بریده‌هایی از کتاب پی یر و لوسی

لحظاتی هست... که آدم از انسان بودنش خجالت می‌کشد...

لحظاتی هست... که آدم از انسان بودنش خجالت می‌کشد...

به این خو گرفته بود که فقط روی خودش حساب کند، فقط با خودش زندگی کند، فقط به سعی خودش و برای خودش.

جهان خیلی پیر شده است، باید بمیرد، لازم است که بمیرد.

در این روزگار، روز کوتاه است: باید شتافت.

نفرت‌انگیزترین چیز این است که جزو آدمهایی شویم که به انسان بودن‌شان می‌بالند، به ویران کردن می‌بالند، به تحقیر کردن می‌بالند...

زندگی همین است که هست. آن را همینطور که هست بپذیریم! می‌توانست بدتر از این هم باشد!

وه که زندگی چقدر عجیب است!

زندگی یعنی پول پرداختن.

ای ستاره دریا، ای فرشته عشق، ای عشق، در لحظه مرگ نیز چشم از ما بر مگیر!...

پی‌یر پرسید: ــ کی از آنِ تو می‌شوم؟ (به خود اجازه نمی‌داد بپرسد: «کی از آنِ من می‌شوی؟») لوسی متوجه شرم او شد و به‌رقّت آمد. گفت: ــ عزیز دلم... بزودی! بهتر است عجله نکنیم! در این آرزو به پای من نمی‌رسی!... بهتر است چندی دیگر هم به همین منوال بمانیم... چه زیباست!... تا آخر این ماه!... پی‌یر زمزمه کرد: ــ تا عید پاک؟ (آن سال عید پاک مصادف با روز آخر ماه مارس می‌شد.) ــ آری، تا عید رستاخیز. پی‌یر از کتاب مقدس نقل‌قول کرد: اما پیش از رستاخیز، مرگ است.

رنج کشیدن مهم نیست، مردن مهم نیست اگر معنایی در آن باشد.

هنر هرگز چیزی بیش از فراموشی گذرای واقعیت نیست.

در هر نوجوان شانزده تا هجده ساله اندکی از روح هملت یافت می‌شود.

ما همه چیز خواهیم بود، هر چیز خوب و دلپذیر که بتوان دید و بتوان داشت، بتوان بر آن بوسه زد، بتوان خورد، بتوان لمس کرد، بتوان تنفس کرد... مابقی مال آنها.

دختر از دریچه چشمهای او به قلبش راه یافت، با سراپای وجودش راه یافت؛ و دریچه بسته شد. سر و صدای بیرون آرام گرفت. سکوت. آرامش. اکنون او آنجا بود. دختر به او نگاه نمی‌کرد. هنوز حتی از وجود او آگاه نبود. اما خودش درونِ پی‌یر بود!

دیگر دوره مریم عذراها و فرشتگان نبود، دوره سربازان فرانسوی بود.

ــ آه! لحظاتی هست... که آدم از انسان بودنش خجالت می‌کشد...

هنر هرگز چیزی بیش از فراموشی گذرای واقعیت نیست.

زمانی که خوشبختی رو به شکوفایی است، زیباترین روز همیشه همین امروز است.

فقط زمانی باید هنرمند شد که نتوانیم آنچه را احساس می‌کنیم برای خودمان محفوظ بداریم، زمانی که فوران احساسمان بیش از حد باشد.

مردن مهم نیست اگر معنایی در آن باشد.

همه چیز برایم عشق است. همه چیز را دوست دارم و همه چیز مرا دوست دارد. باران دوستم دارد، باد دوستم دارد، آسمان خاکستری و سرما دوستم دارند، و محبوب عزیزم دوستم دارد.

آنچه را نمی‌شود بیان داشت می‌توان احساس نمود.

مگر می‌شود انسان خودش را بشناسد؟

شناخت دیگری همیشه آسانتر است

رنج کشیدن مهم نیست، مردن مهم نیست اگر معنایی در آن باشد

فقط زمانی باید هنرمند شد که نتوانیم آنچه را احساس می‌کنیم برای خودمان محفوظ بداریم، زمانی که فوران احساسمان بیش از حد باشد.

وانگهی، زمانه، زمانه درددل کردن نبود!

این مذهب نوین طالب همه چیز بود و به کمتر رضایت نمی‌داد: تمام وجود آدمی را می‌خواست، جسمش را، خونش را، زندگی‌اش را، ذهنش را. و به‌ویژه خونش را.