار ندارد؛ بلکه در عملکرد یا سودمندی‌اش است.

چالش‌ها و مشکلات زندگی ما، فرصت‌هایی برای رشد و تغییر نیز فراهم می‌سازند.

تنهایی به معنای این نیست که دوست و هم‌نشین نداشته باشی؛ بلکه به این معناست که ارتباط نداشته باشی. با دنیای اطرافت، با درخت‌ها، آب، باد و ستاره‌ها ارتباط برقرار کن. با خودت، نفس‌هایت، افکارت و احساساتت ارتباط بگیر. متوجه خواهی شد که هرگز واقعاً تنها نیستی.»

آگاهانه توجهمان را بر زمان حال متمرکز کنیم. این کار روندی خیلی ساده دارد. مثلاً به نفس‌کشیدنمان دقت کنیم یا آگاهانه به اطرافمان توجه داشته باشیم. می‌توانیم لحظه‌ای این کار را متوقف کنیم؛ سپس یادداشت کنیم که بدنمان در این لحظه چه حسی دارد، چه صداهایی می‌شنویم، یا در این لحظه چه افکاری در سرمان شناور است. هدف این است که زمان حال را همان‌طور که هست، به‌طور کامل بپذیریم، بدون اینکه برای تغییرش تلاشی کنیم یا آن را ارزیابی کنیم.

همچنین می‌توانیم سعی کنیم تمرین مدیتیشن منظمی را برای خودمان ترتیب بدهیم تا آگاهی‌مان را از لحظهٔ حال افزایش دهد. مدیتیشن کمک می‌کند از افکارمان جدا شویم و بیشتر در لحظهٔ حال زندگی کنیم. انواع مختلفی از مدیتیشن وجود دارد؛ ازجمله مدیتیشن تنفسی، مدیتیشن پیاده‌روی، مدیتیشن ذهن‌آگاهی. باید روش‌های مختلفی را تجربه کنیم تا متوجه شویم کدام‌یک از آن‌ها برایمان بهتر است.

باید یاد می‌گرفت قبل‌از اینکه بتواند آرامش و رضایت را پیدا کند، خودش را همان‌طور که هست بپذیرد؛ ازجمله تنهایی‌اش را. وقتی تمرین کنیم خودمان را بپذیریم و به خودمان عشق بورزیم، این کار به افزایش آسایش و رضایت ما نیز کمک می‌کند.

مهم است که به یاد داشته باشیم این تمرین به زمان و بردباری نیاز دارد. طبیعی است که ذهن جایی بند نشود. اگر متوجه شدیم ذهنمان بی‌هدف حرکت می‌کند، خودمان را محکوم نکنیم. در عوض، توجهمان را به‌آرامی به زمان حال برگردانیم. با گذشت زمان، ماندن در زمان حال برایمان کار ساده‌تری می‌شود و کاملاً قدردانِ سرشاری و عمق هدایایی خواهیم شد که زمان حال برایمان به ارمغان می‌آورد.

وقتی یاد بگیریم توجهمان را بر زمان حال متمرکز کنیم، یعنی بر نفَس‌هایمان، افکارمان، احساساتمان و بر جهان اطرافمان، می‌توانیم کم‌کم احساس عمیق‌ترِ ارتباط با دنیا و یکی‌شدن با آن را در خودمان بپرورانیم. این کار کمکمان می‌کند بر احساس تنهایی غلبه کنیم و به‌جای آن تنهایی، احساس تعلق و پیوند با دنیا را در خود پرورش دهیم.

اغلب صاحب اشیایی هستیم یا دودستی به اشیایی چسبیده‌ایم که واقعاً به آن‌ها نیازی نداریم یا کاربرد و فایده‌ای برایمان ندارند. چنین چیزهایی بارِ فیزیکی و روانی دارند؛ ازاین‌رو این داستان ما را ترغیب می‌کند تا زندگی‌مان را از شرِ باروبُنهٔ غیرضروری خلاص کنیم و بر آنچه ضروری است، متمرکز شویم.