بریده‌هایی از کتاب راهنمای نامتعارف خوشبختی

آیا تا حالا در کاری غرق شده‌اید؟ یعنی کاری را شروع می‌کنید و آن‌قدر درگیرش می‌شوید که وقتی از حالت نیمه‌هیپنوتیزم بیرون می‌آیید، می‌بینید سه ساعت گذشته ولی انگار فقط پانزده دقیقه بوده؟

عشق محصول رابطهٔ سالم است، نه زیربنای آن

تمام روابط سالم سه جزء مشترک دارند: ۱. احترام متقابل؛ ۲. اعتماد متقابل؛ ۳. محبت متقابل.

پول، رابطهٔ جنسی، مقام، موقعیت اجتماعی و... همه فقط مدت کوتاهی روحیهٔ شما را خوب می‌کند. خیلی زود باز هم به همان فرد ناراضی و افسردهٔ سابق تبدیل می‌شوید. باور کنید که نباید برای پرکردن خلأهای درونی‌تان دنبال تأیید بیرونی باشید. من قبلاً این کار را کرده‌ام و می‌توانم ثابت کنم که نتیجه ندارد.

فقط بنشینید و با ذهنتان تنها باشید. اگر با مدیتیشن آشنایی ندارید، به احتمال زیاد این کار برایتان سخت خواهد بود یا حداقل بسیار ناخوشایند یا کسل‌کننده خواهد بود.

احترام در رابطه یعنی هر دو یکدیگر را در جایگاه والایی می‌بینید. وقتی برای کسی احترام قائل هستید، او را برای ویژگی‌هایش یا شخصیتش تحسین می‌کنید.

چرا تنهانشستن با افکار خودمان تا این حد آزاردهنده است؟ پاسکال معتقد بود که ناتوانی ما در پذیرش کسالت یعنی نیاز مداوم ما به تحریک و پرت‌کردن حواس باعث می‌شود کارهایی انجام دهیم که احمقانه‌اند و هم به خودمان و هم به دیگران آسیب می‌زنند.

بدانید می‌توانید عاشق کسی شوید که به‌هیچ‌وجه برایتان مناسب نیست.

سلامت روان ما در زندگی روزمره‌مان تأثیر می‌گذارد و بسیاری چیزها را شکل می‌دهد: نحوهٔ واکنشمان به استرس، تصمیم‌گیری، تعامل با دیگران، حس رضایت و هدفمندی در جهان و... .

ما ویژگی‌های خاصی از افکار و احساساتمان را دوست نداریم؛ بنابراین احتمالاً شدت نیاز ما به پرت‌کردن حواس، به نسبت همان چیزهای ناخوشایندی که در ذهنمان جریان دارد، افزایش می‌یابد. هرچه بیشتر دنیای درونی خود را انکار یا رد کنیم، بیشتر به‌دنبال چیزهای بیرونی برای اشغال ذهنمان خواهیم بود. این خودانکاری، به رفتارهای مخرب و هیجان‌طلبی و اعتیاد منجر می‌شود.

اگر از خودتان و زندگی‌تان و افرادی که در آن هستند متنفرید، سلامت روانتان لطمه خواهد خورد.

چیزی به نام احساس «خوب» یا «بد» وجود ندارد؛ فقط واکنش‌های «خوب» و «بد» به احساسات وجود دارد

تجربه‌کردن یک احساس شبیه به گذراندن دوران دبیرستان است: وقتی درحال تجربه‌اش هستید، هیچ‌چیز مهم‌تر از آن به نظر نمی‌رسد؛ اما وقتی تمام شد، با خود فکر می‌کنید که اصلاً نفهمیدید قضیه چه بود.

باوجوداینکه تروما وحشتناک است، لزوماً قرار نیست ما را مدتی طولانی از پا دربیاورد. در واقع، بیشتر افراد براثر تروما دچار آسیب‌های جدی روانی نمی‌شوند. برای بسیاری از افراد، تروما حتی محرک رشد فردی است.

زمانی که بدانید فقط چند نفر یا حتی یک نفر وجود دارد که می‌توانید هنگام سختی‌ها به او مراجعه کنید، نوعی حس امنیت اجتماعی و روانی خواهید داشت. نکته اینجاست که روابط این‌چنینی را باید به‌مرور زمان پرورش دهید و تقویت کنید. این کار را با سخن‌گفتنِ صادقانه و آسیب‌پذیر با دیگران دربارهٔ خودتان انجام می‌دهید. این کار ممکن است برخی افراد را از شما دور کند؛ اما مشکلی نیست. مجبور نیستید با همه دوست باشید. در روابط، همیشه کیفیت را بر کمیت ترجیح دهید. افرادی که به‌شکل مثبت به ابراز احساسات صادقانه‌تان واکنش نشان می‌دهند، کسانی هستند که می‌توانید با آن‌ها «قبیلهٔ خودتان را بسازید.

خشم ممکن است احساس مخربی باشد، اگر آن را اشتباه جهت‌دهی کنید و به خودتان یا دیگران آسیب بزنید. اما احساس خوبی خواهد بود اگر از آن برای رفع بی‌عدالتی‌ها یا محافظت از خودتان یا دیگران استفاده کنید.

اگر به جهان بگویید: «من این هستم و نمی‌خواهم کس دیگری باشم»، تمام روابطتان عمق جدیدی پیدا خواهد کرد و پس‌از طی‌کردن این مسیر، با افتخار از ضعف‌هایتان عبور خواهید کرد و دیگر از اینکه چه کسی هستید، شرمسار نخواهید بود.

اعتماد به یکدیگر یعنی حرف یکدیگر را قبول دارید. اگر یکی از شما بگوید کاری را انجام خواهد داد، دیگری فرض را بر این می‌گذارد که او طبق حرفش عمل خواهد کرد. اگر یکی از شما اشتباه کند، دیگری انتظار دارد که او صادق باشد و اشتباهش را بگوید. در واقع، اعتماد به این بستگی دارد که هر فرد با دیگری کاملاً صادق باشد، حتی وقتی این صداقت ناراحت‌کننده است.

با پیشرفت پزشکی و روان‌شناسی، مشخص شد که سلامت روان شامل طیف گسترده‌ای از عوامل احساسی و اجتماعی است که لزوماً ارتباط زیادی با بیماری‌های روانی ندارند. سلامت روان بیشتر به حال خوب در تمام جنبه‌های زندگی مرتبط شد، چه ازلحاظ فردی (روانی، احساسی، شناختی و...) و چه در روابط بین‌فردی (جامعه و خانواده، روابط عاشقانه، رضایت حرفه‌ای و...).

احساسات هدفی دارند: آن‌ها شیوهٔ مغزمان هستند برای گفتن اینکه اتفاقی خوب یا بد در زندگی‌مان دارد رخ می‌دهد. آن‌ها بازخوردند.

محبت در روابط سالم سخاوتمندانه اِبراز و دریافت می‌شود. زوج‌های سالم لازم نیست به خودشان یادآوری کنند که باید به شریک عاطفی‌شان نشان دهند او را دوست دارند و قدرش را می‌دانند. آن‌ها به‌طور خودکار این کار را می‌کنند. دریافت‌کننده نیز با اشتیاق این محبت را دریافت می‌کند، نه اینکه از آن روی بگرداند یا قدرش را نداند.

عشق به‌خودی‌خود برای حفظ رابطه کافی نیست. عشق دلیل کافی نیست که دو نفر در رابطه بمانند. عشق واقعی و بی‌قیدوشرط محصولی شگفت‌انگیز است که وقتی دو نفر رابطه‌ای سالم را با هم می‌سازند، شکل می‌گیرد.

حواستان باشد یا نه، هر لحظه دارید تصمیم می‌گیرید چطور وقتتان را بگذرانید، به چه‌چیزی توجه کنید و انرژی‌تانی را صرف چه‌کاری کنید.

در زندگی همهٔ ما چیزهایی هست که فکر می‌کنیم و می‌گوییم برایمان ارزشمند است؛ اما هیچ‌وقت با اعمال خود این را نشان نمی‌دهیم.

به‌این‌ترتیب، بهترین تلاش‌ها برای کمک به دیگران، اغلب نتیجهٔ معکوس می‌دهد. نمی‌توانید کسی را مجبور کنید خودش را باور داشته باشد یا برای خودش احترام قائل شود یا مسئولیت‌پذیر باشد؛ چون ابزارهایی که برای این کار استفاده می‌کنید، همان اعتمادبه‌نفس و احترام و مسئولیت‌پذیریِ موجود را هم از بین می‌برد. برای اینکه کسی واقعاً تغییر کند، باید احساس کند که این تغییر ازجانب خودش بوده است، خودش انتخابش کرده و خودش آن را پیش برده است. در غیر این صورت، تمام اثرگذاری‌اش را از دست می‌دهد.

حقیقت این است که در قرن بیست‌ویکم، بیشترمان حتی نیمی از اوقات نمی‌دانیم دقیقاً چه غلطی داریم می‌کنیم.

کسی نمی‌تواند احساساتش را کنترل کند. تنها کاری که می‌شود انجام داد، واکنش‌نشان‌دادن به آن‌هاست.

«زندگی در اصل یک سلسلهٔ بی‌پایان از مشکلات است و حل یک مشکل صرفاً به معنای خلق مشکل بعدی است. به امید زندگی بدون مشکل نباشید؛ بلکه به امید زندگی‌ای پر از مشکلات خوب باشید.»

چیزی که ما را می‌ترساند یا مضطرب می‌کند، رخ‌دادن اتفاقات بد نیست؛ بلکه این است که نمی‌دانیم آیا چنین اتفاقاتی رخ خواهد داد یا نه.

وقتی چیزی خراب می‌شود، حداقل قدرت درست‌کردن آن را داریم؛ پس هنوز کنترل اوضاع را در دست داریم. اما زمانی که زندگی پیش‌بینی‌ناپذیر می‌شود، مثلاً وقتی خانه تاریک است و صدای مرموزی از طبقهٔ بالا می‌آید، احساس می‌کنیم کنترل زندگی را از دست داده‌ایم.