بریده‌هایی از کتاب نامه هایی برای وقت هایی که حالت خوش نیست

بهترین مقایسه، قیاس خودِ دیروز و امروزتان است. از خودتان بپرسید آیا امروز عملکردتان، حتی اندکی، از دیروز بهتر بوده؟

این نکته را به یاد داشته باشید که ما نمی‌توانیم کسی را مجبور کنیم دوست بهتری باشد. ما فقط اختیار خودمان و انتخاب‌هایمان را داریم و برگزیدن افرادی که وقتمان را کنارشان سپری می‌کنیم، به عهدهٔ خودمان است.

اعتمادبه‌نفس یعنی حرکت روبه‌جلو باوجود همهٔ ترس‌ها و تردیدها، درحالی‌که نتیجه پیش‌بینی‌ناپذیر است و نمی‌دانید چه‌چیز انتظارتان را می‌کشد.

شما هم مانند هر انسان دیگری از ارزشمندی ذاتی برخوردارید، صرفِ همان چیزی که هستید و فارغ از دستاوردها یا شکست‌هایتان.

تنها راه التیام قلب شکسته، برداشتن قدم‌های آگاهانهٔ روبه‌جلو و یافتن راهی برای رهاکردن و شفا و تماشای خود حین پروانه‌شدن و بیرون‌زدن از پیلهٔ رنج است. راهش این نیست که در دل سیاهی بنشینید و امیدوار باشید همه‌جا خودبه‌خود روشن شود. باید برخیزید و شمعی روشن کنید تا در پرتوِ نورش، قدم‌به‌قدم از غار تنهایی‌تان بیرون بروید. شما باید خودتان، التیام را خلق کنید. با هر قدمِ روبه‌جلو به خودتان اثبات کنید که از اقتدار لازم برای رهایی از رنج امروز برخوردارید تا نهال باور و امید به فردایی روشن در دلتان شاخ‌وبرگ بدهد.

ترس از تنهایی بیشتر اوقات بهانه است، این آدم‌ها در رابطهٔ سمی می‌مانند، چون حتی از فکرکردن به گزینهٔ سوم، یعنی شروع رابطه‌ای جدید و پیش‌بینی‌ناپذیر و دردسرهای احتمالی آن می‌ترسند.

صدایی که از درونتان شما را به انزوا و تنهاکارکردن ترغیب می‌کند، معمولاً زاییدهٔ ترس است که دلیل اصلی آن چیزی جز میل غریزی‌تان برای محافظت از خود در برابر قضاوت دیگران نیست.

«رنجِ سوگ هم مانند شادیِ برخاسته از عشق، جزئی از زندگی است. شاید بهایی است که برای عشق می‌پردازیم و تاوان دل‌بستگی عمیق و وفاداری.»

همیشه کسی هست که در کاری بهتر از ما باشد؛ اما برتری دیگری، ارزشمندی ذاتی انسانی ما را نقض نمی‌کند. شما برای مقایسهٔ سودمند و سازنده و بهره‌مندی از فواید آن، به درون‌مایه‌ای مستحکم و امن نیاز دارید که تنها راه دستیابی به آن، باورداشتن به ارزشمندی ذاتی‌تان است، باوری که در هیچ موقعیتی سست نشود. اگر با کوچک‌ترین تردیدی در عملکردتان احساس کنید ناکافی و بی‌ارزش هستید و هرچه تلاش کنید، باز هم محکوم به شکستید، تغییر ناممکن می‌شود.

سبک دل‌بستگی اجتنابی، اختلال یا بیماری روانی نیست. این سبک مجموعه‌ای از تمایلات و الگوهای رفتاری است که در گذشته در ما شکل گرفته و تقویت شده و تا امروز راهکار مقابله‌ای ما برای مدیریت روابطمان بوده است. مهم نیست این سبک به چه دلیل و در چه محیطی به وجود آمده. هرگز نباید خودتان را از این بابت سرزنش کنید. به‌کارگیری این الگوها قطعاً زمانی مفید و سازگارانه بوده؛ اما اکنون فقط مانعی است که مسیر بهبود روابطتان را سد کرده است.

پیش‌از طوفان، به میخ و چکش نیاز دارید تا پناهگاهی بسازید و هنگام طوفان به آن پناه ببرید؛ اما در دل تندباد، میخ و چکش به کارتان نمی‌آید و اگر کسی بگوید که بهتر بود از قبل چنین‌وچنان می‌کردید، حرف‌هایش هیچ دردی از شما دوا نخواهد کرد. در این لحظه‌ها کسی باید باشد که به چشمانتان نگاه کند و حرف‌هایی بزند که در آن دم نیاز دارید بشنوید، جمله‌هایی مثل: «من کنارت هستم. بیا با هم از این برزخ بگذریم. من راه را نشانت می‌دهم.»

«نارضایتی درونی به این معنا نیست که دنیا چیزی به ما بدهکار است. این احساس نشانه‌ای است که به ما هشدار می‌دهد نگرشمان به تغییری ضروری و اساسی نیاز دارد.»

‫از هر تجربه‌ای نکات مهم و آموزنده را در ذهن نگه دارید و باقیِ داستان را دور بریزید. نشخوار فکری مداوم و بازآفرینی رفتار کسی که آزرده‌تان کرده، فقط نمک روی زخمتان می‌پاشد. نگذارید تردیدی که رفتارشان به جانتان انداخته، ریشهٔ خودباوری‌تان را مثل موریانه بخورد و بپوساند.

بهترین مقایسه، قیاس خودِ دیروز و امروزتان است. از خودتان بپرسید آیا امروز عملکردتان، حتی اندکی، از دیروز بهتر بوده؟ با این کار پیشرفتتان را ارزیابی می‌کنید و ضعف‌هایتان را می‌یابید. اما به همین کار نباید اکتفا کنید. در قدم بعد، به این نکته توجه کنید که امروز کجایید و فردا، ماه آینده یا سال آینده می‌خواهید کجا باشید. آیا اقدامات امروزتان شما را به هدفتان نزدیک می‌کند؟ چه‌کارهای دیگری باید انجام دهید؟

بهتر است از رسانه‌های اجتماعی فاصله بگیرید و زمان بیشتری را در زندگی واقعی و با آدم‌های حقیقی بگذرانید و وقتتان را برای روابط غنی و معنادار صرف کنید.

شما باید خودتان، التیام را خلق کنید. با هر قدمِ روبه‌جلو به خودتان اثبات کنید که از اقتدار لازم برای رهایی از رنج امروز برخوردارید تا نهال باور و امید به فردایی روشن در دلتان شاخ‌وبرگ بدهد.

ناتوانی‌مان نشانهٔ نقص نیست. نمی‌توانیم، چون یاد نگرفته‌ایم.

هیچ‌چیز به‌اندازهٔ عشق یک‌طرفه بر زخم عمیق ناشی از باور دردناک و ریشه‌دار «خوب و بسنده‌نبودن» نمک نمی‌پاشد.

تنها زمانی می‌توانید به‌جای غبطه‌خوردن، از موفقیت دیگری انگیزه بگیرید که ارزش ذاتی‌تان تحت‌تأثیر موفقیت او آسیب نبیند.

«در طلب معنای حقیقی زندگی غوطه‌ور شو. آرزوهای پوچ و بی‌ثمر را دور بریز. برای نجات خویشتن چاره‌ای بیندیش و دست‌به‌کار شو. اگر اندک دغدغه‌ای برای خود داری، این فرصت را مغتنم شمار؛ پیش‌از آنکه زمان از کف تو بگریزد.» مارکوس ارلیوس، تأملات، کتاب سوم، بخش چهاردهم

«برتری به دیگران مایهٔ مباهات نیست؛ افتخار واقعی، برتری به خودِ دیروزتان است.»

اگر برای حفظ رابطه حرف‌هایی بزنید که قلباً به آن‌ها باور ندارید، به‌نوعی به خودتان خیانت کرده‌اید. با این کار حقیقت وجودی‌تان را پنهان و نقش باب‌میل دیگری را بازی می‌کنید.

«جنگیدن در بعضی نبردها حیاتی است؛ اما با مبارزه در برخی میدان‌ها فقط عمرتان را تلف می‌کنید.»

تمرکز بر چیزهایی که دیگران دارند و شما ندارید، سرچشمهٔ نارضایتی شدید از زندگی‌ای است که اگر مدام درحال مقایسه نبودید، از آن لذت می‌بردید. با این کار داشته‌هایتان دیگر اهمیتی ندارد و تنها چیزی که به آن فکر می‌کنید، این است که دیگری بیشتر از شما دارد. طبیعی است که بهترین‌ها را برای خود بخواهید و آرزومند موفقیت و پیشرفت باشید؛ اما اگر این احساس زاییدهٔ خشم و حسد باشد، هیچ دستاوردی چشم‌ودلتان را سیر نمی‌کند و ولعِ بیشترداشتن دست از سرتان برنمی‌دارد. با این ذهنیت هرگز روی رضایت را نخواهید دید. شما به پیروی از نگرش نادرستتان مدام هدف و معیار موفقیت و الگوی مقایسه‌تان را تغییر می‌دهید و خط پایانی که باید به آن برسید، دورتر و دست‌نیافتنی‌تر می‌شود.

لازمهٔ برقراری ارتباط، برانگیختن احساسات مثبت در دیگری است.

مقایسهٔ دو نفر، غیرمنصفانه و نادرست و از اساس اشتباه است.

چه بسیار اهدافی که فقط براثر حرف‌های منتقد درونی‌تان در میانهٔ راه ازشان دل‌زده شده‌اید یا به‌کل از آن‌ها چشم پوشیده‌اید؛ چون باور کرده‌اید که از پس رسیدن به آن برنمی‌آیید. تنها سودی که عایدتان شده، چیست؟ از احتمال شکست در امان مانده‌اید.

ما نمی‌دانیم چه‌چیزهایی را نمی‌دانیم تا پی آموختنش برویم؛ حتی از جهلمان ناآگاهیم و این خصلتی مشترک میان انسان‌هاست.

لازمهٔ پیمودن مسیر رشد و بهبود، اشتیاق آموختن است و تلاش برای بهبود و آزمودن راهکارهای جدید و راه‌های نرفته.

«در طلب معنای حقیقی زندگی غوطه‌ور شو. آرزوهای پوچ و بی‌ثمر را دور بریز. برای نجات خویشتن چاره‌ای بیندیش و دست‌به‌کار شو. اگر اندک دغدغه‌ای برای خود داری، این فرصت را مغتنم شمار؛ پیش‌از آنکه زمان از کف تو بگریزد.»