بریده‌هایی از کتاب در باب تربیت احساسات

فردی که هوش هیجانی دارد، می‌داند عشق مهارت است نه احساس، مهارتی که نیازمند اعتماد و حساسیت و سخاوت و طنز و تفاهم جنسی و گذشت‌های آگاهانه است.

ما همان‌قدر که در امور مربوط به ماشین‌ها و فناوری باهوش شده‌ایم در تنظیم عواطف خود نادان و ساده‌اندیشیم. خردمندی ما از سومری‌های باستان و پیکت‌های اسکاتلند فقط کمی بیشتر است. ما صاحبان فناوری یک تمدن پیشرفته‌ایم که به شکلی خطرناک بر عواطفی استوار است که از دورهٔ غارنشینی انسان تا کنون تغییر نکرده‌اند. ما با همان حرص و ولع ویرانگر و خشم و هیاهوی نخستی‌های بدوی، صاحب کلاهک‌های هسته‌ای شده‌ایم.

هیچ‌یک از ما به‌تنهایی از حد متوسط حیوانات، مثلاً از یک حواصیل یا موش کور باهوش‌تر نیست، اما هنر گونهٔ ما، انتقال دانش انباشته شده طی نسل‌ها به نسل بعدی است. کنُدآموزترین ما، می‌تواند ظرف چند ساعت، اندیشه‌هایی را دریابد که نادر نوابغی عمری را بر سر آن نهاده‌اند.

خوش‌گمانی ما به درک و شهودهای تربیت‌نیافته به این دلیل است که (شاید بی‌آنکه بدانیم) میراث پردردسر رمانتیک‌ها دربارهٔ عواطف به دست ما رسیده است. رمانتیسیسم که در قرن هجدهم در اروپا شروع شد و با قدرت در اقصا نقاط جهان گسترش یافت، نیاز به استدلال در حیات عاطفی را با تردیدهای جدی مواجه کرد و به‌جای آن ترجیح داد احساسات خودانگیخته بی‌هیچ قیدوبندی عیان شوند.

فروپاشی یک جنون آنی اتفاقی یا عیب و ایرادی تصادفی نیست، بلکه تلاشی است کاملاً واقعی، هرچند به‌غایت مبهم، به نفع سلامتی و خودشناسی. فروپاشی، تلاش بخشی از ذهن است در وادار کردن بخش دیگر آن برای آغاز فرایند بلوغ و پختگی و تن دادن به شناخت و تحول خویشتن که تاکنون از مسئولیت آن شانه خالی کرده بودیم.