بریده‌هایی از کتاب طبیعت

فلانی صاحب این مزرعه و دیگری مالک آن یکی، و شخص سومی مالک درختزار پشت آن‌هاست، اما هیچ یک از آن‌ها مالک منظره نیستند. این دارایی که در افق پیداست تنها از آن کسی است که چشمانش می‌تواند تمام اجزای آن را کنار یکدیگر بگذارد، و این یعنی شعر

در حضور طبیعت، به رغم اندوه‌های واقعی، لذتی وحشی در سراسر وجود انسان می‌تازد.

در واقع معدودی از بزرگسالان می‌توانند طبیعت را ببینند. اکثر انسان‌ها نمی‌توانند خورشید را ببینند یا دست کم نگاهی سطحی به آن دارند. خورشید تنها در چشمان بزرگسالان می‌تابد اما همین خورشید به چشم و قلب کودکان می‌تابد. عاشق طبیعت کسی است که احساسات درونی و بیرونی‌اش دقیقا یکسان و مشابه باشند، کسی که روح کودکی‌اش را با خود به بزرگسالی آورده باشد.

طبیعت آهنگی است که قطعات نشاط‌آور و حزن‌انگیز را به یک اندازه سر می‌دهد.

لذت بخش‌ترین چیزی که مزارع و جنگل‌ها اعطا می‌کنند، اشاره به رابطه‌ای پنهانی بین انسان و گیاهان است. در آنجا تنها و بی‌خبر نیستم، نباتات به من اشاره می‌کنند و من به ایشان. امواج شاخه‌ها در باد هم برایم تازگی دارد و هم قدیمی است؛ باعث شگفتی‌ام می‌شود و با این حال برایم ناشناخته است

چرا نباید شعر و فلسفه‌ای در باب بصیرت داشته باشیم و تمام آن‌ها در باب سنت منحصر شده باشند، یا آیینی که در آن بر ما الهام گردد نه آن که راوی سرنوشت دیگران باشد؟

تمام آنچه که باید انجام دهم این است که به خویشتنم توجه نمایم نه به آن چه که مردم [درباره‌ام] می‌اندیشند. [اجرای] این قاعده هم در زندگی عملی و هم زندگی ذهنی بسیار دشوار است، اما احتمالاً عامل عمده افتراق بین ارجمندی و عزت و حقارت و پستی است. این کار زمانی سخت می‌شود که همیشه با افرادی مواجه می‌شوید که تصور می‌کنند بهتر از خود شما به تکلیف‌تان واقف هستند. اینکه در جمع طبق نظر جمع زندگی کنید، آسان است؛ اینکه در خلوت طبق نظر خودتان زندگی کنید، آسان است؛ اما انسان بزرگ کسی است که در میان جماعت با کمال میل، استقلال [رای] خلوت خویش را حفظ می‌نماید.

افسانه مشهوری نقل شده مبنی بر این که: عده‌ای، فردی را که از شدت مستی نقش بر خیابان شده بود بلند کرده و به قصر دوک برده وپس از شست و شو و ملبس کردنش، در تخت او می‌خوابانند؛ صبح که از خواب برمی خیزد، با او به مانند دوک رفتار کرده واز دستوراتش فرمانبرداری می‌کنند، و مرد یقین پیدا می‌کند که دیوانه شده است؛ شهرت این داستان مرهون این واقعیت است که حکایت نماد کاملی از حالات انسانی است، که در این دنیا به نوعی مست است، اما هنگامی که از خواب بر می‌خیزد، عقل خویش را می‌آزماید و در می‌یابد که یک شاهزاده واقعی است.

هیچ جسمی چنان پلید نیست که بواسطه نور زیبا نشود

او می‌گوید شما شخصیتهای بزرگی را مثل محمد پیامبر اسلام به من بشناسانید تا تأثیر آنها را در تحول در تاریخ برای شما بازگو کنم.

عصر ما عطف به گذشته می‌نماید. این عصر مزار پدران را می‌سازد، شرح‌حال‌ها، تواریخ و نقد ادبی می‌نویسد. نسل‌های پیشین خداوند و طبیعت را چهره به چهره دیده‌اند، و ما هم بواسطه چشمان ایشان دیده‌ایم. پس چرا نباید از رابطه‌ای اصیل با جهان هستی لذت بریم؟

در جنگل به خرد و ایمان بازمی‌گردیم. در آن جاست که احساس می‌کنم هیچ چیزی نمی‌تواند در زندگی‌ام روی دهد، نه بلا و نه اندوهی که طبیعت نتواند آن را برایم تسکین دهد. ایستاده بر روی زمین عریان، سرم از هوای مهربان خیس می‌شود و مرا تا فضای نامتناهی بالا برده و تمام خودپسندیم را محو و زائل می‌نماید. به یک مردمک چشم شفاف تبدیل می‌شوم؛ چیزی نیستم و در عین حال همه چیز را می‌بینم؛ جریان جهان هستی در سراسر وجودم جریان دارد؛ من بخش یا جزئی از خداوند هستم.

زندگی من فی‌نفسه ارزشمند است نه برای این که نمایشی [دلخواه دیگران] باشد.

هیچ کس جز بواسطه عملم نمی‌تواند به من نزدیک شود. "ما آن چیزی هستیم که بدان عشق می‌ورزیم، اما هوای نفس ما را از عشق‌مان محروم می‌کند. "

منظره جذابی که امروز صبح دیدم بی‌تردید ترکیبی از تصویر بیست یا سی مزرعه بود. فلانی صاحب این مزرعه و دیگری مالک آن یکی، و شخص سومی مالک درختزار پشت آن‌هاست، اما هیچ یک از آن‌ها مالک منظره نیستند. این دارایی که در افق پیداست تنها از آن کسی است که چشمانش می‌تواند تمام اجزای آن را کنار یکدیگر بگذارد، و این یعنی شعر.

به نظر می‌رسد سلامت چشم‌ها نیازمند مشاهده افق است و تا جایی که این منظره در برابر چشمان‌مان گسترده شده باشد، هیچ‌گاه خسته نخواهیم شد.

کلمه رمزآلود است. بخشی از کلام را استعاره‌ها تشکیل می‌دهند، زیرا کل طبیعت استعاره‌ای از ذهن انسان است.

"افکار خوب تا زمانی که اجرا نشده‌اند، چیزی بیش از یک رویا نیستند!"

هر انقلابی در آغاز تنها اندیشه‌ای در ذهن یک فرد بوده، و هنگامی که اندیشه مشابهی به ذهن فرد دیگر راه می‌یابد، کلیدی است برای آغاز یک عصر تاریخی.

" خود را بیرون از خویشتن، جستجو نکن. " آدمی ستاره خویش است؛ و این روح است که باعث صداقت و کمال آدمی می‌شود، دستوراتش همه نور، همه توانایی و تماماً سرنوشت است؛

آن چه را که امروز می‌اندیشید با قوی‌ترین کلمات بیان کنید، و فردا نیز افکارتان را در قالب بهترین سخنان ابراز نمایید، اگرچه تمام آن‌ها در تضاد با چیزهایی باشد که امروز گفته اید. "آه، آنگاه یقین داشته باشید که سخنان شما به درستی درک نخواهند شد. "منظور این جمله این است که عدم درک درست، بسیار بد است؟ سخنان فیثارغورث، سقراط، مسیح، لوتر، کوپرنیک، گالیله، نیوتون، و تمام انسان‌های فرزانه‌ای که از جسم رهایی یافته‌اند، به درستی درک نشده است؛ تا نشانی بر این باشد که بزرگی به عدم درک صحیح [سخنان] است.

شرافت برای‌مان محترم است زیرا فانی نیست و همیشه صفتی کهن است. امروزه آن را می‌ستاییم چون متعلق به امروز نیست؛ آن را دوست داریم و از آن تجلیل می‌نماییم زیرا دامی برای محبت و ستایش ما نیست، بلکه متکی به نفس و قائم به ذات است و از همین رو حتی اگر در شخص جوانی تجلی یابد باز هم معصومیتی است که ریشه‌ای کهن دارد.

شما نیز بزودی عاشق آن چیزی خواهید شد که طبیعت‌تان به شما دیکته می‌کند، چنان که با من کرد، و اگر در پی حقیقت برویم، در نهایت ما را به رستگاری خواهد رساند.

هر ذهن [بشر] جدیدی یک طبقه‌بندی جدید است؛ اگر آن ذهن قدرت و فعالیت غیر معمول خویش چون لاک، لاووزیر، هوتون، بنتام، فوریر را ابراز نماید، در آن صورت طبقه بندی‌خویش و شیوه‌ای نوین را بر سایر مردم عرضه می‌نماید.

روح سیر نمی‌کند؛ مرد حکیم در خانه‌اش می‌ماند و هنگامی که ضرورت، وظیفه‌اش، در هر موقعیتی او را به سرزمینش و یا سرزمین‌های بیگانه فرا می‌خواند، بازهم در خانه می‌ماند و انسان‌ها را با بیان تشویقی که به عمل می‌آورد، تبلیغ حکمت و پرهیزکاری، و دیدار شهرها و انسان‌ها همانند یک شهریار و نه چون یک سودجو یا نوکر، آگاه و بصیر می‌نماید. من هیچ مخالفتی با سیر سیاره به جهت هنر، مطالعه، خیرخواهی ندارم، به این جهت که انسان اولین [حیوان] اهلی شده است، یا نمی‌تواند به امید یافتن چیزی بیش از آنچه می‌داند به خارج برود. فردی که برای تفریح یا پیدا کردن چیزی که ندارد به خارج سفر می‌کند، از خودش دور می‌شود و حتی در ایام جوانی هم بین اشیاء قدیمی، پیر می‌شود.

بر خویشتن اصرار کن و هرگز تقلید نکن. تو می‌توانی هدیه‌ای که در تو به ودیعه نهاده شده را هر لحظه که بخواهی با نیروی انباشته از تمام عمرت، عرضه نمایی؛

هیچ کس جز خالق [انسان] نمی‌تواند به او بیاموزد که چه توانایی‌هایی دارد؛ هیچ فرد دیگری آن استعدادها را نمی‌شناسد و تا زمانی که توسط خود وی ابراز نشده نیز، قادر به شناسایی آن‌ها نخواهد بود.

امرسون از یونیتاریست‌های معروف و بانفوذ آمریکا بود. وی به سعدی علاقه زیادی داشت، تا جایی‌که نوشته‌های وی را با انجیل حتی مقایسه نمود. امرسون در مدح حافظ شیرازی نیز مقالاتی نوشت.

بی‌شک سوالی نیست که پاسخی نداشته باشد. باید تا جایی که یقین حاصل کنیم بر جهل انواع اشیاء در ذهن‌مان نور دانش تابیده، بر کمال خلقت تکیه نماییم. نفس هر انسانی راه حلی است بر رموزی که در پی کشف آن‌هاست. انسان پیش از آن که به چشم حقیقت به این پرسش‌ها بنگرد، به چشم زندگی بدان‌ها می‌نگرد. در چنین شرایطی است که طبیعت در اشکال و علایق ذاتی‌اش، طرح خود را آشکار می‌سازد.

انسان بوالهوس افکار خود را با اشیاءء تطبیق می‌دهد و انسان شاعر اشیاءء را با اندیشه‌های خود. یکی به طبیعت به عنوان امری ثابت و سخت می‌نگرد؛ دیگری به آن به چشم مایعی روان، و نقشی از وجود خود بر آن می‌نهد. در نظر او [شاعر] دنیای سرکش نرم و انعطاف پذیر است؛ او به غبار و سنگ انسان جان می‌بخشد و بواسطه آن‌ها عبارات خود را بیان می‌کند.