بریده‌هایی از کتاب دوستان من

خلئی که در سینه‌اش احساس می‌کند همان دلتنگی برای جایی است که هیچ‌وقت در آن نبوده است

خطرناک‌ترین مکان روی زمین درونِ خود انسان قرار دارد.

نهایت ابراز عشق غر زدن است، ما آن‌قدر که سر عزیزانمان غر می‌زنیم، سر غریبه‌ها غر نمی‌زنیم. پدر و مادرها خیلی خوب این را می‌دانند؛ همچنین همۀ دوستان صمیمی‌مان.

بچه‌ها مسئول خوشبختی پدر و مادرشان نیستند، اما باز هم تلاششان را می‌کنند.

مردم از تنها ماندن نمی‌ترسند، آنچه آن‌ها را می‌ترساند، ترک شدن است. آدم می‌تواند تنهایی را انتخاب کند، اما هیچ‌کس انتخاب نمی‌کند که ترک شود.

دلی که مستعد شکستن باشد می‌شکند؛ خواه در کاخی مجلل باشد و خواه در کوچه‌های تنگ و تاریک.

گاه یک رؤیا فقط به کمی تأیید نیاز دارد.

داشتن قلب خودش بار بسیار سنگینی است، گاهی سنگین‌تر از توان آدمی؛

این بدترین ویژگی مرگ است: اینکه دوباره و دوباره اتفاق می‌افتد و اینکه بدن انسان انگار می‌تواند تا ابد گریه کند.

«زندگی طولانیه، لوئیزا. شاید همه برعکسش رو بهت بگن، ولی بدون دارن دروغ می‌گن. زندگی طولانیه، خیلی طولانی.»

«انسان بودن یعنی رضایت دادن به اندوهی ابدی!»

ما اجازه نداریم بمیریم، به‌خاطر فرزندانمان هم که شده؛ جهان نمی‌گذارد

من دیگه... هیچ دعوایی رو شروع نمی‌کنم.

ناامیدی قدرتی سهمگین است. اگر درست به کار گرفته شود، از ترس نیرومندتر است، از درد جسمانی نیز هولناک‌تر.

کودکان دو دنیا دارند: دنیایی که به آن‌ها داده شده و دنیایی که در خیالشان می‌سازند؛

«مرگ یعنی همین؛ که تو دیگر هرگز جواب نمی‌دهی

وقتی مجبور می‌شوید تنها به زندگی‌تان ادامه بدهید، تقریباً هر لحظه‌اش برایتان زجرآور خواهد بود.

«اگر در این دنیا چیزی جز آنچه خود می‌سازیم وجود ندارد، پس برادران، بیایید چیزهای خوب بسازیم.»

«آدم‌های زورگو دل کوچیکی دارن، ولی حافظه‌شون خوب کار می‌کنه.»

روزها کند می‌گذرند، اما سال‌ها به‌سرعت سپری می‌شوند

آدم‌های مهربان از همه خطرناک‌ترند، چون دست‌کم در مورد آدم‌های بد می‌دانید طرف حسابتان کیست؛ اما مهربانی نقابی است که پشتش می‌تواند هرچیزی پنهان شده باشد.

«اون خنده بهت می‌آد. خوشحالم که نتونستن ازت بگیرنش.» «کی‌ها؟» «همۀ اون‌هایی که تلاش کردن.»

«طبق آمار، بزرگ‌ترین تهدید برای سلامت مردها بیماری‌های قلبیه. حالا می‌دونین بزرگ‌ترین تهدید برای سلامت زن‌ها چیه؟» لوئیزا، بی‌آنکه فکر کند، پاسخ می‌دهد: «مردها.»

بچه‌ها هستند که به ما یادآوری می‌کنند زندگی همچنان ادامه دارد.

همۀ ما یک مشت شامپانزۀ تنهاییم که روی صخرۀ کوچکی در عالم سرگردانیم. نفس‌هایمان تشکیل شده از هشتاد درصد نیتروژن، بیست درصد اکسیژن و صد درصد تشویش و اضطراب.