بریده‌هایی از کتاب گرشاسب‌نامه

دل از دین نشاید که ویران بود که ویران زمین جای دیوان بود نگه دار دین آشکار و نهان که دین است بنیان هر دو جهان پناه روان است دین و نهاد کلید بهشت و ترازوی داد در رستگاری ورا از خدای ره توبه و توشه‌ی آن سرای ز دیو ایمنی وز فرشته نوید ز دورخ گذار و به فردوس امید رهاننده‌ی روز شمار از گداز دهنده به پول چینود جواز چراغی است در پیش چشم خرد که دل ره به نورش به یزدان برد

دل از دین نشاید که ویران بود که ویران زمین جای دیوان بود

کسی کو نکو نام میرد همی ز مرگش تأسف خورد عالمی

ثنا باد بر جان پیغمبرش محّمد فرستاده و بهترش

ز خویِ بدِ چرخ ماندم شگفت که مهر از چنان شه چرا برگرفت یکی زشت را کرد گیتی خدیو که از کتف مارست و از چهره دیو

پدید آورد نیک و بد، خوب و زشت روان داد و تن کرد و روزی نوشت

چه تاری چه روشن چه بالا چه پست نشان است بر هستیش هر چه هست

که هستند چرخ و زمان رام او نجوید ستاره مگر کام او

ره دین گرد هر که دانا بود به دهر آن گراید که کانا بود

به جای خور و خواب کین جست و جنگ به جای بّرِ دایه شیر و پلنگ به ده سالگی شد ز مردی فزون به یک مشت گردی فکندی نگون چو زین آبگون چرخ گوهر نگار گذر کرد سالش دو پنج و چهار یلی شد که جستی ز تیغش گریغ به دریا درون موج و بر باد میغ زدی دست و پیل دوان را دو پای گرفتی فرو داشتی هم به جای بدش سی رشی نیزه ز آهن به رزم می از ده منی جام خوردی به بزم

سپاس از خدا ایزد رهنمای که از کاف و نون کرد گیتی بپای

ز تو هر چه نتوانی ایزد نخواست تو آن کن که فرمودت از راه راست