بریده‌هایی از کتاب پی یر و لوسی

لحظاتی هست... که آدم از انسان بودنش خجالت می‌کشد...

لحظاتی هست... که آدم از انسان بودنش خجالت می‌کشد...

به این خو گرفته بود که فقط روی خودش حساب کند، فقط با خودش زندگی کند، فقط به سعی خودش و برای خودش.

جهان خیلی پیر شده است، باید بمیرد، لازم است که بمیرد.

نفرت‌انگیزترین چیز این است که جزو آدمهایی شویم که به انسان بودن‌شان می‌بالند، به ویران کردن می‌بالند، به تحقیر کردن می‌بالند...

در این روزگار، روز کوتاه است: باید شتافت.

زندگی همین است که هست. آن را همینطور که هست بپذیریم! می‌توانست بدتر از این هم باشد!

زندگی یعنی پول پرداختن.

وه که زندگی چقدر عجیب است!

ای ستاره دریا، ای فرشته عشق، ای عشق، در لحظه مرگ نیز چشم از ما بر مگیر!...

پی‌یر پرسید: ــ کی از آنِ تو می‌شوم؟ (به خود اجازه نمی‌داد بپرسد: «کی از آنِ من می‌شوی؟») لوسی متوجه شرم او شد و به‌رقّت آمد. گفت: ــ عزیز دلم... بزودی! بهتر است عجله نکنیم! در این آرزو به پای من نمی‌رسی!... بهتر است چندی دیگر هم به همین منوال بمانیم... چه زیباست!... تا آخر این ماه!... پی‌یر زمزمه کرد: ــ تا عید پاک؟ (آن سال عید پاک مصادف با روز آخر ماه مارس می‌شد.) ــ آری، تا عید رستاخیز. پی‌یر از کتاب مقدس نقل‌قول کرد: اما پیش از رستاخیز، مرگ است.

هنر هرگز چیزی بیش از فراموشی گذرای واقعیت نیست.

رنج کشیدن مهم نیست، مردن مهم نیست اگر معنایی در آن باشد.

در هر نوجوان شانزده تا هجده ساله اندکی از روح هملت یافت می‌شود.

دختر از دریچه چشمهای او به قلبش راه یافت، با سراپای وجودش راه یافت؛ و دریچه بسته شد. سر و صدای بیرون آرام گرفت. سکوت. آرامش. اکنون او آنجا بود. دختر به او نگاه نمی‌کرد. هنوز حتی از وجود او آگاه نبود. اما خودش درونِ پی‌یر بود!

ــ آه! لحظاتی هست... که آدم از انسان بودنش خجالت می‌کشد...

جز این نمی‌خواهم، که صد سال دگر، بی نام و بی سرافرازی، تن‌آسان در دامان تو بمیرم

ما همه چیز خواهیم بود، هر چیز خوب و دلپذیر که بتوان دید و بتوان داشت، بتوان بر آن بوسه زد، بتوان خورد، بتوان لمس کرد، بتوان تنفس کرد... مابقی مال آنها.

هنر هرگز چیزی بیش از فراموشی گذرای واقعیت نیست.

دیگر دوره مریم عذراها و فرشتگان نبود، دوره سربازان فرانسوی بود.