بریده‌هایی از کتاب طبیعت

فلانی صاحب این مزرعه و دیگری مالک آن یکی، و شخص سومی مالک درختزار پشت آن‌هاست، اما هیچ یک از آن‌ها مالک منظره نیستند. این دارایی که در افق پیداست تنها از آن کسی است که چشمانش می‌تواند تمام اجزای آن را کنار یکدیگر بگذارد، و این یعنی شعر

"ما آن چیزی هستیم که بدان عشق می‌ورزیم، اما هوای نفس ما را از عشق‌مان محروم می‌کند. "

در حضور طبیعت، به رغم اندوه‌های واقعی، لذتی وحشی در سراسر وجود انسان می‌تازد.

چرا نباید شعر و فلسفه‌ای در باب بصیرت داشته باشیم و تمام آن‌ها در باب سنت منحصر شده باشند، یا آیینی که در آن بر ما الهام گردد نه آن که راوی سرنوشت دیگران باشد؟

لذت بخش‌ترین چیزی که مزارع و جنگل‌ها اعطا می‌کنند، اشاره به رابطه‌ای پنهانی بین انسان و گیاهان است. در آنجا تنها و بی‌خبر نیستم، نباتات به من اشاره می‌کنند و من به ایشان. امواج شاخه‌ها در باد هم برایم تازگی دارد و هم قدیمی است؛ باعث شگفتی‌ام می‌شود و با این حال برایم ناشناخته است

طبیعت آهنگی است که قطعات نشاط‌آور و حزن‌انگیز را به یک اندازه سر می‌دهد.

در واقع معدودی از بزرگسالان می‌توانند طبیعت را ببینند. اکثر انسان‌ها نمی‌توانند خورشید را ببینند یا دست کم نگاهی سطحی به آن دارند. خورشید تنها در چشمان بزرگسالان می‌تابد اما همین خورشید به چشم و قلب کودکان می‌تابد. عاشق طبیعت کسی است که احساسات درونی و بیرونی‌اش دقیقا یکسان و مشابه باشند، کسی که روح کودکی‌اش را با خود به بزرگسالی آورده باشد.

تمام آنچه که باید انجام دهم این است که به خویشتنم توجه نمایم نه به آن چه که مردم [درباره‌ام] می‌اندیشند. [اجرای] این قاعده هم در زندگی عملی و هم زندگی ذهنی بسیار دشوار است، اما احتمالاً عامل عمده افتراق بین ارجمندی و عزت و حقارت و پستی است. این کار زمانی سخت می‌شود که همیشه با افرادی مواجه می‌شوید که تصور می‌کنند بهتر از خود شما به تکلیف‌تان واقف هستند. اینکه در جمع طبق نظر جمع زندگی کنید، آسان است؛ اینکه در خلوت طبق نظر خودتان زندگی کنید، آسان است؛ اما انسان بزرگ کسی است که در میان جماعت با کمال میل، استقلال [رای] خلوت خویش را حفظ می‌نماید.

افسانه مشهوری نقل شده مبنی بر این که: عده‌ای، فردی را که از شدت مستی نقش بر خیابان شده بود بلند کرده و به قصر دوک برده وپس از شست و شو و ملبس کردنش، در تخت او می‌خوابانند؛ صبح که از خواب برمی خیزد، با او به مانند دوک رفتار کرده واز دستوراتش فرمانبرداری می‌کنند، و مرد یقین پیدا می‌کند که دیوانه شده است؛ شهرت این داستان مرهون این واقعیت است که حکایت نماد کاملی از حالات انسانی است، که در این دنیا به نوعی مست است، اما هنگامی که از خواب بر می‌خیزد، عقل خویش را می‌آزماید و در می‌یابد که یک شاهزاده واقعی است.

"بنیان بشری بر ماده استوار نیست، بلکه در روح است. عنصر روح جاویدان است و به همین جهت هم طولانی‌ترین سلسله حوادث و کهن‌ترین گاه‌شمارها هنوز جوان و تازه‌اند. در چرخه عمومی آدمی، از زمانی که انسان قدم بر روی زمین گذارده است، قرن‌ها چون نقاطی هستند و تمام تاریخ مبداءیی است برای زوال. ما به طبیعت بی‌اعتمادیم و قرابت ذاتی‌مان با آن را تکذیب می‌کنیم. در هر نوبت نسبت‌مان با طبیعت را تایید و تکذیب می‌نماییم. ما شبیه به بخت‌النصر هستیم، که عقل و خرد خویش را از دست داده و چون گاو نری علف می‌خوریم. اما چه کسی می‌تواند محدودیتی برای نیروی شفابخش روح قائل شود؟ "یک انسان رب‌النوع تباهی و انحطاط است. هنگامی که انسان‌ها معصوم هستند، زندگانی طولانی‌تر می‌شود و به هنگامی که از رویا برخیزیم، به آرامی شکلی جاودان به خود می‌گیرد. اما اگر این بی‌نظمی‌ها مدت‌ها ادامه یابد، جهان مجنون و خشمگین خواهد شد. جهان همیشه با زایش و مرگ متعادل می‌ماند. طفولیت مسیح جاودان است که در بازوان مردان منحط قرار می‌گیرد و به ایشان التماس می‌نماید که به بهشت بازگردند.

او می‌گوید شما شخصیتهای بزرگی را مثل محمد پیامبر اسلام به من بشناسانید تا تأثیر آنها را در تحول در تاریخ برای شما بازگو کنم.

هیچ جسمی چنان پلید نیست که بواسطه نور زیبا نشود

هر انقلابی در آغاز تنها اندیشه‌ای در ذهن یک فرد بوده، و هنگامی که اندیشه مشابهی به ذهن فرد دیگر راه می‌یابد، کلیدی است برای آغاز یک عصر تاریخی.

"افکار خوب تا زمانی که اجرا نشده‌اند، چیزی بیش از یک رویا نیستند!"

کلمه رمزآلود است. بخشی از کلام را استعاره‌ها تشکیل می‌دهند، زیرا کل طبیعت استعاره‌ای از ذهن انسان است.

به نظر می‌رسد سلامت چشم‌ها نیازمند مشاهده افق است و تا جایی که این منظره در برابر چشمان‌مان گسترده شده باشد، هیچ‌گاه خسته نخواهیم شد.

منظره جذابی که امروز صبح دیدم بی‌تردید ترکیبی از تصویر بیست یا سی مزرعه بود. فلانی صاحب این مزرعه و دیگری مالک آن یکی، و شخص سومی مالک درختزار پشت آن‌هاست، اما هیچ یک از آن‌ها مالک منظره نیستند. این دارایی که در افق پیداست تنها از آن کسی است که چشمانش می‌تواند تمام اجزای آن را کنار یکدیگر بگذارد، و این یعنی شعر.

هیچ کس جز بواسطه عملم نمی‌تواند به من نزدیک شود. "ما آن چیزی هستیم که بدان عشق می‌ورزیم، اما هوای نفس ما را از عشق‌مان محروم می‌کند. "

زندگی من فی‌نفسه ارزشمند است نه برای این که نمایشی [دلخواه دیگران] باشد.

برای چشمان تیزبین، هر لحظه از سال زیبایی خاص خود را دارد و در منظره‌ای واحد در هر لحظه‌ای تصویری می‌بیند که پیش از آن ندیده بود و هیچگاه نیز دوباره نخواهد دید.