بریده‌هایی از کتاب فریبکاری های ذهن

عبارت معروفی وجود دارد: «ما جهان را آنگونه که هست نمی‌بینیم بلکه آنگونه که خودمان هستیم جهان را می‌بینیم.» این حقیقتی مسلم است که امروزه علوم شناختی آن را تأیید می‌کند: جهان هستی دائماً سیگنال‌هایی منعکس می‌کند و ما با انتخاب آنچه می‌خواهیم ببینیم، ابهام آن را کاهش می‌دهیم. بنابراین برداشت ما از جهان، به‌تدریج ما را از نظر روانی، فرهنگی و اجتماعی شکل می‌دهد.

اِدراک ما سوگیرانه است، دامنهٔ توجه و تمرکزمان محدود است، و حافظهٔ فریبنده‌ای داریم.

برخلاف باور عموم، درست و غلط، به‌ندرت مطلق هستند، اغلب نسبی‌اند.

افرادی که از این مشکل رنج می‌برند، سوگیری تعبیر منفی [۲۲] از این موقعیت‌ها دارند، که موجب می‌شود مفاهیم منفی در پشت اعمال و واژه‌ها را (درصورتی‌که لزوماً وجود ندارند) برای خود بزرگ جلوه دهند. آن‌ها به‌ویژه نگاه دیگران را در این راستا تفسیر می‌کنند و درنتیجه به یک قضاوت منفیِ تقریباً سیستماتیک می‌رسند.