بریده‌هایی از کتاب ۴۲ اندیشه ناب (تأمّلاتی درباره زندگی، جهان و هر آن چیزِ دیگر)

«دانش واقعی یعنی دانستن حدّومرز نادانی خویش.»

«“خودتان را بشناسید؟” اگر من خودم را می‌شناختم، پا به فرار می‌گذاشتم.» گوته

۳ «آنجا که نادانی موهبت است، دانا بودن حماقت است.» توماس گرِی

خرد آن چیزی نیست که می‌دانی، بلکه آن است که بدانی چه محدود است دانسته‌هایت، شخصیتت، اعمالت ـ زندگی‌ات.

«پول نمی‌تواند برایتان خوشبختی بخرد، اما مسلّماً شکل خوشایندتری از مصیبت را برایتان می‌خرد.» اسپایک میلیگان

«کافی‌ست از خود بپرسید که آیا شادید، تا دیگر شاد نباشید.» جان استوارت میل

هیچ‌کس در خلأ شادمان نیست. انسان شادمان است به دلیل آنچه انجام می‌دهد و آن‌که هست؛ به دلیل آن‌کسی که دوست می‌دارد و آن‌جایی که هست. پس این پرسش جدّی که چگونه می‌توانم شادمان باشم تلویحاً به معنای پرسشی دیگر است: چگونه باید زندگی کنم؟

«دانش واقعی یعنی دانستن حدّومرز نادانی خویش.»

«آنجا که نادانی موهبت است، دانا بودن حماقت است.» توماس گرِی

فکر کردن به شادمانی، به خودی خود، شما را شادمان نمی‌سازد. همچنان‌که آموختن لزوماً شما را خردمند نمی‌کند

ارسطو از این داستان چنین نتیجه‌گیری می‌کند که: «دوستان ترازو را کانون توجهشان قرار نمی‌دهند.»

انسان‌ها برای خود اهدافی تعیین نمی‌کنند تا به شادمانی برسند بلکه زندگی را پرمعنا می‌یابند و به همین خاطر در پی دست‌یابی به اهدافی هستند. پس تلویحاً شادمان هم هستند، یعنی شادمانی نتیجه‌ی ضمنی شیوه‌ی زندگی آنان است.

روسو گفته است: «در بحبوحه‌ی این‌همه فلسفه، انسانیت، ادب و نزاکت و پند و اندرزهای متعالی، هیئت بیرونی ما فقط ظاهری سطحی و فریب‌کارانه دارد: شرافتِ بی فضیلت، خِردِ بی حکمت و لذت بی شادمانی.»

«شما خود باید آن تغییری باشید که آرزو دارید در جهان شاهدش باشید.» گاندی

«پول نمی‌تواند برایتان خوشبختی بخرد، اما مسلّماً شکل خوشایندتری از مصیبت را برایتان می‌خرد.» اسپایک میلیگان

ما همه نادانیم اما هوشمند کسی است که به این حقیقت آگاه باشد.

«آزادی و اسارت حاصل ذهنیت‌هایند.» گاندی

در فهرست سلیگمن از عوامل بیرونی که می‌توانند میزان شادمانی را افزایش دهند، زیستن در یک «دموکراسی مرفه» نه «دیکتاتوری فقیر» در جایگاه نخست قرار دارد. و حالا نوبت درمان سرطان است، استاد!

مردم ناگزیر نه‌تنها گرفتار و نگران کارشان می‌شوند، که به شکل کاری که می‌کنند درمی‌آیند، تا جایی که شخصیت‌شان هم شکل کارشان می‌شود. آیریس مرداک نوشته است: «انسان موجودی‌ست که از خود تصویری می‌سازد و سپس در نهایت شبیه آن تصویر می‌شود.»

چنان که آیریس مرداک توضیح داده است: «عشق یعنی رسیدن به این درک دشوار که چیزی (/ کسی) غیر از خودمان هم واقعیت دارد.

شهروندان مرفه غربی در طی یکصد سال اخیر ثروتمندتر شده‌اند و با این حال، مدت‌ها پس از جنگ دوم جهانی، دیگر شادمان‌تر نشده‌اند.

وقتی سخاوت ارزش‌گذاری شود، مانند آن است که پول نه تنها بر ارزش‌های مادی، که بر همه‌ی ارزش‌ها چنگ انداخته باشد تا آن‌ها را از آن خود کند. راه‌حل آن است که به‌وسیله‌ی سخاوتمندی از اعتبار پول بکاهیم و با دهش به جنگ حساب‌وکتاب برویم

اخلاقیات، هنگامی که به‌عنوان تصمیم‌های عقلانی و تدریجی در نظر گرفته شوند، دیگر اخلاقیات نیستند

«کافی‌ست از خود بپرسید که آیا شادید، تا دیگر شاد نباشید.» جان استوارت میل

داستان آپِلسِ نقّاش که در حال کشیدن تصویری از یک اسب بوده است. همه‌چیز خوب پیش می‌رفته تا هنگامی که نوبت رسیده است به کشیدن کف و عرقِ دور دهان اسب. آپلس تکنیک‌های مختلف را امتحان می‌کند اما هر بار از نتیجه ناراضی است. عاقبت، مستأصل و ناامید، اسفنجی را که با آن قلم‌موهایش را تمیز می‌کرده برمی‌دارد و به سمت تابلو پرتاب می‌کند. اسفنج به پوزه‌ی اسب اصابت می‌کند، به زمین می‌افتد و نقشی کامل از کف و عرق بر جا می‌گذارد. شادمانی حاصلِ بخت و اقبال است، اما بخت و اقبال، خود، حاصلِ زیستن است.

«خانواده را حفظ کن»، «جسمت را سالم نگه دار»، «معنایی پیدا کن».

آنچه سبب شادمانی است پرهیز از درد است نه افراط در لذت

داستان شرارت بشری سراسر نتیجه‌ی توکّل نداشتن به خداوند است.

«ناشادمانی‌های آدمی تنها از یک چیز ناشی می‌شود: ناتوانی‌اش در ساکت و آرام ماندن در یک اتاق.» بلِیز پاسکال

«آنجا که نادانی موهبت است، دانا بودن حماقت است.» توماس گرِی