بریده‌هایی از کتاب الفت نامه

حقیقت همان حلقهٔ یاران و هم‌سخنان است. گفت‌وگو و هم‌سخنی، همگنی، دوستی و برادری، از آنجایی که طریقیت دارند، خودِ حقیقت‌اند.

اما چه مناسبتی است میان حضور در حلقهٔ یاران و رؤیت حق؟

گفت‌وگو و هم‌سخنی، همگنی، دوستی و برادری، از آنجایی که طریقیت دارند، خودِ حقیقت‌اند. در فهم کار اخوان‌الصفا، بیش از توجه به وجوه رازورزانه – که چندان هم با رسائل آنان سازگار نیست، به طرح اساسی آنان از حقیقت و طریق حقیقت می‌باید توجه داشت. در نهایت، هم آنچه از ایشان به ارث گذاشته شد، شاید همین طرح بوده‌باشد؛ برادری بر سر حقیقت!

آنچه می‌تواند از دوستان بالاتر باشد، چیزی است که از دوستان دوست‌تر است.

حقیقت را نمی‌توان در دست گرفت، نمی‌توان آن را به زبان آورد، نمی‌توان آن را نوشت؛ بلکه تنها می‌توان با حقیقت دوست و برادر بود. به‌غیر از دوستی چه مناسبت دیگری می‌شود با حقیقت داشت؟ بیرون از این مناسبت، حقیقتی نیست؛ هرچه بیرون از این باشد «راه خلاف دوستی» است و هر طریق دیگری که ظاهراً طریقی در ردیف آن باشد، در اصل از همین دوستی متولد شده است. هرچه روی برو مرو راه خلاف دوستی هر چه زنی بزن مزن طعنه به روزگار من