بریده‌هایی از کتاب دل بستگی

یکی از مهم‌ترین نقش‌هایی که در زندگی همسر خود به عهده می‌گیریم فراهم‌آوردن تکیه‌گاهی امن است: یعنی پدیدآوردن شرایطی که طرف مقابل بتواند علایق خود را در آن پی گیرد و با امنیت و اطمینان خاطر با پیرامون خود تعامل کند

«خوشبختی و شادی فقط زمانی واقعی است که آن را با دیگران سهیم شده باشی.»

باوری مبنی‌بر این وجود دارد که هر سبک دل‌بستگی برای بالابردن شانس حیات بشر در محیطی خاص تکامل یافته است.

رفتار اعتراضی یعنی اینکه اجازه دهید چرخهٔ دل‌بستگی بر شما مسلط شود

اگر قرار باشد فرضیهٔ منطقی دل‌بستگی در بزرگ‌سالان را تنها در یک جمله شرح دهیم، از این قرار خواهد بود: اگر می‌خواهید راهی به‌سوی خوشبختی و استقلال بیابید، ابتدا مناسب‌ترین آدم را برای وابستگی بیابید و با او همسفر شوید. هرگاه این مسئله را درک کردید، ماهیت نظریهٔ دل‌بستگی را دریافته‌اید.

افراد ایمن با صمیمیت و نزدیکی احساس راحتی می‌کنند و معمولاً خونگرم و بامحبت هستند؛ افراد اضطرابی خواهان صمیمیت و نزدیکی‌اند، اغلب درگیر و در فکر روابط خود هستند و معمولاً از این مسئله نگران‌اند که آیا شریکشان هم می‌تواند آن‌ها را دوست بدارد یا نه؛ افراد اجتنابی صمیمیت و نزدیکی را با از دست دادن استقلال برابر می‌دانند و همواره سعی دارند که از این صمیمیت و نزدیکی بکاهند.

در واقع، نیاز به نزدیکی به یک فرد خاص چنان حائز اهمیت است که مغز سازوکاری بیولوژیکی [زیستی] پیدا کرده است که به‌طور ویژه مسئول ایجاد و تنظیم پیوند و ارتباط ما با اشخاصی است که به آن‌ها دل‌بستگی داریم (والدین، فرزندان، همسر). این سازوکار، که چرخهٔ دل‌بستگی نام دارد، متشکل از رفتارها و عواطفی است که با ماندن در کنار عزیزانمان امنیت و مصونیت ما را تضمین می‌کند.

«تناقض وابستگی» یاد می‌شود: هر اندازه که افراد به همدیگر وابسته باشند، مستقل‌تر و پردل‌وجرئت‌تر خواهند بود.