بریده‌هایی از کتاب قناری مبهوت: مجموعه شعر

بدون آنکه امیدی به پیرهن باشد گریستیم تو را آن‌قدر که کور شدیم بر آستانۀ شمشیر چین پیشانی بر آسمان رشادت خط عبور شدیم به شوق روی تو دستی به چشم مالیدیم به محضر تو عبث طالب حضور شدیم بیا که بی تو سکون سرنوشت تاریخ است ببین چقدر تن‌آسودۀ ظهور شدیم!

شعر‌ی به یاد روزهای ورود امام خمینی(ره) آسمان بی‌قرار چشمانش صبح آیینه‌دار چشمانش در زمستان اگر‌چه می‌آمد موج می‌زد بهار چشمانش چشم گفتم به خاطرم آمد چشمه بی‌غبار چشمانش چشمه گفتم گریستم از شوق در پی چشمه‌سار چشمانش چشمه‌چشمه نگاه من شد رود رود شد‌ ... آبشار چشمانش آبشاری که طرح آن را ریخت سال‌ها انتظار چشمانش مثل طرح دریچه‌ای به ظهور سایه تک‌سوار چشمانش بی‌تعارف چقدر زیبا بود گردش روزگار چشمانش