بریده‌هایی از کتاب گزارش این سوگ

خیال می‌کردم به طناب اعتماد دارم تا آن‌که مسئله‌ام شد آیا تابِ تحملِ من را دارد یا نه. حالا مسئله‌ام است، و می‌بینم اعتماد نداشته‌ام.

موقعی که در جانت هیچ‌چیزِ هیچ‌چیزی غیر از خروشِ مددخواهی نباشد شاید اصلاً آن موقعی باشد که خدا نتواند مددی به تو برساند: مثلِ آن آدمِ در حالِ غرق شدنی که برای او مددی نیست چون به‌تداوم هرچه و هرکه را دمِ دستش می‌رسد چنگ می‌زند و دودستی می‌گیرد و فرومی‌کشد. یحتمل فریادهای مکررِ خودِ تو گوشَت را به صدایی که امیدِ شنیدنش را داشته‌ای کر می‌کند.

چراکه هیچ‌چیز در سوگ ممکن نیست «تکانی از جایش نخورد.» آدم مدام از پسِ مرحله‌ای برمی‌آید به همان مرحله. دوّار و دوّار. همه‌چیز در تکرار.