بریده‌هایی از کتاب ناله هزار وال

حتی در این لحظات پیش از مرگ قلب پیرم کودکانه در پی او میتپد.

"آتش اعادهٔ آزادی یک درخت است. " پریوناح بزرگ

به عنوان نویسنده این بار رو به دوش می‌کشم که باید تا جای ممکن بتونم همه چیز روبا کلمه بیان کنم، ولی این روی زمین اعتبار داره، در مورد مسائل آسمانی کلمات بی‌کاربرد می‌شن

نه تصویری ازت دارم، نه صدای ضبط شده ای، داری هر لحظه از خاطرم پاک میشی، ا گه برای همیشه تصویر صورتت از ذهنم محو بشه چی؟ اگر هرگز نتونم به یاد بیارمت چی؟ بدون معنی چجوری زندگی کنم؟ اگر روزی چشم هام وجودت رو انکار کنند چی؟ اونوقت دلم به کدام ریسمان چنگ بزنه تا از این اعماق تاریک نجات پیدا کنه؟

برف سفیده و سرو بلند و اون چیزی که بین ماست حقیقت داره.

بعضی لحظه‌ها یک پرنده‌ام که درون قفسی با درهای بازه، بعضی روزهاهم حس می‌کنم ده دست و ده پا دارم و هر ده تا با زنجیر سخت به سنگ سخت جوش خوردند.

از پس قرن‌ها فریادت میزنم

فروتن باش چون از زمین پدید آمده‌ای آزاده باش چون از آسمان‌ها فروافتاده ای

روزی خواهد رسید که در کورئن، دختری از سرزمینی دور، عاشق و شیفتهٔ استادش می شود و جان و دل به او می بازد و از پس آن در کنار تمام عشاق قهرمان کورئن کهن قرار می گیرد، جایی که مکان جدو جهد است، مکان دیوانگی و جنون، مکان رقصیدن میان آتش، مکان جان دادن و ندادن، مکان کورمال کورمال راه جستن به سمت عروج، به سمت زیستن آنگونه که باید زیست، نه آنگونه که همه می زیند، بل آنگونه که اغناء پذیرفت. آنجا که جان ناچیز است و محبوب هرآنچه هست و نیست.

" زمانی دور و صحرایی کم عبور دختری بود سلحشور و سلحشورزاده چشمانی از جنس آب، اندامی از جنس خاک و روحی از جنس آتش جوهره اش سرشار از حقیقت و یقین، شجاعت و کیاست چه شد که روحش آتش کشید به آسمان و زمین و جاری گشت ز چشمان پر آبش رودی ابدین و حیات بخشید نسلی ز نسلی و ملتی پی ملتی فرزندان زمین واکنون ما زنده ایم به تپشهای قلب سبز او و شعلهٔ جاودان روح او"

اشتباهات زیادی داشتم که شمردنشون از توانم خارجه، هر لحظه‌ای که اینجا می‌گذرونم می‌دونم که مسلما اشتباه محضه

فروتن باش چون از زمین پدید آمده‌ای آزاده باش چون از آسمان‌ها فروافتاده ای

"آتش اعادهٔ آزادی یک درخت است. " پریوناح بزرگ

پس خیلی هم حس بدی ندارم که ترکش کردم، به راحتی می‌تونه جایگزینم کنه چون چیزی که در من می‌دید و می‌خواست در همهٔ زن‌های دیگه هم میشه پیدا کرد

می خواستم به باران بزنم، مثل آن سال‌ها، ولی اینبار نه برای تطهیر شدن از عواطف کنترل ناپذیر، بلکه برای دوباره به دست آوردن آنها.

"هیچ چیز برام مهم نیست، فقط میخوام چهره ات رو به یاد بیارم.

اون رو دیدم که پسری جوان است و من زنی پیر ‌.

پس همون موقع هم ازم خواسته تا مطابق طبیعتم زندگی کنم و من تصمیم گرفتم همین کارو بکنم.

من خودم رو مشغول خوندن رمانی جذاب و بلند کرده بودم تا به وقایعی که در زندگیم در حال اتفاق افتادن هستند فکر نکنم و از دنیای خارج از پوست خویش در امان بمونم.

زنی بالغ در چهره‌ای معصوم و بچه گانه، و چشم‌هام با نگاهی مخملی و ملتمسانه، گویا در آنی هزاران داستان بازگو می‌کردند.

"سولار، تو حالت خوب میشه، همه چی درست میشه، فقط ادامه بده، تا اینجا جنگیدی از اینجا به بعد هم میدون رو مال خودت کن. "

چی میشه که انسانی که به اندازهٔ یک دنیا و تمام عمرت برات ارزشمنده، از قعر زمان بیرون کشیده میشه و جلوت سبز میشه.

"هوای سرد و آبی سیر بوی گندم‌های خیس این چیست که اینچنین مرا به برون پوست خویش میکشد."

فقط کاش زودتر سرعقل بیای تا دیرنشده.

انسان‌ها هم از این قاعده مستثنا نیستند. امیال و علایق و احساساتشون در طول زمان همانند ظواهرشون تغییر می‌کنه ‌.

نه تصویری ازت دارم، نه صدای ضبط شده ای، داری هر لحظه از خاطرم پاک میشی، ا گه برای همیشه تصویر صورتت از ذهنم محو بشه چی؟

رنگ‌های زرد و نارنجی و سرخ و بعد صورتی و بنفش و آبی ‌. وقتی آسمون به رنگ صورتی و بنفش درمیومد اونو میدیدیم که داره میره خونه ‌. چشم‌هام تا محو شدنش دنبالش می‌کردن

"هوای سرد و آبی سیر بوی گندم‌های خیس این چیست که اینچنین مرا به برون پوست خویش میکشد."

"هوای سرد و آبی سیر بوی گندم‌های خیس این چیست که اینچنین مرا به برون پوست خویش میکشد."

سرنوشت راهشو میره و راه زندگی مارم تعیین می‌کنه ولی شیوهٔ زندگیمونو خودمون تعیین می‌کنیم. این لحظه دراینجا مقابل تابلوی نقاشی شیوهٔ زندگی منه درحالیکه می‌شد به راحتی ازش گذشت ‌.