بریده‌هایی از کتاب احساسات عمیق

به تو که دوست‌داشتنت دشوار است و فراموش‌کردنت ناممکن.

بخشی از «خوب» بودن این است که یاد بگیرید با رنج‌هایتان زندگی کنید، نه این‌که سعی کنید از شرشان خلاص شوید؛ بخش دیگر قبول آن‌ها با صدای بلند است، زیرا سکوت اوضاعشان را بدتر می‌کند.

«کمال‌گرایی باعث نمی‌شود احساس کامل‌بودن کنیم، در عوض به ما احساس ناکارآمدی می‌دهد.»

زندگی ممکن است در یک لحظه تغییر کند.

احساس بد دربارهٔ احساسات بد می‌تواند باعث شود واقعاً احساس بدی داشته باشید.

احساسات عمیق ناراحت‌کننده هستند و گاهی حتی ممکن است تحمل‌ناپذیر باشند، اما به‌خودی‌خود مثبت یا منفی نیستند. احساسات عمیقی مانند خشم و پشیمانی، هنگامی که برای درکشان وقت بگذاریم، می‌توانند به ما کمک کنند. خشم می‌تواند ما را تحریک کند تا از آنچه اهمیت دارد دفاع کنیم. پشیمانی نیز می‌تواند به ما دربارهٔ چگونگی ساختن زندگی معنادارتر بینش دهد.

درد از بین نمی‌رود اما با گذر سال‌ها کاهش می‌یابد.

اشک برای زنان اغلب نشانهٔ خشم است، زیرا زنان در جامعه طوری بار نیامده‌اند که خشم خود را با کلافگی یا فریاد ابراز کنند.

بخشی از «خوب» بودن این است که یاد بگیرید با رنج‌هایتان زندگی کنید، نه این‌که سعی کنید از شرشان خلاص شوید؛ بخش دیگر قبول آن‌ها با صدای بلند است، زیرا سکوت اوضاعشان را بدتر می‌کند.

همیشه فکر می‌کردم باید فوق‌العاده و بامزه و مثبت باشم تا دیگران دوستم داشته باشن و بتونم خوشحالشون کنم؛ اما بیشتر اوقات تنها کاری که لازمه انجام بدیم اینه که پیششون باشیم.

بخشی از «خوب» بودن این است که یاد بگیرید با رنج‌هایتان زندگی کنید، نه این‌که سعی کنید از شرشان خلاص شوید؛ بخش دیگر قبول آن‌ها با صدای بلند است، زیرا سکوت اوضاعشان را بدتر می‌کند.

سخت‌ترین لحظات می‌توانند در ما تغییرات مثبتی ایجاد کنند. تجربهٔ احساسات عمیق به‌هیچ‌وجه آسان نیست. اما هر بار که می‌توانیم عدم‌قطعیت، فرسودگی یا پشیمانی را پشت سر بگذاریم (حتی اگر برای یک لحظه باشند) بیشتر به این باور می‌رسیم که دوباره و دوباره از پس آن بر خواهیم آمد.

وقتی به گذشته می‌نگرید، بیشتر برای چه چیزی ابراز پشیمانی می‌کنید؟ پاسخ به این سؤال می‌تواند، حتی بیش از بررسی دستاوردهای گذشته، به شما در مورد خودتان و آنچه برایتان مهم است بیاموزد.

اگر یک نفر سفرهٔ دلش را پیشتان باز کرده، به احتمال زیاد مدتی بر سرِ به زبان آوردن یا نیاوردنِ آن موضوع با خود درگیر بوده است. اول و مهم‌تر از همه، به آن‌ها احساس امنیت بدهید. بدون قضاوت به حرفشان گوش دهید و ناگهان در حالت «حلال مشکلات» فرو نروید.

نزدیک بود این کتاب را ننویسیم.

به تو که دوست‌داشتنت دشوار است و فراموش‌کردنت ناممکن. ـ مترجم

اگر هنگام ابراز خشم صبر کنید تا بتوانید بدون این‌که بیش‌ازحد احساساتی شوید صحبت کنید، بیشترین شانس موفقیت را خواهید داشت.

گاهی فقط یه جمله برای زنده نگه‌داشتنمون کافیه.

با وسواس بیش‌ازحد برای درست انجام‌دادن کارها، توان موفقیت را از خود می‌گیریم.

کمال‌گراها معمولاً احساس می‌کنند آدم‌های کاملی نیستند. کمال‌گراها فکر می‌کنند اشکالی ندارد دیگران اشتباه کنند، زیرا آن‌ها شایسته‌اند؛ اما من نه. من باید ثابت کنم که شایستهٔ محبت هستم.

نتایج تحقیقات نشان می‌دهند که پرداختن به مناسک یا عادت‌ها می‌توانند به کاهش سطح استرس ما کمک کنند. در حقیقت روان‌شناسان دریافته‌اند که حتی مهم نیست این مناسک چه باشند؛ انجام روزانهٔ آن‌ها در زمان معین می‌تواند سلامت روانتان را بهبود بخشد. باور نمی‌کنید؟ اشکالی ندارد. مطالعات همچنین ثابت کرده‌اند که مناسک به انسان‌ها کمک می‌کنند، حتی زمانی که به تأثیر چنین مناسکی باور ندارند، احساس بهتری داشته باشند

به خود یادآوری کنید که کارها را با عمل‌کردن می‌آموزیم. اگر می‌خواهید در کاری بهتر شوید، سریع‌ترین راه برای رسیدن به خواسته‌تان تمرین‌کردن است.

کی‌یرکگور، نوشته است: «اگر ازدواج کنید، پشیمان خواهید شد. اگر ازدواج نکنید نیز پشیمان خواهید شد.»[۳] واقعاً دوست داریم اسرار یک زندگی #بدون_پشیمانی را برملا کنیم. اما یک خبر بد؛ چنین چیزی وجود ندارد.

بخشی از «خوب» بودن این است که یاد بگیرید با رنج‌هایتان زندگی کنید، نه این‌که سعی کنید از شرشان خلاص شوید؛

افرادی که به کمال نیاز دارند تفکر همه یا هیچ دارند. آن‌ها بر این باورند که یا در کاری بهترین هستید یا وقتتان را برایش تلف کرده‌اید و یا به هدف خود رسیده‌اید یا هیچ پیشرفتی نداشته‌اید. افراد کمال‌گرا اغلب با کوچک‌ترین مشکلی تسلیم می‌شوند.

«حسادت یه غول زشت دوسَره. یک سر چیزی رو می‌خواد که بقیه دارن و تمام فکر و ذکر سرِ دیگه احساسات منفیِ اون یکی سره.»

با تلاش برای بیش‌ازحد قوی نشون‌دادنِ خودم، مانع از این می‌شم که اون‌ها هم با من احساس صمیمیت کنن.

وقتی از افراد بسیار موفق خطایی سر می‌زند، آن‌ها آن را تجربه‌ای برای یادگیری می‌بینند، درس می‌گیرند و به راه خود ادامه می‌دهند. کمال‌گراها گرفتارش می‌شوند، کوچک‌ترین اشتباه را بارهاوبارها مرور می‌کنند و حتی به‌خاطر امتحان‌کردن این کار احساس افتضاحی به خود می‌دهند.

کودکانی که باید میان والدین خود میانجی‌گری کنند، یا عواطف آن‌ها را مدیریت کنند، در بزرگ‌سالی افرادی کمال‌گرا می‌شوند. در ابتدا می‌آموزند که محیط زندگی‌شان پایدار یا امن نخواهد بود، مگر این‌که خودشان دست به کار شوند.

برخی از ما به‌قدری از شکست می‌ترسیم که هیچ‌گاه تلاش نمی‌کنیم.