بریده‌هایی از کتاب شبانی گرگ

اواخر اسفندماه بود و بازارچه در تکاپوی عید نوروز، غوغا می‌کرد. انگار مردم بوی عید را در زنبیل خود می‌نهادند و با خود به بازارچه می‌آوردند و آنجا رهایش می‌کردند. عید همیشه بوی سرمستی و امید نمی‌دهد. عید تنها برای دل‌های خوش، عید است. دل‌های ناخوش و گرفتار هیچ‌گاه طعم و بوی آن را احساس نمی‌کنند. حتی شاید فرارسیدن عید برای آنان مانند فروبردن چوب در کندوی عسل باشد؛ چراکه خاطرات خوش ایام را برایشان زنده می‌کند. همان خاطراتی که از آن‌ها چیزی جز آه و حسرت باقی نمانده. حسرت طعم شیرین عید را تلخ و زشت می‌کند؛