بریده‌هایی از کتاب لیبرالیسم

به محض این‌که اصل عدم مداخلهٔ دستگاه حکومت در همهٔ مسائل زندگی فرد کنار نهاده می‌شود، به این‌جا می‌رسیم که باید زندگی را تا ریزترین جزئیات قاعده‌مند و محدود کرد.

همهٔ پیشرفت‌های بشر همواره به این نحو انجام شده است که اقلیتی کوچک از ایده‌ها و رسوم اکثریت روی گرداندند تا این‌که در نهایت مثال آن‌ها دیگران را به پذیرش تجدد واداشت

تمایل مردم زمانهٔ ما به این‌که به محض نپسندیدن چیزی خواستار ممنوعیت آن چیز از سوی حکومت شوند، و آمادگی آن‌ها برای پذیرش چنین ممنوعیت‌هایی حتی وقتی با مضمونشان اصلاً موافق نیستند، نشان می‌دهد ذهنیت بندگی تا مغز استخوانشان نفوذ کرده است. به سال‌ها خودتربیتی نیاز است تا رعیت به شهروند تبدیل شود. انسان آزاد باید بتواند تحمل کند همنوعانش به گونه‌ای متفاوت از آنچه او درست می‌پندارد زندگی و عمل کنند و باید این عادت را ترک کند که تا چیزی را نپسندید، پلیس را صدا بزند

در نوعی نظم اجتماعی که بر همکاری مسالمت‌آمیز استوار است، جایی برای این ادعای کلیساها نیست که تعلیم و تربیت جوانان را مال خود کنند. کلیساها باید و می‌توانند مجاز به هر آن چیزی باشند که هوادارانشان داوطلبانه به آن‌ها واگذار کرده‌اند، اما در ارتباط با اشخاصی که نمی‌خواهند با این کلیساها کاری داشته باشند، نباید مجاز به چیزی باشند.

همان کلیساها و فرقه‌هایی که وقتی دست برتر را دارند از تعقیب دگراندیشان خسته نمی‌شوند، در جایی که خود را در اقلیت می‌بینند دست‌کم برای خودشان خواستار رواداری می‌شوند. اما این درخواست رواداری با آن درخواست رواداری که لیبرالیسم مطرح می‌کند سرسوزنی یکسان نیست. لیبرالیسم بر اساس اصول خواستار رواداری است، نه بر اساس فرصت‌طلبی.