بریده‌هایی از کتاب زندگی سخت است

تو مرا به یاد کسی می‌اندازی که از پشت پنجرهٔ بسته به بیرون نگاه می‌کند و قادر به شرح حرکات عجیب یک رهگذر برای خودش نیست. او نمی‌داند در بیرون چه توفان شدیدی برپاست یا این شخص به‌سختی خودش را روی پاهایش نگه داشته است.

بارش باران در زندگی هرکسی لازم است، اما درحالی‌که خوش‌شانس‌ها در کنار آتش خود را خشک می‌کنند، دیگران در توفان و سیل، چه حقیقی و چه مجازی، غرق می‌شوند.

ما باید روی خودمان کار کنیم و با این طرز فکر مبارزه کنیم که اساس سنجش زندگی انسان را دستاوردهای آن می‌داند؛ این مقیاس از نابرابری‌های وحشتناک ثروت و موقعیت اجتماعی چشم‌پوشی می‌کند.

ما باید در دنیا به همین شکلی که هست زندگی کنیم، نه اینکه دنیا به شکلی که دوست داریم باشد.

«احترام "حداقل لازم" و عشق پاسخی "اختیاری" اما درخور به ارزش بی‌بدیل یک انسان است.»

همان‌طورکه ولمن می‌گوید: «احترام "حداقل لازم" و عشق پاسخی "اختیاری" اما درخور به ارزش بی‌بدیل یک انسان است.»

برای تاب‌آوری بیشتر لازم نیست "بهترین زندگی" ممکن را داشته باشیم، بلکه لازم است با واقعیت‌ها روبه‌رو شویم.

«شاد بودن نه در شاد بودن، بلکه در تلاش برای رسیدن به آن نهفته است.»

ما برای عشق ساخته شده‌ایم و بدون آن از دست خواهیم رفت.

حتی بدتر از انکار، تمایل شدید به توجیه رنج انسان است: «همه‌چیز به دلیلی اتفاق می‌افتد.» ولی در واقع، این موضوع صحیح نیست. فلاسفه در استدلال خود برای توجیه شیوه‌های عمل خدا در مورد انسان از کلمهٔ "تئودیسه" استفاده می‌کنند. تئودیسه‌ها به مسئلهٔ شر می‌پردازند: اگر خدا قادر مطلق و خیرخواه است، دلیل این همه شرارت در دنیا چیست؟

تو مرا به یاد کسی می‌اندازی که از پشت پنجرهٔ بسته به بیرون نگاه می‌کند و قادر به شرح حرکات عجیب یک رهگذر برای خودش نیست. او نمی‌داند در بیرون چه توفان شدیدی برپاست یا این شخص به‌سختی خودش را روی پاهایش نگه داشته است.

درد فراموشی دارد نمی‌تواند به خاطر بیاورد که چه زمانی شروع شد یا ... اینکه زمانی وجود نداشت آینده‌ای متصور نمی‌شود، مگر با خودش بی‌نهایت است

رواقیون تشخیص دادند که دو راه برای جلوگیری از سرخوردگی امیال وجود دارد: اول آنکه خواسته‌های خود را ثابت نگه داشته و دنیا را برای بر آورده کردن آن‌ها تغییر دهید، دیگری آنکه خواسته‌های خود را تغییر دهید تا با جهان مطابقت داشته باشند. وقتی راه اول امکان‌پذیر نیست، چراکه نمی‌توانید دنیا را تغییر دهید، فقط راه دوم باقی می‌ماند؛

«جوهرهٔ رسالت تنهایی دقیقاً رنج آزمایشی تقریباً ابدی است.»

«هرگز وانمود نکنید چیزهایی که ندارید ارزش کسب کردن ندارند.»

توجیه رنج خود یا دیگران، برای خاموش کردن صدای تأسف یا اعتراض به آن، اشتباه است.

حتی بدتر از انکار، تمایل شدید به توجیه رنج انسان است: «همه‌چیز به دلیلی اتفاق می‌افتد.» ولی در واقع، این موضوع صحیح نیست.

ما سزاوار رنجی نیستیم که متحمل می‌شویم.

ما در این وضعیت هستیم: وارثان رسوماتی هستیم که ما را ترغیب می‌کنند روی بهترین‌های زندگی تمرکز کنیم، اما به‌طرز دردناکی از مشقت زندگی آگاهیم. باز کردن چشمانمان به معنای مواجهه با رنج -ناتوانی، تنهایی، اندوه، شکست، بی‌عدالتی و پوچی- است. نباید حتی برای یک لحظه چشمان خود را ببندیم، در عوض باید دقیق‌تر بنگریم. آنچه در مصیبت‌هایمان به آن نیاز داریم فقط تصدیق است.

تأمل در معایب شرایط انسان می‌تواند با کاهش آسیب‌های آن، به معنادارتر کردن زندگی ما کمک کند.

نمی‌توانم آینده‌ای عاری از درد را تصور کنم و فکر می‌کنم هرگز از نظر جسمی راحت نخواهم بود.

«این سرزمین بوی بد خودکشی می‌دهد.»

ما مردگان زنده‌ای هستیم که هیچ امیدی به شکوفایی برایمان وجود ندارد.

اگر زندگی را مانند داستانی در نظر بگیریم، سوگ به ما یادآوری می‌کند که داستان زندگی پایان خوشی ندارد.

«آیا اینکه می‌توانید بدون کسی که دوستش دارید به زندگی خود ادامه دهید یعنی او را کمتر از آنچه دوست داشتید که تصور می‌کردید...؟