بریده‌هایی از کتاب استوارتر از دماوند

شهید دستنبو با وجود زخمی‌بودن و داشتن استراحت پزشکی در سایت ماندند تا اینکه در روز بعد به‌علت اصابت موشک ضد رادار به شهادت رسیدند. آخرین مکالمات ضبط شده قبل از شهادت و اصابت موشک هنوز هم موجود است که شهید دستنبو می‌گویند: «داره می‌یاد، داره می‌یاد، چشم‌های سیاهش را می‌بینم. یا ابا عبد الله الحسین (ع) شاهد باش که ما هنوز آب هم نخوردیم...» وقتی که ایشان به شهادت رسیدند و خبرش را به من دادند تمام دنیا روی سرم چرخید من مانده بودم با چهار پسر که نمی‌دانستم چطور بزرگ‌شان کنم. بیست و شش سال داشتم کم تجربه بودم. ولی در تمام این سال‌ها حس نکردم که شهید با من و همراه خانواده‌اش نیست. در مشکلات کنارمان بود که کمک مان می‌کرد

انگار شهیدان مامور شده‌اند تا به تنهایی تمام کوله بار بی‌اخلاقی و بی‌غیرتی بشریت را به دوش بکشند و روسفید کننده نسل بشر در پیشگاه خداوندی لقب گیرند.

آخرین مکالمات ضبط شده قبل از شهادت و اصابت موشک هنوز هم موجود است که شهید دستنبو می‌گویند: «داره می‌یاد، داره می‌یاد، چشم‌های سیاهش را می‌بینم. یا ابا عبد الله الحسین (ع) شاهد باش که ما هنوز آب هم نخوردیم...»

بی‌شک جزیره مجنون شاهد دلاوری‌ها و رشادت‌های باور نکردنی رزمندگانی بوده که امروزه نامی‌از آنها در خاطرها نیست و شاید هم در آینده‌ای نه چندان دور در خاطره تاریخ برای همیشه بایگانی گردد و ده سال یا سی سال بعد چه کسی شهید دولتخواه را به خاطر خواهد آورد. بی ادعا زندگی کردند و بی‌ادعا نبرد کردند و بی‌ادعا شهید شدند و در این بین ما روسیاهان تاریخ لقب خواهیم گرفت که طلب کارانه زندگی می‌کنیم و از زمین و زمان شکایت می‌کنیم در حالی که هیچ اراده‌ای برای آرمان و اهداف این زندگی خرج نمی‌کنیم. نمی‌دانم که چرا گفتند، بودن یا نبودن، مسئله زندگی است!؟ در حالی که در روزگار ما هیچ کس برای چگونه زیستن و چگونه مردن مسئله‌ای نمی‌تراشد و کسی برای ماندن و بودن خوبی‌ها و زیبایی‌ها در زندگی آیندگان، نبودن را برای خود انتخاب نمی‌کند. نبودنی که با ایثار تقدیم بشریت می‌کند تا همه تعاریف مادی گرای انسان دوپا را بی‌ارزش کند و ندای عرش خداوندی رساتر گردد که فتبارک الله احسن الخالقین...

یک شیعه واقعی، همیشه مردانه می‌جنگد و همیشه در تاریخ مظلوم می‌ماند. -یک شیعه واقعی، همیشه درد می‌کشد ودم بر نمی‌آورد. -یک شیعه واقعی، همیشه در مشکلات سنگ زیرین آسیاب است. -یک شیعه واقعی، با لب تشنه از آب پر آب برمی‌گردد و شهید می‌شود تا آب را به خجالت آورد. -یک شیعه واقعی، همه چیزش را برای آرمانش می‌دهد و نگاه مظلومش را یادگار می‌گذارد.

شهید محسنی و همرزمانش در کنار خانه شان ترور شدند تا انسانیت و مردانگی از پیشانی این مرز و بوم رنگ نبازد. در دورانی که دشمن خصم بر مرزها حمله کرده بود لاشخورها از داخل به ایران حمله کردند تا شاید ایران که تمامی‌کلمه مردانه ایستاده بود را از پای در بیاورند. اگر چه زخمی که این هم وطن‌نان از درون می‌زدند، هزاران برابر از مرگی که دشمن در مرزها تحمیل می‌کرد، سخت‌تر و گران‌تر بود ولی چه باید می‌کردند، پاکان آن دوران!؟

زیر بلوک خانه شهید سعادت مهر نشستم تا کمی بیاسایم. دردها و سختی‌هایی که بر این خانواده‌ها گذشت نا را از انسان می‌رباید. نمی‌دانم چگونه این همه سال تنهایی و درد را تحمل کردند. در حالی که من از شنیدن شان این چنین منقلب می‌شدم. من که ساعتی پای صحبت این عزیزان می‌نشینم این چنین دگرگون می‌شوم و نمی‌توانم دردها، تنهایی‌ها، بی‌کسی‌ها و ... را درک کنم. آنها چگونه این همه سال را سپری کردند؟