بریده‌هایی از کتاب با من روراست باش

خب، آلیس، می‌خوام یک راز کوچک رو بهت بگم. کامل بودن باعث نمی‌شه آدم‌ها دوستت داشته باشند.

هر کاری هم که بکنی نمی‌تونی کاری کنی تا مردم همون‌قدر که یک نفر دیگه رو دوست دارند تو رو هم دوست داشته باشند.

انرژی‌ای که برای نگرانی آینده‌ای صرف شود که نمی‌توانی کنترلش کنی درواقع هدر دادن انرژی است. حتی ذره‌ای هم به کسی حس خوبی نمی‌دهد.

مثل من اهل جمع کردن نیست و به نگهداری وسایل اعتقادی نداره. می‌گه هر چی بیشتر نگه داری، بیشتر از دست می‌دی.

به یاد یکی از دردناک‌ترین حرف‌هایی افتادم که آقای وارگاس در مراسم خاکسپاری زنش گفته بود. «اون هیچ‌وقت پیر نمی‌شه. قرار بود باهم پیر بشیم.»

یک دوست چیزیه که اون بهش نیاز داره. یک دوست برای هر کسی لازمه.

هنر برای کسانی که اصالتاً پول‌دار بودند، کسانی که استعداد حقیقی داشتند و کسانی که روح حساسی داشتند، مناسب بود.

«اگه فکر کنی مردم همیشه سرکوبت می‌کنند، مطمئن باش این اتفاق برات همیشه می‌افته.»

«حالا فهمیدی، این جوانی‌کردن نیست که زندگی جوانان رو تباه می‌کنه، بلکه ادبیاته.»

بهترین راه ارتباط با یک مادر این است که راهی پیدا کنی و از بچه‌اش تعریف کنی.

پشت‌گوش انداختن و دیر آمدن ویژهٔ آدم‌های بازنده است

مجبوری برای ارتباط با این بچه پول‌دارهای خاص مرز مشخصی تعیین کنی، وگرنه همه‌چیزت را از دست می‌دهی.

«اگه می‌شه فهمید که قراره چه اتفاقی بیفته، چرا نخوای بدونی؟» گفتم: «برای اینکه حس غافل‌گیر شدن رو خراب می‌کنه.» گفت: «ولی من از غافلگیری خوشم نمی‌آد.»

گفتن خیلی از چیزهایی که حقیقت دارند، دور از ادبه. اگه نمی‌دونی حرفی که می‌خوای بزنی مؤدبانه است یا نه، بهتره به زبان نیاریش.

عصبانیت می‌تواند همان نیروی اشتیاق و انگیزه باشد که به برخی آدم‌ها دربرابر قسمت‌های دشوار زندگی کمک می‌کند.

بعضی وقت‌ها آدم‌های باهوش کارهای احمقانه می‌کنند.

دور شدن از خانه آرامشی به همراه داشت که او تابه‌حال متوجه آن نشده بود؛ مثل رها کردن کفشی بود که عاشقش بودی؛ ولی وقتی پاهایت را درون کفش مناسبی می‌کردی می‌فهمیدی که اصلاً متوجه نبودی چه فشاری به پنجه‌هایت وارد می‌شده است.

تو هیچ‌وقت نمی‌تونی ناامیدم کنی. به خودت نگاه کن! تو مثل همیشه‌ای